ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 27

กู้ชิวเหลิ่งหายใจเข้าลึกๆ ราวกับรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของการที่ไม่สามารถหายใจได้ก่อนตาย มู่หรงอี๋ นางถึงจะเป็นหญิงงามใจงูพิษที่แท้จริง

น่าเสียดายที่มู่หรงอี๋ไม่ได้มางานเลี้ยงแห่งแคว้นในครั้งนี้ นางอยากจะเห็นจริงๆ ว่าผ่านไปสามปี นางที่อยู่เคียงข้างจวินฉีเซิ่งท้ายที่สุดแล้วจะมีตำแหน่งอะไร

ด้วยฝีมือของมู่หรงอี๋แล้ว จวินฉีเซิ่งน่าจะถูกหลอกอยู่ในกำมืออย่างแนบแน่นมั๊ง

มือของกู้ชิวเหลิ่งกำหมัดไว้แน่น ช่วงนี้ฮูหยินใหญ่กับกู้ชิวเซียงถูกกักบริเวณ ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีมากสำหรับนาง

"ไปเตรียมชุด วันพรุ่งนี้จะออกไปข้างนอกเสียหน่อย"

"ออก......ออกไปข้างนอก?"

ใบหน้าของจูเอ๋อร์เต็มไปด้วยความประหลาดใจ สิบปีมานี้กู้ชิวเหลิ่งออกไปข้างนอกน้อยมาก ตั้งแต่ที่ถูกท่านอ๋องหกรังเกียจ กู้ชิวเหลิ่งก็ปรากฏตัวในวงสังคมน้อยมาก

"วางใจเถอะ ในจวนแห่งนี้ คงไม่มีใครมาห้ามพวกเราชั่วขณะ"

พระอาทิตย์อยู่เหนือศีรษะ เหมือนกับลูกไฟ แดดจ้าจนทำให้คนไม่กล้ามองโดยตรง

วันรุ่งขึ้นจูเอ๋อร์เตรียมชุดที่ไม่ค่อยโดดเด่นไว้ชุดหนึ่ง ดูเหมือนกับหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาทั่วไป

ณ เวลานี้กู้หนานเฉิงกำลังว่าราชกิจอยู่ในท้องพระโรง ประตูด้านหลังไม่มีคนเฝ้า เป็นเวลาดีที่จะออกไปข้างนอก

ตลาดข้างนอกคึกคักเช่นเดิม จูเอ๋อร์กล่าว:"หากคุณหนูอยากซื้อเสื้อผ้า ก็ไปที่หอจูชุ่ย ของที่นั่นคุณหนูตระกูลร่ำรวยต่างก็ชอบ"

พูดแล้ว จูเอ๋อร์ก็ชี้ไปที่ร้านค้าร้านหนึ่ง กล่าวว่า:"ที่นี่แหละเจ้าค่ะ เพียงแต่ของข้างในนั้นแพงเกินไป เมื่อก่อนฮูหยินใหญ่ส่งชุดมาสองชุดไม่ใช่หรือเจ้าคะ? บ่าวเห็นว่าดูดี เหตุใดจึงลำบากมาซื้ออีก"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าว:"รู้จักฝู้จื่อโม่หรือไม่?"

จูเอ๋อร์พยักหน้ารัวๆ:"รู้สิเจ้าคะ! ฝู้จื่อโม่ก็คือเพื่อน...รักของเซ่อเจิ้งหวาง!"

บอกว่าเป็นเพื่อนรัก แต่แท้จริงแล้วทุกคนในเมืองหลวงต่างก็เดากันว่าฝู้จื่อโม่กับอวี้ฉือจ้านมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา แน่นอนว่ากู้ชิวเหลิ่งไม่คิดเช่นนั้น แต่อย่างน้อยฝู้จื่อโม่ก็เป็นผู้ที่ได้ใจของอวี้ฉือจ้านมากที่สุด ในฐานะของหนึ่งในสามตระกูลใหญ่อย่างตระกูลฝู้ ในฐานะที่เป็นซื่อจื่อ ฝู้จื่อโม่เติบโตมาพร้อมกับอวี้ฉือจ้านมาตั้งแต่เด็ก เคยขึ้นสนามรบด้วยกัน และด้วยตัวตนในปัจจุบันของนางหากอยากจะเข้าใกล้อวี้ฉือจ้านมันเป็นเรื่องที่ยากมาก แต่ฝู้จื่อโม่กลับไม่เหมือนกัน

ในความทรงจำของกู้ชิวเหลิ่งแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าฝู้จื่อโม่ชอบระบำรำฟ้อน เที่ยวหอกินเหล้า นอกจากอวี้ฉือจ้านที่เป็นเพื่อนสนิทแล้ว ที่เหลือต่างก็เป็นสาวงามที่รู้ใจ หากอยากจะเข้าใกล้ชายเช่นนี้ กู้ชิวเหลิ่งมีความมั่นใจที่จะทำสำเร็จอยู่

การค้าขายของหอจูชุ่ยเหมือนกับที่จูเอ๋อร์กล่าวไม่มีผิดเพี้ยน เมื่อครู่นี้เพิ่งจะเดินเข้ามา กู้ชิวเหลิ่งก็ได้กลิ่นหอมแบบสดชื่นอ่อนหวาน จากนั้นก็เป็นเครื่องแต่งแป้งชาด ปิ่นปักผมหินโมรา

