อลิซกลอกตา การทำอาหารเช้ามีอะไรให้รู้สึกสำเร็จนักหนา
ในตอนที่อลิซกำลังจะตอบโต้กลับไป เธอก็เห็นโจชัวกำลังมองลูน่าอยู่ แล้วเสียงระฆังเตือนในหัวเธอก็ดังขึ้นมาทันที ลูน่าต้องจงใจพูดเรื่องนี้แน่!
อลิซยิ้ม “ฉันเคยคิดแบบนั้นนะคะ ถึงจะเป็นเพียงการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่การทำอาหารเช้าให้กับครอบครัวทำให้ฉันรู้สึกถึงการเติมเต็มที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยประสบ” เธอถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ “แต่น่าเสียดาย…ฉันค้นพบแล้วว่าฉันไม่สามารถแม้แต่จะปกป้องคนที่ฉันรักได้ เพราะฉันกลายเป็นคนล้มเหลว ตั้งแต่นั้นมา ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ฉันก็ไม่รู้สึกสำเร็จหรือเติมเต็มได้อีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ”
เมื่อได้ยินอย่างนี้ โจชัวก็รีบหันกลับไปสนใจเธอทันที เธอพูดถูก โจชัวจินตนาการไม่ออกด้วยซ้ำว่าอลิซผ่านอะไรบ้างมาตลอดหกปี
แม้ว่าเธอจะเปลี่ยนไปและไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาเคยรัก โจชัวก็รู้สึกว่าเขาไม่ควรสงสัยเธอ และไม่ควรถูกหลอกด้วยคำพูดของผู้หญิงคนอื่นเพียงชั่ววินาที
โจชัวถอนหายใจและมองอลิซ “ทุกอย่างเป็นเรื่องในอดีตแล้วนะ” เขาจัดการสิ่งที่คิดในหัวเงียบ ๆ เขาจะช่วยฟื้นคืนตัวตนเดิมของเธอขึ้นมาอีกครั้ง
โจชัววางมีดและช้อนลงแล้วลุกขึ้น “ไปกันเถอะ”
สายตาอ่อนโยนของเขาทำให้อลิซรู้สึกได้ถึงชัยชนะ เธอจับแขนเขาเอาไว้แล้วพิงศีรษะไว้บ่นไหล่เขา “ฉันควรไปแผนกทรัพยากรบุคคลก่อนหรือเปล่าคะ?”
โจชัวยิ้มอ่อนโยนให้เธอ “ครับ ผมจะพาคุณไป” พูดจบพวกเขาทั้งคู่ก็หันหลังจากไป
แต่ก่อนที่เขาจะเดินออกจากประตูไป โจชัวกลับหันกลับมาแล้วชำเลืองมองลูน่า “ผมอยากเจอคุณที่ห้องทำงานตอนสิบโมงเช้า”
ธีโอมองร่างของโจชัวและอลิซที่เดินจากไป เขาหัวเราะเบา ๆ “เอ่อ ก็เป็นการพบกันแบบสั้น ๆ นะ” เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง “เรายังมีเวลาอีก 20 นาที”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก
นักเขียนมาโป๊ะตรงที่ทำให้นางเอกและลูกๆเกิดโง่กระทันหัน นึกไม่ออกว่าเช็คดีเอ็นเอได้ ตอนที่มีคนมาสวมรอยเป็นแม่เด็กๆ อ...