ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 14

งานเลี้ยงต้อนรับแขกที่เดินทางมาไกลนี้ช่างน่าเบื่อยิ่งนัก กู้ชิวเหลิ่งไม่ได้คิดที่จะริเริ่มแสดงความสามารถของตัวเองในงานเลี้ยงต้อนรับแขกนี้ ไม่มีความสามารถที่แท้จริงแต่กลับออกหน้าเร็วเกินเวลาอันควร สักวันหนึ่งก็ต้องถูกกดขี่และประสบความหายนะแน่ ไม่เพียงแต่ไม่ได้รับผลประโยชน์ใดๆ แถมยังทำให้ตัวเองเสียหายด้วย

ชาติก่อนก็เป็นเพราะจวินฉีเซิ่งเข้าใจความหมายนี้เร็วเกินไป ดังนั้นก่อนจวินฉีเซิ่งจะอายุยี่สิบปีเขาก็ยังเป็นแค่ท่านอ๋องที่ไร้ชื่อเสียงมาโดยตลอด แม้แต่ชื่อในการแต่งตั้งตำแหน่งก็คือ"อาน" หมายถึงเขานิ่งเงียบ แต่นักยุทธศาสตร์แอบที่จวินฉีเซิ่งแอบคบหานั้นมีมากกว่ารัชทายาทกับอ๋องหวาอีก หากไม่ใช่เพราะเห็นความทะเยอทะยานและความปรารถนามุ่งมาดของจวินฉีเซิ่ง นางจะไม่รู้สึกดีกับจวินฉีเซิ่งในแง่มุมที่แตกต่างออกไปอย่างแน่นอน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ กู้ชิวเหลิ่งก็แทงเข็มเงินในมือของตัวเองเข้าไปในฝ่ามืออย่างแรง ความเจ็บปวดที่ส่งมาจากนิ้วมือนั้น ทำให้สมองของกู้ชิวเหลิ่งชัดเจนขึ้น ชาติที่แล้วนางคิดใคร่ครวญวางแผนอย่างดี แต่นางก็คิดไม่ถึงว่าหัวใจของจวินฉีเซิ่งจะร้ายกาจถึงเยี่ยงนี้

จูเอ๋อร์เห็นว่านิ้วของกู้ชิวเหลิ่งเลือดไหล รีบเอาผ้าไหมมา: "ทำไมคุณหนูถึงเหม่อลอยอีกแล้วเจ้าค่ะ?ตั้งแต่เมื่อวานนี้ที่ท่านอ๋องรองจากไป คุณหนูก็ดูจิตใจวุ่นวายไป"

กู้ชิวเหลิ่งเอาผ้าไหมเช็ดไปสองครั้งอย่างไม่ใส่ใจ โยนดอกโบตั๋นดอกหนึ่งที่เพิ่งปักเสร็จนั้นทิ้งลงบนโต๊ะ บอกว่าเป็นดอกโบตั๋น แต่ในความเป็นจริงมันดูเหมือนเส้นด้ายสีแดงที่ยุ่งเหยิง มองไม่ออกเลยว่าเป็นดอกไม้

กู้ชิวเหลิ่งพูดอย่างเฉยชาว่า:"นำของสิ่งนี้ไปทิ้งเถิด"

จูเอ๋อร์พูดอย่างสงสัย: "เมื่อก่อนคุณหนูไม่สนใจเรื่องการเย็บปักถักร้อยแม้แต่สักนิดเลย ทำไมวันนี้ถึงได้นึกที่จะมาเย็บปักถักร้อยรึเจ้าค่ะ?"

เดิมทีกู้ชิวเหลิ่งเพียงแค่ปักเล่นๆเท่านั้น และเมื่อได้ยินว่าเจ้าของร่างเก่านี้ก็ไม่มีการวิจัยเชิงลึกเกี่ยวกับการเย็บปักถักร้อย นางก็รู้สึกโล่งใจลง: "เมื่อวานนี้ข้าเห็นกู้ชิวเซียงสวมชุดเสาเย่า ท่านอ๋องรองชอบดอกเสาเย่ามากรึ?"

