ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 4

ด้วยความร้อนใจของแม่นมฉี นางลืมให้คนมาจับตัวคนชั่วที่บุกเข้ามาในเรือนของกู้ชิวเหลิ่งไปสนิท

ฮูหยินใหญ่ยิ้มออกมาแทนที่จะโกรธ "ดี ข้ากำลังปวดหัวกับการคิดหาวิธียุติการหมั้นหมายระหว่างกู้ชิวเหลิ่งกับท่านอ๋องหกอยู่พอดี ในที่สุดโอกาสนี้ก็มาถึง"

เป็นหญิงสาวแต่แอบนัดพบชายหนุ่มเป็นการส่วนตัวตอนกลางวันแสกๆ นี่ใช่สิ่งที่บุตรีจากครอบครัวสูงศักดิ์ควรทำหรือ เช่นนี้จะคู่ควรกับท่านอ๋องหกได้อย่างไร

ฮูหยินใหญ่ยิ่งคิดก็เหมือนยิ่งได้ระบายความโกรธ เมื่อนึกถึงมารดาผู้ล่วงลับของกู้ชิวเหลิ่งที่ใช้รูปลักษณ์พราวเสน่ห์แย่งความรักจากกู้โหวไปในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ตอนนี้นางก็ได้ให้กำเนิดลูกสาวหนึ่งคน ถ้าอี๋เหนียงสามที่อยู่บนฟ้ามองลงมา นางจะไม่แค้นเคืองจนแทบจะลุกออกจากหลุมศพเลยหรือ

ฮูหยินใหญ่จัดเครื่องแต่งกายเล็กน้อยก่อนจะพูดกับกู้ชิวเซียงว่า "ไป เราไปดูกันเถิด"

กู้ชิวเซียงโค้งคำนับอย่างสุภาพและตอบว่า "เจ้าค่ะ"

ฮูหยินใหญ่เดินอย่างไม่รีบร้อน พยายามเต็มที่เพื่อทำให้ตนเองดูงดงามเพียบพร้อม เมื่อมาถึงศาลาเลี่ยวเฟิ่งของกู้ชิวเหลิ่ง นางก็แสร้งทำเป็นกังวลจนหน้าถอดสี เมื่อก้าวเข้าไปด้านในด้วยความเร็ว นางก็พบว่า ‘กู้ชิวเหลิ่ง’ กำลังนั่งอยู่บนระเบียงทางเดินอย่างเกียจคร้าน

ปี้เถานอนตัวเปียกอยู่บนพื้นและร้องไห้โวยวายเหมือนเด็ก "ฮูหยิน! ท่านต้องจัดการให้บ่าวนะเจ้าคะ! แม้ว่าคุณหนูรอง...จะไม่ชอบบ่าวยังไง! แต่นางก็ไม่มีสิทธิ์กำจัดบ่าว!"

ฮูหยินใหญ่แสร้งทำเป็นแปลกใจพลางถามว่า "นี่มันเกิดอะไรขึ้น ใครจะกำจัดเจ้า"

แววตาของปี้เถาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง นางชี้ไปที่กู้ชิวเหลิ่งซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลก่อนจะพูดขึ้นว่า "คุณหนูรองเจ้าค่ะ! นางนัดพบกับผู้ชายตอนกลางวันแสกๆ! เมื่อบ่าวพบเข้า นางก็ถีบบ่าวลงสระบัว!"

ฮูหยินใหญ่มองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นชายที่ว่า ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงชี้ไปยังปี้เถาที่อยู่บนพื้นและถามว่า "นี่มันเกิดอะไรขึ้น คุณหนูรอง นางคือสาวใช้ในเรือนของเจ้า มันเกิดสิ่งใดกันแน่ ทำไมอยู่ดีๆ คนเราจึงตกลงไปในสระได้"

กู้ชิวเหลิ่งค่อยๆ ลงจากระเบียงและเดินมาตรงหน้าฮูหยินใหญ่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว จากนั้นจึงคำนับด้วยความเคารพราวกับเป็นคนละคน

น้ำเสียงของนางเป็นเหมือนสายลมที่ทำให้คนฟังรู้สึกนุ่มนวลในจิตใจ "เรียนท่านแม่ ปี้เถาไม่ระวังและพลัดตกลงไปในสระบัวเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับลูกเลยเจ้าค่ะ"

ฮูหยินใหญ่ส่งสายตาให้กู้ชิวเซียง จากนั้นกู้ชิวเซียงจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานน่าฟัง "น้องรอง แม้ว่านางจะเป็นแค่บ่าวในจวนของเรา แต่ถ้าเจ้าทำร้ายผู้อื่นจนตาย มันจะทำให้ชื่อเสียงของพวกเราเสียหาย อย่างคำกล่าวที่ว่าเมื่อพระโอรสทําผิดกฎหมาย มีโทษเทียบเท่าสามัญชน  นอกจากนี้ปี้เถายังไม่ใช่ทาสผูกขาด ถ้าน้องรองไม่อยากขึ้นศาล เจ้าก็ควรพูดความจริง"

ตอนนั้นเองที่กู้ชิวเหลิ่งได้มองกู้ชิวเซียงชัดๆ นางงดงามเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ดวงตากลมโต ผิวเหมือนหิมะและนางน่าจะเพิ่งแปรงผมก่อนออกมาข้างนอก มีกลิ่นดอกท้อจางๆ อยู่บนร่างกายของนางซึ่งทำให้ผู้พบเจอหลงใหล

กู้ชิวเหลิ่งพูดอย่างเฉยเมยว่า "ลูกไม่ได้มีเจตนาจะฆ่าใคร แล้วบัดนี้ปี้เถาก็ยืนอยู่ตรงนี้ จะบอกว่าฆ่าได้อย่างไร ท่านแม่โปรดพินิจพิเคราะห์ดูเถิด"

ปี้เถาโอดครวญ "ฮูหยิน! บ่าวมิได้ปดนะเจ้าคะ! เมื่อครู่จูเอ๋อร์ก็เห็น! นางนัดเจอกับชายคนหนึ่ง! บ่าวไม่ได้พูดเหลวไหล! คุณหนูรองกลัวว่าบ่าวจะเปิดโปงเรื่องนี้ออกไป นางจึงคิดจะกำจัดบ่าว!"

ฮูหยินใหญ่พูดอย่างไม่เชื่อหู "มีเรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้นจริงๆ รึ? มีผู้ชายบุกเข้ามาในเรือนของเจ้า? ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป จวนโหวของเราจะมีหน้าอยู่ในเมืองหลวงได้อย่างไร! ชายผู้นั้นอยู่ที่ใด เจ้าพาเขาออกมา แม่จะจัดการอย่างยุติธรรมอย่างแน่นอน"

กู้ชิวเหลิ่งเงยหน้ามอง แววตาคู่นั้นไม่มีความขลาดหรือความกลัวใดๆ สักนิดเดียว มันเหมือนกระจกที่สะท้อนใบหน้าที่น่าเกลียดของฮูหยินใหญ่และกู้ชิวเซียงออกมาได้อย่างสมบูรณ์

ฮูหยินใหญ่รู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาอย่างอธิบายถูก ราวกับว่าแผ่นหลังของนางชาวาบ ดวงตาคู่นั้นเหมือนแอ่งน้ำเยือกแข็งที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวเหน็บจากส่วนลึกของหัวใจ