“เทียบกันแล้ว เธอเหนื่อยกว่าฉันไม่ใช่เหรอ?”
คำพูดของเธอทำให้ออร่าหน้าซีดไปเล็กน้อย
แต่ก็แค่วินาทีเดียว
จากนั้นเธอก็ถอนหายใจและเยาะเย้ย “ใช้เวลาตั้งหกปีเลยเหรอถึงจะรู้เรื่องทั้งหมดนั่น?”
ออร่ายักไหล่ “ฉันยอมรับก็ได้ ฉันแพ้เธอกับพวกปีศาจตัวน้อยนั่น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะชนะหรอกนะ...”
เธอเอนตัวพิงโต๊ะแล้วเงยหน้ามองลูน่าอย่างนางมารร้าย “ลูน่า เธอโง่จัง เธอเปลี่ยนตัวเองตั้งขนาดนี้จนไม่เหลือเค้าของลูน่าคนเดิมเลย ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่าง ไม่มีร่องรอยอะไรของเธอคนเดิมเลย แล้วเธอจะพิสูจน์ได้ยังไงว่าเธอเป็นลูน่า กิบสัน เธอจะกลับไปหาโจชัวอีกได้ยังไง?”
ลูน่าขมวดคิ้วและยกยิ้มเยาะเย็นชา “ทำไมฉันต้องกลับไปหาเขาด้วย?”
“หืม?”
ออร่ากล่าวเย้ย “ถ้าเธอไม่ได้อยากกลับไปหาเขา แล้วเธอจะปกป้องลูก ๆ ของเธอได้ยังไง?”
เมื่อมองดูท่าทางบ้าคลั่งของอีกฝ่าย ลูน่าก็อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเย็นชาของออร่าเสียก่อน
“หมดเวลาแล้ว”
เธอเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องสำหรับเยี่ยมผู้ต้องหาด้านหลังลูน่า “ตอนนี้ ลูน่า กิบสันตัวจริงอยู่ในบลูเบย์วิลล่าแล้วล่ะ”
จากนั้นเธอก็มองดูลูน่า แล้วยิ้มเยาะอย่างเย็นชาพลางเลียริมฝีปากของเธอ “ไม่เป็นไร ถ้าเธอไม่อยากยอมรับว่าเธอคือลูน่า กิบสัน คนอื่นจะทำแทนเธอเอง แล้วคนคนนั้นก็จะช่วยเลี้ยงลูก ๆ ของเธอด้วยนะ”
“เธอกำลังพูดเรื่องอะไร?”
ออร่าฉีกยิ้มกว้างโชว์ฟันขาว “ฉันบอกว่า ถึงฉันจะแพ้ แต่เธอก็ไม่มีทางที่จะชนะเหมือนกัน ลูน่า กิบสัน”
เธอชะงักไป “ไม่ใช่สิ ๆ เธอคือลูน่านี่นา”
จากนั้นเธอก็อ้าปากตะโกนกับผู้คุมข้างนอก “ฉันอยากกลับแล้ว!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก
นักเขียนมาโป๊ะตรงที่ทำให้นางเอกและลูกๆเกิดโง่กระทันหัน นึกไม่ออกว่าเช็คดีเอ็นเอได้ ตอนที่มีคนมาสวมรอยเป็นแม่เด็กๆ อ...