ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 15

“วันนี้หนูอยากกินเค้กจังเลยค่ะ!”

ภายในห้องนอนของเนลลี่ที่ชั้นบน เนลลี่ใช้มือเล็ก ๆ ผลักประตูให้เปิดออกในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งกำลังจับมือของลูน่าไว้ “รสแยมหวานที่หนูเคยลองทานก่อนหน้านี้”

ลูน่าอดยิ้มไม่ได้และพยักหน้า “ได้เลยค่ะ”

ทั้งแม่และลูกสาวลงไปที่ชั้นล่างและเพลิดเพลินอยู่ในการสนทนาของพวกเธอ ทันทีที่ลูน่าไปถึงที่บันได เธอก็ได้เห็นภาพที่แขวนอยู่บนผนังข้างบันได

เธอตัวแข็งทื่อ ภาพถ่ายนั้นแสดงให้เห็นใบหน้าของเธอตอนเมื่อก่อน

เธอยืนอยู่ข้างโจชัวในชุดแต่งงานและมองมาที่เขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรักและส่องประกายด้วยแสงของดวงดาวนับพัน

ทว่าใบหน้าของโจชัวกลับยังคงเหมือนเดิม ว่างเปล่าชั่วนิรันดร์และไร้ความรู้สึก

ในขณะที่มองดูภาพนั้น ลูน่าก็รู้สึกเหมือนกับว่าเลือดของเธอเริ่มไหลย้อนกลับ

เธอจำได้ว่าเธอเลือกภาพถ่ายแต่งงานของโจชัวและตัวเองอย่างระมัดระวังทีละภาพอย่างไร เธอทุ่มเทความพยายามในโครงการเล็ก ๆ ของเธอและแขวนมันไว้ทุกที่ที่เขาจะมองเห็น เธอรู้สึกว่าวันหนึ่งเขาจะต้องเข้าใจความรู้สึกที่จริงใจของเธอที่มีต่อเขา

ทว่าสุดท้าย ความเป็นจริงก็ได้ตบหน้าเธออย่างแรง

เธอไม่เพียงแต่สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง แต่แม้กระทั่ง... ใบหน้าของเธอก็เสียหายไป

“คุณน้า...” เมื่อสังเกตเห็นว่าเธอตัวแข็งทื่อแค่ไหน เนลลี่ก็กัดริมฝีปากและยิ่งแน่ใจว่าผู้หญิงในรูปถ่ายงานแต่งงานนั้นนี้คือคุณแม่ของเธอจริง ๆ

คุณแม่เคยหน้าตาแบบนี้ ดูเหมือนคุณแม่เคยหัวเราะได้อย่างมีความสุข...

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สังเกตปฏิกิริยาของลูน่าอย่างระมัดระวัง และร่องรอยของความเศร้าโศกและเสียใจก็ผุดขึ้นมาในหัวใจของเธอ

หน้าตาของคุณแม่ดูเปลี่ยนไปจากเดิมมาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณพ่อจะจำเธอไม่ได้เลย

“คุณกิบสัน นายท่านบอกว่าคุณไม่ได้รับอนุญาตให้มาที่นี่อีกต่อไปครับ”

ในขณะนั้นเอง เสียงของพ่อบ้านก็ดังขึ้นจากชั้นล่าง “คุณกำลังทำให้ผมลำบากใจมากนะครับ”

“ทำไมฉันจะมาที่นี่ไม่ได้?” น้ำเสียงของออร่าฟังดูเย่อหยิ่ง “ขนาดพวกมันยังอยู่ที่นี่ได้โดยไม่รู้สึกผิด แล้วทำไมฉันถึงจะมาที่นี่ไม่ได้?”

