ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 147

“คุณอยากพูดอะไรกันแน่?”

หลังจากปิดประตูบันไดลง จอห์นก็สะบัดมือลูน่าทิ้ง “อย่าอธิบาย ไม่ต้องมาโกหกผม! มีผู้หญิงง่าย ๆ อย่างคุณเป็นเพื่อน แอนน์ไม่มีทางบริสุทธิ์!”

ลูน่ากลอกตา

ถ้าไม่ใช่เพราะน้ำตาของแอนน์ที่เสียให้ชายคนนี้ไปนับไม่ถ้วน เธอก็อยากจะตีเขาให้ตาย!

เธอสะกดกลั้นอารมณ์โกรธ “คุณยัง ฉันไม่รู้ว่าคุณโตมาในเกาะร้างห่างไกลแค่ไหน โลกของคุณก็เลยแคบขนาดนี้ ฉันคล้องแขนคุณไว้เพราะต้องการดึงมือคุณไว้ต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน และจะได้พาตัวคุณมาฟังสิ่งที่ฉันจะอธิบายไงคะ ฉันไม่ได้จะจูบหรือนอนกับคุณสักหน่อย ถึงมาบอกว่าฉันง่ายแบบนี้ คุณโตมาเคยเจอเพศตรงข้ามบ้างไหม? อีกอย่างนะ ถ้าไม่ใช่เพราะแอนน์คนโง่ที่จงรักภักดีในความรักจนร้องไห้ไม่หยุดอยู่ที่บ้าน คิดเหรอว่าฉันจะมาหาคุณ”

ตอนที่ลูน่าพูดว่าแอนน์ยังร้องไห้ไม่หยุด ความเป็นห่วงก็ปรากฏบนใบหน้าของจอห์นเล็กน้อย “เธอ...เธอร้องไห้ไม่หยุดเลยเหรอ?”

ตั้งแต่ที่พวกเขาทะเลาะกันก็เป็นเวลาราวเจ็ดชั่วโมงแล้ว เธอยังร้องไห้ไม่หยุดเลยเหรอ?

“ก็ใช่น่ะสิ!”

ลูน่ากลอกตามองเขา “ถ้าไม่เชื่อก็ไปดูเธอที่บ้านตอนนี้เลย คุณจะได้เห็นว่าเธอตาบวมขนาดไหน ถ้าเธอเป็นคนแบบที่คุณคิดว่าเธอเป็น คนที่นอนกับคนอื่นไปทั่วแล้วทำเป็นใสซื่อไร้เดียงสา เธอจะร้องไห้ขนาดนั้นเหรอ?”

จอห์นเงียบไป

ต่อมาเขาก็เม้มปาก “งั้นที่ตรวจครรภ์ในบ้านเธอ...”

ลูน่ากลอกตาอีกรอบ “ของฉันค่ะ ตอนที่พวกคุณทะเลาะกันฉันนอนหลับอยู่ในอีกห้องหนึ่ง เด็กโง่คนนั้นไม่อยากรบกวนการพักผ่อนของฉัน เธอคิดว่าเธอจะสามารถอธิบายทุกอย่างได้อย่างชัดเจน เธอก็เลยไม่ได้ปลุกฉัน”

จอห์นเงียบไป “...”

นี่เขาเข้าใจแอนน์ผิดไปเหรอ?

เมื่อเห็นเขาถามถึงแอนน์อย่างเป็นห่วงความกรุ่นโกรธในอกของเธอก็ทุเลาลงเล็กน้อย อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ไร้หัวใจไปเสียทีเดียว

แต่จอห์นก็ยังคงสงสัย “แล้วทำไมของของคุณถึงได้มาอยู่ใต้โซฟาของเธอล่ะ?”

“มันตกลงไปใต้โซฟาตอนที่ฉันเปิดพัสดุ”