ชาติที่แล้วกู้ชิวเหลิ่งเอาแต่ฝึกศิลปะการต่อสู้มาตลอด ไม่เคยชอบเครื่องแต่งแต้มเหล่านี้ แม้จะแต่งงานกับจวินฉีเซิ่งแล้ว ก็ไม่เคยแต่งหน้าเลยสักครั้ง ปิ่นปักผมหรือปิ่นระย้าเมื่ออยู่บนหัวของนางก็ยิ่งดูเป็นภาระ

กู้ชิวเหลิ่งไม่เหลือบมองสิ่งของที่อยู่ในตู้เลยแม้แต่น้อย นางเดินข้ามไป ไปดูผ้าไหมผ้าพับ

ผู้จัดการร้านมองไปที่กู้ชิวเหลิ่งด้วยท่าทางมึนงงเล็กน้อย หญิงสาวคนอื่นๆเดินเข้ามาสิ่งแรกที่มองเลยก็คือเครื่องแต่งแต้ม แต่กู้ชิวเหลิ่งดันเดินอ้อมไปโดยตรง เป็นสถานการณ์ที่มีน้อยมากจริงๆ

กู้ชิวเหลิ่งหัวเราะเบาๆ กล่าว:"เซียวโหวเย๋น้อยอยากรู้ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับคนผู้นั้น จะบอกเจ้ามันก็ใช่ว่าไม่ได้ เพียงแต่วันนั้นเจ้าทำให้ข้าตกอยู่ในอันตราย แต่กลับบอกว่าได้ช่วยข้าแล้ว มันจะไม่ค่อยจริงใจบ้างไหม?"

เซียวอวิ๋นเซิงกล่าวอย่างไม่สนใจว่า:"ใช่หรือ? คุณหนูรองคิดเช่นนี้มันก็ไม่ถูก เหตุใดที่ข้าทำไปถึงไม่ได้เป็นการช่วยเจ้าเล่า? ใช่ จากนั้นฮูหยินใหญ่กับคุณหนูใหญ่มองเจ้าเป็นหนามยอกอก แต่ข้าเองก็ได้ให้ขีดจำกัดแก่พวกเขาแล้วนี่! เจ้าลองคิดดูสิ มองดูพวกเขาเกลียดเจ้าเข้ากระดูกดำ แต่จำต้องยิ้มให้เจ้า มันสะใจมากใช่หรือไม่?"

มือข้างหนึ่งของกู้ชิวเหลิ่งกดเข้าที่ไหล่ของเซียวอวิ๋นเซิงเบาๆ ให้ระยะระหว่างนางกับเซียวอวิ๋นเซิงห่างกันเล็กน้อย ในสายตามีความเย็นชา:"ข้ากลับรู้สึกว่า มันทำให้ข้ารู้สึกคลื่นไส้เหมือนกับตอนนี้ กลิ่นเครื่องแต่งแต้มบนตัวเซียวโหวเย๋น้อยฉุนเกินไป อย่าเข้าใกล้ข้ามากเกินไปนัก ไม่เช่นนั้นข้าจะทนไม่ไหว......"

ทันใดนั้นเซียวอวิ๋นเซิงก็คว้ามือของกู้ชิวเหลิ่งไปวางไว้ที่ไหล่ของเขา น้ำเสียงมีเสน่ห์อย่างยิ่ง:"ไม่เช่นนั้นเจ้าจะทนไม่ไหวอะไร?"

กู้ชิวเหลิ่งยิ้ม ราวกับไม่ได้สนใจมือเหลาะแหละของเซียวอวิ๋นเซิงเลย แต่กลับนำมืออีกข้างไปวางไว้ตรงหลังมือของเซียวอวิ๋นเซิงที่กุมมือนางเอาไว้ ลูบไล้เบาๆ เล่นกับใจของเซียวอวิ๋นเซิงอย่างไม่มียางอาย

เซียวอวิ๋นเซิงเข้าใกล้กู้ชิวเหลิ่งมากขึ้น เขาพ่นลมหายใจอุ่นเข้าไปที่หูของกู้ชิวเหลิ่ง:"นี่คุณหนูรองกำลังยั่วยวนข้าอยู่หรือ?"

น้ำเสียงของกู้ชิวเหลิ่งแสดงความเย็นชา:"หากเจ้ายังเข้ามาใกล้ข้าอีก ข้ารับรองว่ามือของเจ้าข้างที่กุมมือข้าไว้จะใช้การไม่ได้อีก แม้แต่เทพเจ้ามาก็ช่วยเจ้าไม่ได้"

ราวกับเป็นมีน้ำเย็น สาดความกระตือรือร้นในใจของเซียวอวิ๋นเซิงไป เซียวอวิ๋นเซิงรีบปล่อยมือของกู้ชิวเหลิ่งออกอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เองถึงได้เห็นว่ามือของตัวเองปรากฏผื่นสีแดงขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"นี่มันอะไรกัน!"

กู้ชิวเหลิ่งนั่งลงบนเก้าอี้ รินน้ำชาให้กับตัวเอง กล่าวขึ้นมาเฉยๆว่า:"ก็ไม่ได้มีอะไรมาก เพียงแค่ผงคันที่ข้าทำขึ้นมาเอง ตอนที่มันซึมเข้าไปในเนื้อหนัง ความรู้สึกมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เพียงแต่เซียวโหวเย๋น้อยไม่ฟังคำเตือนเช่นนี้ คงต้องทนมันไว้แล้วล่ะ"