ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 51

ลูน่าเมินโจชัวไปเสียเฉย ๆ

คนที่เธอไม่อยากเห็นหน้าที่สุดในตอนนี้ก็คือโจชัว

เธอเดินผ่านโซฟา มุ่งหน้าไปที่ห้องครัวเพื่อรินน้ำใส่แก้วให้ตัวเอง

“รินให้ฉันด้วยแก้วหนึ่งสิ” น้ำเสียงทุ้มต่ำของโจชัวดังแว่วมาจากห้องนั่งเล่น

ลูน่ากลอกตามองบนและแอบก่นด่าเขาอยู่ในใจ แต่เธอก็ยังรินน้ำใส่แก้วให้เขาก่อนนำมาวางที่โต๊ะกาแฟ

เธอไม่ลืมว่าตัวเองในตอนนี้เป็นแค่แม่บ้าน ส่วนเขาเป็นคุณผู้ชาย

การที่คนรับใช้ถือน้ำมาให้เจ้านายก็เป็นเรื่องปกติที่เขาทำกันทั้งโลก

“เธอร้องไห้ทำไม?”

เมื่อหญิงสาวนำแก้วน้ำมาวางบนโต๊ะกาแฟ โจชัวก็เคาะขี้เถ้าบุหรี่ลงบนที่เขี่ยอย่างนิ่มนวล

นัยน์ตาลุ่มลึกของเขาจับจ้องที่ใบหน้าของเธอไม่วางตาคล้ายพยายามอ่านใจ

ลูน่าสูดลมหายใจเข้า เมื่อวางแก้วลงแล้ว เธอก็ลุกขึ้นยืนทันที “ไม่มีอะไรค่ะ ฉันก็แค่อยากจะร้องไห้เฉย ๆ”

เธอมองโจชัวด้วยความยำเกรง “คุณลินช์คะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวขึ้นข้างบนก่อนนะคะ”

จากนั้น เธอก็หันหลังเตรียมเดินจากไป

แต่ในจังหวะที่กำลังจะเดินผ่านโจชัว เขากลับยื่นแขนออกมาดึงเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา

กลิ่นแอลกอฮอล์ของโจชัวลอยเข้ามาในจมูก

“นี่เธอเสียใจเพราะเรื่องออร่าเหรอ? หืม?”

ชายหนุ่มจับเธอกดลงกับโซฟา เสียงทุ้มต่ำของเขาฟังแล้วระรื่นหู

หญิงสาวเผยรอยยิ้ม “อย่างนั้นเองเหรอคะ?”

ออร่าสำคัญมากขนาดนั้นเชียว?

จริง ๆ ออร่าก็เป็นคนสำคัญของเธอ ลูน่ามองออร่าเป็นน้องสาวคนสนิทที่แบ่งปันทุกอย่างให้กันได้

แต่เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็ถูกออร่าแย่งสามี น้องสาวสุดที่รักกลายมาเป็นบทเรียนสำคัญในชีวิตของลูน่า

ทุกครั้งที่อยากเชื่อใจใครสักคนแบบไม่มีข้อกังขา เมื่อนั้นเธอจะคิดถึงออร่า

“ใช่แล้ว”

โจชัวซึ่งเมามายมองมายังลูน่า “ออร่าเป็นน้องสาวของภรรยาผม และเป็นคนที่เธอรักมากที่สุด ภรรยาผมเป็นคนจิตใจดีและน่ารักที่สุดในโลกเลยล่ะ”

โจชัวมองเธอ ทว่าสายตาที่มองนั้นคล้ายเหม่อมองบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ห่างออกไปไกลลิบตา “ครั้งแรกที่ผมเจอเธอคือที่มหาวิทยาลัย เธอยืนอยู่ใต้ต้นซากุระ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก สวยจนผมไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลย...”