นีลกลอกตาและพิงโซฟาอย่างเกียจคร้าน โจชัวถอนหายใจ “เป็นความผิดของลูน่าทั้งหมด เธอทำให้นายเสียคน”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณแม่สักหน่อย ก็ได้ผมจะนั่งดี ๆ” นีลทนไม่ได้ที่จะฟังใครมาว่าร้ายแม่เขา ดังนั้นเขาจึงนั่งตัวตรง “เอาล่ะ แล้วคุณอยากพูดอะไร?”
“อลิซเป็นแม่ของนาย” โจชัวมองนีลอย่างจริงจัง “เธออุ้มท้องนายกับเนลลี่ไว้เป็นสิบเดือนแถมยังประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ระหว่างอุ้มท้องนายด้วย ชีวิตของเธอไม่ง่ายเลยนะ ฉันรู้ว่าพวกเธอทั้งคู่ใช้เวลากับลูน่ามามากและเธอก็เลี้ยงดูนายมานาน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านายจะทำตัวไม่สุภาพกับอลิซได้นะ เธอเป็นแม่แท้ ๆ ของนาย พวกเธอทั้งสองเป็นเด็กฉลาด ดังนั้นฉันมั่นใจว่านายเข้าใจได้ว่าทำไมเธอถึงไม่ได้อยู่เคียงข้างนาย แต่ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว นายก็ต้องปฏิบัติต่อเธอด้วยความเคารพตามที่เธอสมควรได้รับสิ”
นีลกลอกตา แน่นอนว่าพวกเขาให้ความเคารพแม่ของพวกเขาอยู่แล้ว แต่อลิซไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของพวกเขา ลูน่าต่างหาก!
“ตอบมาสิ” โจชัวยืนกรานอย่างเย็นชาเมื่อเห็นว่านีลไม่ตอบรับ
นีลเม้มปาก “มันก็ต้องมีช่วงปรับตัวใช่ไหมครับคุณลินช์ ผมรู้ว่าคุณอยากให้เราเคารพคุณอลิซ แต่เราไม่คิดว่าเธอจะสนใจพวกเราขนาดนั้นนะครับ แล้วอย่างนี้ทำไมเราถึงต้องสนใจและให้ความเคารพเธอด้วยล่ะ
“เธอไม่ให้เรากินอะไรนอกจากมื้ออาหารประจำวัน และเธอก็ไม่ให้เรากินมื้อเย็นตามเวลาด้วย ตอนนี้เธอสอนเราอีกว่า ในฐานะที่เป็นเด็กก็ควรเรียรู้ที่จะเอาใจผู้ใหญ่ ขอผมถามหน่อยเถอะครับคุณลินช์ ถ้าคุณเป็นลูก คุณอยากมีแม่แบบนั้นไหม?”
สีหน้าของโจชัวหวนนึกถึงอดีตเมื่อได้ยินคำพูดของนีล เขาเองก็เช่นกัน เขาไม่ชอบโดนกฎเกณฑ์บังคับให้อยู่ในกรอบ ในตอนที่เขาเด็กกว่านี้ เขาเกลียดที่ต้องโดนพวกผู้ใหญ่สั่งสอนว่าต้องทำอะไร นีลและเนลลี่ทำให้โจชัวนึกถึงตัวเองมาก...
โจชัวถอนหายใจ “นายพูดถูก ฉันยอมรับว่าอลิซทำผิด ฉันจะไปคุยกับเธอ...”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก
นักเขียนมาโป๊ะตรงที่ทำให้นางเอกและลูกๆเกิดโง่กระทันหัน นึกไม่ออกว่าเช็คดีเอ็นเอได้ ตอนที่มีคนมาสวมรอยเป็นแม่เด็กๆ อ...