ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 14

มือที่ถือตะเกียบของโจชัวหยุดชะงักเล็กน้อย

เขาเงยหน้าขึ้นและใช้ดวงตาสีดำมองใบหน้าของลูน่าอย่างเฉยเมย “ถ้าผมขอให้เธอย้ายเข้ามา พวกผู้หญิงที่คลั่งไคล้ผมก็คงจะไม่มีโอกาสแล้วน่ะสิ ผมพูดถูกไหม?”

คำพูดของชายผู้นี้ทำให้ลูน่าหรี่ตาลงเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ยิ้ม “ฉันคิดมาตลอดว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณลินช์และคุณกิบสันนั้นแข็งแกร่งพอ แต่ดูเหมือนว่าฉันจะคิดมากเกินไป”

โจชัวเม้มริมฝีปากและถอนหายใจอย่างแผ่วเบา “แต่ถึงอย่างนั้น คนบางคนที่เข้าหาผมด้วยจุดประสงค์ตั้งแต่แรกเริ่มจะไม่มีวันได้โอกาส”

“ถ้าอย่างนั้นคุณลินช์ก็เป็นคนที่ทุ่มเทให้กับความรักมากจริง ๆ” ลูน่าโต้กลับ “ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจคุณผิด”

เมื่อสังเกตเห็นว่าบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเริ่มอึดอัดขึ้นเรื่อย ๆ เนลลี่จึงยื่นมือเล็ก ๆ ของเธอออกอย่างรวดเร็วและวางมันไว้ระหว่างดวงตาของพวกเขาเสมือนเป็นเกราะป้องกัน “หยุดเถียงกันได้แล้วค่ะ!”

“ไม่ใช่สักหน่อย”

เสียงที่เจือความกังวลของลูกสาวทำให้ลูน่ากลับมามีสติอีกครั้ง

เธอสงบสติอารมณ์ลงอย่างรวดเร็วและยิ้มจาง ๆ ให้โจชัว “คุณลินช์ อย่าเข้าใจฉันผิดเลยค่ะ ฉันแค่คิดว่านายหญิงในอนาคตของครอบครัวนี้เห็นฉันเป็นศัตรูกับเธอ ฉันจึงคิดว่ามันคงไม่เหมาะเท่าไหร่ ถ้าฉันจะอยู่ที่นี่ตลอดเวลา”

คิ้วสีดำของโจชัวขมวดแน่น “ที่นี่คือบ้านของผม และไม่ว่าคุณจะต้องอาศัยอยู่ที่นี่หรือไม่ ผมเท่านั้นที่จะเป็นคนตัดสินใจ อีกอย่างหนึ่ง คุณก็เป็นแค่พี่เลี้ยง อย่ากังวลเรื่องเจ้านายของคุณมากเกินไป และออร่าก็ไม่ใช่เจ้านายของบ้านหลังนี้”

ในขณะที่พูด เขาก็ก้มหน้าลงและใช้ส้อมจิ้มผักให้เนลลี่ “วิลล่าแห่งนี้มีนายหญิงของมันอยู่เสมอ”

ลูน่าหัวเราะเยาะเบา ๆ

คนที่โจชัวพูดถึงว่าเป็นนายหญิงของวิลล่าหลังนี้คงไม่ใช่เธอหรอกใช่ไหม?

นั่นเป็นเรื่องที่น่าขบขันมากสำหรับเธอ

เขาไม่เคยแสดงความอบอุ่นต่อเธอเมื่อตอนที่เธอยังอยู่กับเขา และเขาก็ยังฆ่าเธอเพื่อออร่า ทว่าตอนนี้เขากลับแสร้งทำเป็นว่าเขามั่นคงและรักเดียวใจเดียวขึ้นมา

เขาแค่แสดงต่อหน้าเนลลี่ใช่หรือเปล่า?

เขาเคยรู้บ้างไหมว่าสิ่งที่เขาทำในตอนนั้นช่างไร้ยางอายมากเพียงใด?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ลูน่าก็ยิ้มจาง ๆ “แต่อดีตนายหญิงของบ้านหลังนี้ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

“เธอยังไม่ตาย!” โจชัวขมวดคิ้วและตบช้อนลงบนโต๊ะอย่างดุเดือด “ภรรยาของผมยังมีชีวิตอยู่”

สายตาของชายผู้นั้นดุร้ายและเฉียบแหลม “ระวังคำพูดของคุณไว้ด้วย มันอาจจะทำให้คุณตกอยู่ในอันตรายได้!”

ลูน่าสบตาเขาอย่างไม่เกรงกลัว “แต่ฉันอ่านในข่าวมาว่าอดีตภรรยาของคุณตายไปแล้ว ถ้าคุณบอกว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหนล่ะคะ?”

ชายคนนั้นจ้องมาที่เธอและดวงตาที่ลึกล้ำของเขาก็ดูรุ่มร้อนไปด้วยความโกรธ

ทั้งสองคนจ้องหน้ากัน ในขณะที่บรรยากาศโดยรอบและบนโต๊ะก็เริ่มอึดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออก

“พอได้แล้วค่ะ!”

เนลลี่วางช้อนส้อมลง ดวงตาคู่เล็ก ๆ ของเธอกลายเป็นสีแดงด้วยเสียงสะอื้นเบา ๆ “นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้ทานอาหารเย็นด้วยกัน เราต้องทะเลาะกันด้วยเหรอคะ?”

จากนั้นเด็กหญิงตัวน้อยก็หันหลังแล้ววิ่งขึ้นไปที่ชั้นบน

หลังจากที่ส่งสายตาเย็นชาให้ลูน่า โจชัวก็ขมวดคิ้วและลุกขึ้นตามเธอไป

ลูน่านั่งลงบนเก้าอี้และมองดูเขาวิ่งตามหลังเนลลี่ไปก่อนที่เธอจะหลับตาลงเงียบ ๆ

เธอไม่ควรทะเลาะกับโจชัวต่อหน้าเนลลี่ แต่เธอต้องทนกับความเจ็บปวดและความทรมานมามากตลอดช่วงหกปีที่ผ่านมา

ในทุก ๆ คืน เธอมักจะนอนหลับไม่เคยสนิท เธออยากจะบินกลับมาที่เมืองบันยันและตามหาโจชัวเพื่อกรีดหัวใจของเขาออกมาดูว่าข้างในนั้นมันดำแค่ไหน

ที่ชั้นบน…

“เนลลี่” โจชัวเปิดประตูห้องนอนของเธอและเดินเข้าไปหาเด็กหญิงอย่างระมัดระวัง

เธอนอนคลุมโปงอยู่บนเตียงพลางขดตัวเป็นลูกบอลกลม ๆ ลูกเล็ก ๆ หัวใจของเขาละลายเมื่อได้เห็นเช่นนั้น ชายคนนั้นนั่งลงบนเตียงและยกมือขึ้นลูบหลังที่สั่นเทาจากการสะอึกสะอื้นเบา ๆ “อย่าร้องไห้เลยนะ”

เขาไม่รู้วิธีปลอบเด็กหญิงคนนี้ เขาจึงทำได้เพียงลูบหลังเธออย่างปลอบโยนในขณะที่เขาพยายามทำน้ำเสียงให้นุ่มนวลและอ่อนโยนที่สุด

หลังจากเวลาผ่านไปนาน ในที่สุดแผ่นหลังของเนลลี่ก็หยุดสั่นเทา