แล้วโจชัวจะหาข้ออ้างใหม่อะไรได้อีก?
เขาไม่ได้เมา
เขารู้ตัวดีอยู่ตลอดเวลาว่าเธอคือลูน่า ไม่ใช่ลูน่า กิบสัน
ถึงอย่างนั้น...
ติ่ง ต๊อง! อยู่ ๆ ก็มีเสียงกริ่งประตูห้องดังขึ้น
หลังจากเสียงกริ่งประตูก็เป็นน้ำเสียงแฝงความห่วงใยของธีโอ “เป็นยังไงบ้างครับ? คุณดีขึ้นหรือยัง?ผมซื้ออาหารเช้ามานิดหน่อย มากินด้วยกันสิครับ”
ธีโอยังจำได้ว่าลูน่ารู้สึกเศร้าซึมไปอย่างไรจากสายของเนลลี่
“ลูน่า”
โจชัวขมวดคิ้ว เขากำลังจะเดินไปเปิดประตู แต่ลูน่าจับเขาไว้
“อย่ามาทำให้ฉันต้องขายหน้านะ คุณอาจจะไม่อาย แต่ฉันอาย!”
เธอกัดปปากและผลักโจชัวเข้าห้องนอนไป
“ถ้ากล้าออกมา ฉันจะปล่อยคลิปอลิซที่หอศิลป์ทันที!”
จากนั้นลูน่าก็ปิดประตูห้องนอน เธอยังวางรองเท้าของโจชัวไว้หลังกระเป๋าเดินทางของเธอด้วย
เมื่อทำทั้งหมดนั้นเสร็จ ลูน่าก็สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเปิดประตู
“ตื่นแล้วเหรอครับ?” ธีโอหัวเราะเบา ๆ พร้อมก้าวเข้ามาในบ้านของเธอ
ลูน่าหยุดเขาไว้ไม่ทัน เธอจึงทำได้แค่ตามเขาไปด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ
“คุณตื่นไวนะคะ”
“ผมตื่นเช้าทุกวันอยู่แล้ว ดังนั้นต่อไปผมก็สามารถนำอาหารเช้ามาให้คุณได้”
ธีโอหัวเราะคิกคักเบา ๆ เขาสังเกตเห็นผ้าห่มยับย่นบนโซฟา
“เมื่อคืนคุณนอนที่โซฟาเหรอ?”
ลูชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้าทันที “ห้องนอนยังไม่เรียบร้อยดีค่ะ ฉันยังไม่ได้จัดก็เลยนอนที่โซฟา”
ธีโอพยักหน้ารับอย่างสงบ เขาวางอาหารเช้าไว้บนโต๊ะกาแฟรับแขก “งั้นกินข้าวเช้าสักหน่อยสิ ผมจะช่วยคุณจัดห้องนอนที่รกนั่นเอง”
ธีโอลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปยังห้องนอน แต่ลูน่ารีบดึงเขาไว้ทันที “ไม่รบกวนคุณดีกว่าค่ะ ทำไมคุณไม่... กินข้าวกับฉันล่ะคะ กินข้าวคนเดียวน่าเบื่อออก”
ธีโอลังเลเล็กน้อย เขามองประตูห้องนอนที่ปิดสนิทจากนั้นก็เห็นรองเท้าผู้ชายที่อยู่ข้างหลังกระเป๋าเดินทาง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก
นักเขียนมาโป๊ะตรงที่ทำให้นางเอกและลูกๆเกิดโง่กระทันหัน นึกไม่ออกว่าเช็คดีเอ็นเอได้ ตอนที่มีคนมาสวมรอยเป็นแม่เด็กๆ อ...