ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 159

ความกดอากาศภายในห้องพักผู้ป่วยของโรงพยาบาลลดลงเป็นอย่างมาก

ดวงตาเย็นชาสีเข้มของโจชัวมองลูน่าที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้า

ลูคัสรู้ว่าประโยคถัดมาของบทสนทนาไม่เหมาะกับสายตาของเขา ดังนั้นเขาจึงหันหลังและจากไปโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูข้างหลังตัวเอง

เมื่อประตูปิดลง โจชัวและลูน่าก็ถูกทิ้งให้อยู่ในสถานที่ปิดอย่างห้องพักผู้ป่วยของโรงพยาบาล บรรยากาศเงียบไปยกเว้นเพียงเสียงของผู้ประกาศข่าวกำลังอ่านข่าวในเมืองบันยันผ่านหน้าจอโทรทัศน์

ทั้งสองมองหน้ากันอยู่นานก่อนสุดท้ายโจชัวจะนั่งพิงหัวเตียงด้วยดวงตาเย็นชาและห่างเหิน “เธอมาที่นี่ตั้งแต่เช้าและจงใจพูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ดูเหมือนเธอจะผิดหวังมากใช่ไหม?”

ทั้งร่างของลูน่าสั่นเทิ้มไปเล็กน้อย

เธอหัวเราะเบา ๆ “อย่างแรกนะคะคุณลินช์ ฉันไม่ได้มาที่โรงพยาบาลเพื่อมาเยี่ยมคุณ ลูคัสเข้าใจผิดไปเองและลากฉันมาที่นี่ อย่างที่สอง ฉันผิดหวังกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมากจริง ๆ ในฐานะที่คุณเป็นผู้ชาย ฉันไม่ชอบการยอมแพ้หลังจากผ่านมาครึ่งทางแล้ว และอย่างสุดท้าย...”

เธอมองเขาด้วยรอยยิ้มเย่อหยิ่งบนใบหน้าที่งดงามของเธอ “ถ้าคุณพร้อมจะสานต่อ ฉันก็รออยู่เสมอ ยังไงเราก็เคยทำกันมาก่อนนี่คะ”

สีหน้าของเขามืดครึ้ม

ในตอนนี้เองที่ข่าวเช้ารายงานการจราจรได้จบลงและมีเสียงผู้ประกาศสาวแสนสวยดังขึ้นในห้องพักผู้ป่วย “ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ระหว่างการสัมภาษณ์ คุณโจชัว ลินช์ได้กล่าวว่าเขาจะยังคงรอภรรยาเก่าของเขากลับมา

“เขายังหวังด้วยว่าภรรยาเก่าของเขา ลูน่า กิบสัน จะเห็นความจริงใจในการรอให้เธอกลับมาหลังจากได้เห็นรายงานข่าวนี้”

มันค่อนข้างจะเป็นเรื่องที่เสียดสีเป็นพิเศษเมื่อได้ยินข่าวรายงานเรื่องนั้นในตอนที่พวกเขาอยู่ในสถานะแบบนี้

ลูน่ายิ้มเยาะ ตลอดหลายปีมานี้ เขาสร้างภาพเป็นสามีผู้ภักดีและเอาใจใส่ ถ้าไม่ใช่เพราะลูน่ารู้จักเขาดี เธอก็เกือบเชื่อเขาไปแล้ว

หลายครั้งหลายคราที่เขาทำตัวขาดการยับยั้งชั่งใจกับลูน่าคนปัจจุบัน แต่เขาก็ยังทำราวกับว่าทั้งหมดที่เขาคิดและเขาคิดถึงคือลูน่า กิบสันคนก่อน

เมื่อคิดอย่างนั้น เธอก็เย้ยหยันอย่างนึกรังเกียจ “อ๋อ เพราะว่าคุณยังรักภรรยาเก่ามากเลยสินะความรักของคุณที่มีต่อเธอลึกซึ้งซะยิ่งกว่ามหาสมุทรเจ็ดย่านน้ำเสียอีก”