ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 164

ไนเจลนึกถึงตอนที่ลูน่าตื่นขึ้นมาร้องไห้กลางดึก ทุกครั้งที่เป็นอย่างนั้นเขาจะลุกขึ้นไปกอดเธอไว้และพยายามปลอบเธอ

แม่ของเขาต้องผ่านอะไรมามากมายเพื่อที่จะให้พวกเขาทั้งสามคนได้ลืมตาขึ้นมาบนโลกใบนี้ เธอผ่านความยากลำบากในการเปลี่ยนรูปลักษณ์และปรับตัวให้เข้ากับตัวตนใหม่ ทั้งหมดนี้เธอจึงสามารถเริ่มใช้ชีวิตใหม่ได้ แต่เพราะเขาและเนลลี่ เธอเลยต้องเข้าไปใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง ชายคนที่นำเรื่องทั้งหมดนี้มาสู่เธอ

“คุณแม่ครับ” ไนเจลเงียบไปและสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนที่ในที่สุดเขาจะพูดว่า “ผมรักแม่นะครับ”

เขาจะไม่พูดอะไรที่ทำให้เธอผิดหวังอีก

ลูน่าไม่คาดคิดเลยว่าจะได้ยินคำสารภาพอันจริงใจจากลูกชายที่ปกติเป็นคนขี้อายและสุขุมของเธอ เธอหัวเราะเบา ๆ เป็นการตอบรับ “แม่รู้จ้ะ ลูกทั้งสามคนคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นกับแม่เลยล่ะ และแม่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกอยู่เคียงข้างแม่ไปตลอดนะ”

พูดจบเธอก็วางสายและทิ้งตัวลงบนโซฟา เธอเหม่อมองเพดานพลางตกอยู่ในห้วงความคิด

โจชัว ลินช์...คุณมีลูกไม้อะไรอีกนะ?

...

ลูน่ายังคงอยู่ในท่าเดิมบนโซฟาจนถึงเย็น เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปรับนีลที่โรงเรียนอนุบาล เธอก็รีบลงไปยังชั้นล่าง

ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่เธอเจอกับโจชัวที่หน้าประตูทางเข้าโรงเรียนอนุบาล

ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็น ดวงอาทิตย์ยังคงอยู่บนท้องฟ้าและฉายแสงสีเหลืองอาบท้องถนน โจชัวยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาลท่ามกลางกลุ่มผู้ปกครอง เขาทั้งสูงและผอมเพรียวพร้อมด้วยบรรยากาศที่เฉยชาและเย่อหยิ่งของเขา ดังนั้นเขาจึงดูสะดุดตากว่าทุกคน

พ่อแม่ผู้ปกครองที่เหลือดูเหมือนจะจงใจเลี่ยงเขา และบางคงก็ถึงกับพยายามแอบถ่ายรูปของเขา

“นั่นคุณลินช์นี่! แต่เขามาทำอะไรที่นี่? นี่เป็นโรงเรียนอนุบาลทั่วไปนะ”