ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 8

“ดูแลเนลลี่ด้วย ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้”

โจชัววางสายแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ประตูทันที

“เดี๋ยวก่อนค่ะ!”

เมื่อได้ยินเขาพูดถึงเนลลี่ ลูน่าจึงรีบลุกขึ้น “เกิดอะไรขึ้นกับเนลลี่?”

มือของโจชัวที่จับลูกบิดประตูสั่นเล็กน้อย เขาหันหน้ามาสำรวจสีหน้าของลูน่าด้วยความเยือกเย็น

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตาที่จับผิดของเขา ลูน่าจึงสูดลมหายใจเข้า “ฉันเป็นพี่เลี้ยงของเนลลี่ และการเป็นห่วงเธอคือสิ่งที่ฉันควรจะทำ”

ชายคนนั้นเปิดประตูและเดินออกไปที่โถงทางเดิน “รีบไปก่อนก็แล้วกัน”

ระหว่างทางไปยังบลูเบย์วิลล่า ลูน่าได้พยายามถามเขาถึงสถานการณ์ของเนลลี่

เขาเพียงจ้องมองเธอและโยนสัญญาว่าจ้างให้เธอ “คุณยังไม่ใช่พี่เลี้ยงของเธอ”

ลูน่าเม้มปากและรีบเซ็นสัญญาก่อนที่จะคืนมันให้กับเขา “ทีนี้คุณจะบอกฉันได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้นกับเนลลี่คะ คุณลินช์?”

โจชัวขมวดคิ้วเล็กน้อย “ออร่ามาตามหาเนลลี่”

หัวใจของลูน่าตกไปที่ตาตุ่ม

ออร่ามาตามหาเนลลี่!

ทำไม?

เนลลี่เป็นลูกคนเล็กที่สุดในบรรดาลูกสามคนของลูน่า พี่ชายทั้งสองของเธอได้แย่งสารอาหารไปจากเธอเมื่อตอนที่เธอยังอยู่ในท้องของลูน่า จนส่งผลให้เธอดูตัวเล็กและเปราะบางเมื่อเธอเกิดมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องแยกจากแม่ของเธอในรอบหกปี

ลูน่าอยู่ไม่เป็นสุขด้วยความกระวนกระวายใจ เธอกัดฟันและมองออกไปนอกหน้าต่าง สีหน้าของเธอสื่อให้เห็นถึงความกังวลอย่างชัดเจน “ขอโทษนะคะ คุณช่วยขับเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหม?”

ข้าง ๆ เธอ สีหน้าของโจชัวเข้มขึ้นในขณะที่เขามองเธอ “คุณลูน่า ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นห่วงเธอมากกว่าผมที่เป็นพ่อของเธออีก”

ลูน่าตัวแข็งทื่อ

เธอตระหนักขึ้นได้เมื่อเขาชี้ให้เห็นว่าความกังวลที่เธอมีต่อเนลลี่นั้น เกินขอบเขตที่คนเป็นพี่เลี้ยงเพื่อรับรายได้อันน้อยนิดควรจะมี

เธอเม้มปาก “ฉันเซ็นสัญญาไปแล้ว ต่อจากนี้ไปเนลลี่ก็คือแหล่งที่มาของรายได้ของฉัน ดังนั้นฉันก็จะต้องเป็นห่วงเธอตามธรรมชาติอยู่แล้ว”

โจชัวยิ้มอย่างมีเลศนัยในขณะที่เขาเฝ้าสังเกตเธอ “แค่นั้นจริง ๆ เหรอ?”

ท่าทางที่สงสัยของเขาทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

เธอพยักหน้า “ใช่แล้วค่ะ”

เขาไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

ไม่นานหลังจากนั้น รถก็มาจอดที่บลูเบย์วิลล่า

“นายท่าน ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว!” พ่อบ้านรีบวิ่งมาทันทีที่รถหยุดนิ่ง

“สถานการณ์ข้างในเป็นยังไงบ้าง?” โจชัวถามพลางขมวดคิ้ว

“พวกเขา…”

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ ประตูรถอีกฝั่งหนึ่งก็ถูกเปิดออก ลูน่ารีบวิ่งเข้าไปในวิลล่าด้วยความเร็วราวกับจรวด

เมื่อลูน่าวิ่งเข้ามาถึง เธอก็รู้สึกราวกับว่าอากาศภายในห้องนั่งเล่นมีกลิ่นคาวของเลือดอ่อน ๆ เนลลี่นั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมโซฟา หัวของเธอก้มต่ำและดูไร้ชีวิตชีวา

ฝั่งตรงข้ามเธอ ออร่ากำลังเบิกตากว้างด้วยความโมโห

“เนลลี่!” ลูน่าโยนความคิดเรื่องอื่นทิ้งในขณะที่เธอรีบเข้าไปกอดเด็กหญิงตัวน้อย “คุณหนู คุณเป็นยังไงบ้างคะ?”

เสียงของลูน่าสั่นเทาเล็กน้อย “คุณหนู เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

เนลลี่เอื้อมมือเล็ก ๆ ของเธอออกมาข้างนึงและกอดแขนของลูน่าอย่างเงียบ ๆ “หนูไม่เป็นอะไรค่ะ”

“แล้วเธอเป็นใครอีกล่ะ?” ออร่าที่นั่งอยู่ตรงข้ามพวกเธอกวาดสายตามองลูน่าด้วยความเย็นชาและความรังเกียจ “คนใช้คนใหม่เหรอ? สวยขนาดนี้ต้องการจะมายั่วใครไม่ทราบ?”

ลูน่าเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่เธอไม่มีเวลาหรืออารมณ์พอที่จะทะเลาะกับออร่า เธอเพียงก้มหน้าลงและจับคางของเนลลี่เพื่อทำให้เนลลี่เงยหน้าขึ้น “ขอฉันดูหน่อยนะ”

“หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยก้มหน้าลงด้วยความดื้อดึง เธอไม่อยากให้ลูน่าเห็นหน้าของตัวเอง

ลางสังหรณ์ไม่ดีผุดขึ้นภายในใจของลูน่าในขณะที่เธอกัดฟันและจับหน้าเด็กหญิงให้เงยขึ้น

อย่างที่เธอคาดการณ์ไว้