จูเอ๋อร์หัวเราะฮะๆแล้วพูดว่า:"คุณหนูพูดกันไรกันเจ้าค่ะ?คนข้างนอกบอกว่าท่านอ๋องรองชอบเสาเย่าและโบตั๋น แต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่เช่นนั้น ท่านอ๋องรองแพ้เกสรดอกไม้ สิ่งที่ชอบมาโดยตลอดนั้นคือไม้ไผ่ ความลับนี้ก็มีเพียงคุณหนูและท่านอ๋องรองเท่านั้นที่รู้! "

กู้ชิวเหลิ่งขมวดคิ้วลงโดยไม่ได้ตั้งใจ นางเคยดูตู้เสื้อผ้าของเจ้าของร่างเดิมนี้แล้ว เสื้อผ้าทั้งหมดล้วนเป็นสีไผ่เขียวหรือสีเขียวอ่อน แม้แต่เรือนจั๋วยู่เดิมที่เคยอาศัยอยู่นั้น มองผ่านไปก็ล้วนเป็นสีเขียว หากบอกว่าก่อนหน้านี้นางคิดเสมอว่าระหว่างกู้ชิวเหลิ่งและอวี่เหวินเจี๋ยนี้มีความรู้สึกดีต่อกัน เช่นนี้ตอนนี้ก็ยิ่งมั่นใจยิ่งขึ้นว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน แต่เห็นทัศนคติที่อวี่เหวินเจี๋ยทำต่อตัวเองในวันนั้น กลับยิ่งทำให้นางรู้สึกน่าสงสัยมากขึ้น

จูเอ๋อร์บอกว่า ข่าวลือที่อวี่เหวินเจี๋ยชอบเสาเย่าและดอกโบตั๋นนั้น ถูกแพร่ออกมาเมื่อครั้งหนึ่งตอนอวี่เหวินเจี๋ยไปน้อมทักทายไทเฮา ในขณะที่ไทเฮากำลังเลือกสีของเสื้อผ้าอยู่ มีบ่าวคนหนึ่งเข้าใจผิดว่าเสาเย่าเป็นดอกโบตั๋นจึงปักไว้บนเสื้อผ้า ต่อมาเดิมทีไทเฮาต้องการกำจัดกับสาวรับใช้ในแผนกอาภรณ์ เมื่อถามความคิดเห็นของอวี่เหวินเจี๋ย อวี่เหวินเจี๋ยกลับบอกว่าสีของดอกไม้บนเสื้อผ้านั้นสวยงามมาก ไทเฮาถึงจะหายโกรธ จากนั้นด้านนอกก็ลือกันว่าอวี่เหวินเจี๋ยชอบเสาเย่า สาวๆจึงเริ่มเลียนแบบ

กู้ชิวเหลิ่งพยักหน้าเบาๆ และจูเอ๋อร์ก็กล่าวว่า: "วันนี้คุณหนูใหญ่กับฮู่หญิงต่างก็มัวแต่เลือกชุด ประมาณอีกสักสิบหรือครึ่งเดือนฝ่าบาทของแคว้นฉีก็จะมาแล้ว ใครๆก็บอกว่าประเพณีพื้นบ้านของแคว้นฉีนั้นเข้มงวด ให้ความสำคัญกับการแต่งกาย บ่าวก็อยากไปดูนัก แต่น่าเสียดายไม่มีพรเช่นนั้น"

กู้ชิวเหลิ่งดื่มน้ำคำหนึ่งแล้วพูดว่า:"สวยแต่รูป จูบไม่หอม ไม่มีอะไรน่าดูนัก"

ไม่รอให้กู้ชิวเหลิ่งวางถ้วยชาในมือลง มีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นที่นอกประตู ซึ่งฟังแล้วเหมือนเสียงของผู้ชาย และยังมีเสียงห้ามของบ่าวรับใช้ชายสองสามคน

"กู้ชิวเหลิ่ง! นังคนใบ้ที่ไม่รู้ที่ตาย! ออกมาเดี๋ยวนี้! "