ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 27

ใบหน้าของออร่าแทบสิ้นสี

เธอแค่ต้องการหาหลักฐานสักอย่างมามัดตัวลูน่าให้รับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ดันลืมไปว่าที่บลูเบย์วิลล่าไม่ได้มีเพียงสัญญาณของลูน่า แต่มันมีสัญญาณของโจชัวด้วย!

“ใช่เลย” ลูน่าพิงหลังกับกำแพงขณะที่ถ้อยคำเหน็บแนมค่อย ๆ พ่นออกมาจากมุมปากสวย “ถึงแม้ว่าสัญญาณโทรศัพท์ของคุณลินช์มันจะถูกเข้ารหัส แต่หากหนึ่งในสองของสัญญาณยังมีอยู่ คุณก็แค่คอยติดตามมัน ส่วนข้อมูลนั่นก็บังเอิญเสียจริงที่มันรั่วไหลออกไป… ความสูญเสียที่ตามมาก็อาจมีมูลค่าหลายร้อยล้านเลย”

หญิงสาวหน้าซีดเผือดทันที

“พี่โจชัว ฉัน... ฉันไม่มีทางที่จะขายข้อมูลของคุณเด็ดขาด! ฉันแค่... แค่กังวลมากเกินไป ฉันแค่ต้องการหาหลักฐานของแผนการของลูน่า ก็เลย...”

เมื่อเห็นท่าทีวิตกของออร่า ริมฝีปากบางของลูน่าก็ยกยิ้มเยาะ ขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เสียงเล็ก ๆ ของเนลลี่ก็ลอยออกมาจากห้องคนไข้

“คุณน้าคะ...”

ทันทีที่ลูกสาวเรียก ลูน่าก็ละทิ้งทุกอย่างและผลักประตูเข้าไปในห้องคนไข้

ตรงทางเดินจึงเหลือเพียงโจชัวและออร่า

“พี่โจชัวคะ...” ออร่าโอดครวญพลางมุ่ยหน้าพยายามทำตัวไม่ให้น่าสงสัย “ฉันผิดเอง...”

“มันยังไม่ใช่เวลาที่จะมาขอโทษ” โจชัวเหลือบมองเธออย่างเฉยเมย “เมื่อผลสืบสวนออกมาและถ้ามันตรงกับที่ลูน่าพูด แปลว่าเธอต้องรับผิดชอบสำหรับเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นในวันนี้ คงรู้ดีว่ามันจะลงเอยยังไง”

กล่าวจบชายหนุ่มก็หันหลังกลับสาวเท้ายาว ๆ เดินเข้าห้องคนไข้ไป

ปัง! ประตูห้องคนไข้ถูกปิดลงเสียงดัง

ออร่ายืนอยู่ตรงทางเดินเธอจ้องมองไปยังประตูที่ปิดลงเมื่อสักครู่ก่อนจะพ่นลมหายใจหนักด้วยความโมโห

เธอมั่นใจมากว่าแผนนี้ไม่มีทางล้มเหลว ไม่เพียงแต่ยัยเด็กนอกคอกนั่นจะยังมีชีวิตอยู่ แต่สาวใช้ผู้ชิงชังนั่นก็ยังเป็นต่อเธออีก!

เธอโกรธจัดจนเตะม้านั่งตรงนั้นด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี

‘คอยดูเถอะ!’

…

“เมื่อกี้นี้ข้างนอกมีเรื่องกันเหรอคะ?”

ขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลเด็กน้อยตัวขาวซีดก็ชำเลืองมองลูน่าและไล่สายตามามองโจชัว “พวกคุณเสียงดังมากเลย”

ลูน่าอยากจะชักมือกลับตามสัญชาติญาณ แต่ก่อนที่จะได้ทำดั่งใจนึก มือใหญ่ของโจชัวก็กอบกุมทั้งมือเธอและมือน้อย ๆ ของเนลลี่ไว้ด้วยกัน

“พ่อสัญญา”

…

หลังจากที่เนลลี่ตื่นขึ้นมา คุณหมอก็ตรวจอาการทั่วไปของเธอ หลังจากที่แน่ใจว่าหายดีแล้ว เธอก็ขอออกจากโรงพยาบาลทันที

อาจเป็นเพราะความรู้สึกผิด โจชัวจึงกอดเนลลี่ไว้แน่นตั้งแต่โรงพยาบาลจนตลอดทางกลับบ้าน มิหนำซ้ำเขายังร่วมทานมื้อเย็นกับเธอด้วย

หลังมื้อเย็นเสร็จสิ้นเขาก็ส่งเนลลี่กลับห้องเองกับมือ

ถึงแม้ว่าเนลลี่อยากจะสนิทกับพ่อ แต่เมื่อได้เห็นพ่อของเธอเป็นกังวล... มันก็ทำให้เธอเครียด

สำหรับสาวน้อยแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้อยู่ในอ้อมแขนผู้เป็นพ่อตลอดเวลา ยกเว้นก็แต่ตอนไปเข้าห้องน้ำ

เธอรู้สึกหายใจไม่ถนัด

“คุณพ่อคะ หนูสบายดีแล้วจริง ๆ”