ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 9

“เธอเป็นคนตบเนลลี่”

ออร่าทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยและพูดต่อ “ตอนเธอเข้ามาในห้อง เธอก็ต่อว่าเนลลี่ที่ทำตัวไม่ดีกับฉันจากนั้นเธอก็ตบเนลลี่ ฉันห้ามเธอเอาไว้ไม่ทัน”

เธอแสร้งกังวลใจในขณะที่คุกเข่าลงและเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเนลลี่ “คงจะเจ็บมากเลยใช่ไหมหนู?”

เนลลี่จ้องมองออร่าเขม็ง ดวงตาของเด็กหญิงเต็มไปด้วยความเกลียดชังในขณะที่เธอปัดมือของออร่าออกและดิ้นหลุดจากอ้อมแขนของโจชัวก่อนที่จะวิ่งไปหาลูน่าและประสานมือจับกับมือของลูน่า “คุณ…เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

ลูน่าเหยียดหลังตรง ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกเจ็บปวดจากการถูกเตะ แต่เธอก็ตอบเพียงแค่ว่า “ฉันไม่เป็นอะไร”

ออร่าได้ทุ่มกำลังทั้งหมดของเธอในการเตะ และลูน่าเองก็ยังมีรอยแผลเก่าจากอุบัติเหตุเมื่อหกปีที่แล้วหลงเหลืออยู่ การเตะครั้งนี้เกือบจะทำให้เธอไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ด้วยซ้ำ

เนลลี่รู้เรื่องนี้ดี เธอจับมือของลูน่าด้วยความวิตกกังวลและพาลูน่าไปนั่งลงที่โซฟา “เจ็บมากไหมคะ?”

น้ำเสียงและท่าทางที่เต็มไปด้วยความกังวลของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ทำให้โจชัวเลิกคิ้วเล็กน้อย

“ออร่า คุณบอกว่าเธอตบเนลลี่เหรอ?”

มือของออร่าที่อยู่ข้างกายกำหมัดแน่น

เธอไม่คาดคิดว่าเด็กเหลือขอนี่จะใจดีกับคนรับใช้มากขนาดนี้

“ฉันเองก็แปลกใจเหมือนกันค่ะ ว่าทำไมเนลลี่ถึงได้ใจดีกับเธอมากขนาดนี้ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนตบเนลลี่” ออร่าเม้มปาก “บางทีเนลลี่อาจจะคิดว่า ตราบใดที่ปฏิบัติต่อคนรับใช้ดี ๆ และไม่เปิดโปงว่าจริง ๆ แล้วเธอเป็นคนที่ตบเนลลี่ ฉันก็อาจจะเป็นคนผิดและทำให้คุณโกรธฉันได้”

จากนั้นออร่าก็เริ่มบีบน้ำตา “ยังไงตอนนั้นเราก็อยู่กันแค่สามคน ถ้าพวกคนใช้ไม่พูดอะไร เนลลี่เองก็คงจะไม่ยอมรับเช่นกัน ไม่ว่าฉันจะพยายามมากแค่ไหน ก็ไม่มีใครเชื่อฉันอยู่ดี”

คำพูดของหญิงคนนั้นทำให้เนลลี่ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง

“แต่คุณต่างหากที่เป็นคนตบหนู!”

เนลลี่เติบโตและมีชีวิตที่ดีในต่างประเทศ เธอมีครอบครัวที่คอยปกป้องเธอเป็นอย่างดีเสมอมา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับผู้ใหญ่จอมโกหกที่น่ารังเกียจเช่นนี้!

“หนูอยากจะพูดอะไรก็พูดเลย ฉันจะไม่เถียงกับหนูหรอกแม่สาวน้อย”

ลูน่าหรี่ตาลงจ้องมองออร่า ผู้หญิงคนนี้เล่นละครได้เก่งกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก

เห็นได้ชัดว่าออร่าเป็นคนที่ตบเนลลี่ แต่เธอก็ยังแสร้งทำเป็นว่าตัวเองเป็นเหยื่อที่น่าสงสารและใจกว้างพร้อมให้อภัย!

“เนลลี่ ฉันขอโทษนะ” ออร่าสะอื้นพลางฟังดูเสียใจและน่าสงสาร “ฉันไม่ได้ตบหนู แต่ในเมื่อหนูต้องการให้มันเป็นอย่างนั้น ฉันก็จะยอมรับเพื่อทำให้หนูรู้สึกดี”

ดวงตาที่กลมโตและเต็มไปด้วยน้ำตาของเนลลี่เบิกกว้างด้วยความตกใจอีกครั้ง “แต่คุณเป็นคนที่ตบหนูจริง ๆ!”

“เอาแบบนี้แล้วกันนะ”

ออร่ายกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเบา ๆ “ในเมื่อหนูบอกว่าฉันตบหนู ฉันก็จะตบตัวเองคืนเองให้ ดังนั้นเราหายกันแล้วนะ”

จากนั้นเธอก็เช็ดน้ำตาตัวเอง “เนลลี่ พอแค่นี้เถอะ ตกลงไหม? อย่าทำให้พ่อของเธอต้องลำบากใจเพียงเพราะเรื่องเล็ก ๆ แค่นี้เลย”

ร่างกายของเนลลี่สั่นสะท้านด้วยความโกรธ!

ผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอายเช่นนี้ได้อย่างไร?!

เธอเป็นคนที่ตบหน้าเนลลี่จนแก้มของเนลลี่ยังไม่หายเจ็บด้วยซ้ำ แต่กลับทำเหมือนว่าเนลลี่กำลังทำให้เรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่!

เด็กหญิงตัวน้อยกัดริมฝีปากในขณะที่เธอทำหน้ามุ่ย ในที่สุดเธอก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ในขณะนี้ที่มันเริ่มไหลออกมา “คุณนั่นแหละที่เป็นคนร้าย! คุณจริง ๆ! คุณนั่นแหละที่ตบหนู แต่คุณก็ยังพยายามโยนความผิดให้คุณน้า! คุณมันแย่ที่สุดเลย!”

ร่างกายของเนลลี่สั่นสะท้านด้วยเสียงสะอื้นไห้

ไม่ว่ายังไง เธอก็เป็นแค่เด็กอายุ 6 ขวบ ดังนั้นจึงไม่อาจเทียบกับออร่าจอมหลอกลวงได้เลย

ลูน่าเม้มปากและเอื้อมมือออกไปดึงเนลลี่เข้ามากอดเพื่อปลอบโยนเธอเบา ๆ “คุณกิบสัน คุณบอกว่าฉันตบคุณหนูเนลลี่เหรอคะ?”

ออร่าหันหน้าหนี “ฉันบอกว่าเรื่องนี้จบไปแล้ว ฉันขอโทษไปแล้วและฉันไม่มีอะไรจะพูดอีก เพราะฉะนั้นอย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก ฉันไม่อยากให้เนลลี่ต้องเจ็บปวด”

ผู้หญิงที่กอดเนลลี่ขยับปากและยิ้มอ่อน “แต่ถ้าฉันไม่หยุดล่ะ?”