พ่อบ้านรักษาเสียงของเขาให้คงที่และเป็นกลางในขณะที่เขาตอบว่า “ถ้าคุณปฏิเสธที่จะไป ผมก็คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องขอให้นายท่านกลับมาบ้าน”

ออร่าเลิกคิ้วขึ้นทันที “คุณหมายความว่าอะไร? คุณกำลังใช้พี่โจชัวเพื่อข่มขู่ฉันเหรอ? อย่าลืมว่าฉันเป็นนายหญิงที่ถูกต้องในอนาคตของบ้านหลังนี้นะ! ถ้าคุณจะลองดีกับฉัน ฉันสัญญาว่าฉันจะเอาคืนคุณอย่างสาสม!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาว พ่อบ้านก็ก้มหน้าลงเงียบ ๆ และไม่กล้าท้าทายเธออีก แม้ว่าคุณลินช์จะไม่พอใจกับออร่ามาโดยตลอด แต่เธอก็เป็นคู่หมั้นของเขามานานกว่าห้าปี

มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่เขาจะแต่งงานกับเธอในที่สุด

เมื่อเห็นว่าพ่อบ้านไม่บ่นอีกต่อไป ออร่าก็ดึงรูปแต่งงานอีกรูปที่แขวนอยู่บนผนังลงแล้วทุ่มมันลงกับพื้นอย่างดุเดือด “ผู้หญิงคนนี้ตายไปหกปีแล้ว และการแขวนรูปถ่ายของเธอจะไม่ทำให้เกิดอะไรนอกจากความโชคร้าย!”

“หยุดนะ!”

เนลลี่ดึงมือของเธอออกจากมือของลูน่า เด็กหญิงดูโกรธจัด เธอรีบลงไปข้างล่างในทันที

ที่พื้นเต็มไปด้วยเศษภาพถ่ายแต่งงาน แผงกระจกและกรอบรูปแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ในขณะที่ออร่ากระทืบเท้าลงบนใบหน้าในรูปถ่ายของลูน่า กิบสัน จนไม่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ดั้งเดิมของเธอได้อีกต่อไป

เมื่อมองดูความยุ่งเหยิง เนลลี่ก็เกือบจะร้องไห้ด้วยความเสียใจ เธออยากจะรีบเข้าไปห้ามออร่าแต่กลับถูกลูน่ารั้งเอาไว้

ลูน่าอุ้มเนลลี่ไว้ในอ้อมแขนและเดินลงบันไดไปอย่างระมัดระวัง

ด้วยพื้นที่เกลื่อนไปด้วยเศษแก้ว เนลลี่ ที่ยังเป็นเด็ก อาจได้รับบาดเจ็บหากเธอไม่ระวัง

“ทำไม? ทนดูไม่ได้เหรอ?” ออร่ากอดอกในขณะที่เธอมองดูลูน่าที่กำลังอุ้มเนลลี่ลงมาด้วยความเย็นชา “นี่ นังเด็กเหลือขอ ภาพพวกนี้ถูกแขวนทันทีที่เธอกลับมา เธอขอให้โจชัวแขวนมันใช่ไหม?”

เนลลี่ที่อยู่ในอ้อมแขนของลูน่าจ้องมองออร่าอย่างดุร้าย “ต่อให้หนูจะเป็นคนขอให้คุณพ่อแขวนมัน แล้วมันผิดตรงไหน? คุณพ่อบอกเองว่าคุณแม่เป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้ แล้วการแขวนรูปของนายหญิงของบ้านมันผิดตรงไหน?”

คำพูดของเด็กหญิงจุดประกายความโกรธของออร่าอีกครั้ง

ถ้าลูน่า กิบสันเป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้ แล้วเธอเป็นอะไร?!

ออร่าจ้องมองเนลลี่เขม็ง “พี่โจชัวแค่ปลอบใจเธอ ฉันต่างหากที่เป็นนายหญิงในอนาคตของครอบครัวนี้!”

เนลลี่กัดริมฝีปากอันบอบบาง “ไม่ใช่! คุณแม่ของหนูต่างหาก!”

“ฉัน!”

เมื่อได้ฟังออร่าที่ยังคงถกเถียงอยู่ ลูน่าก็พบว่าภาพนั้นค่อนข้างไร้สาระ เนลลี่เป็นเพียงเด็กหญิงอายุ 6 ขวบ แต่ออร่าก็ยังสามารถโต้เถียงกับเธอได้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย