ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 29

กู้ชิวเหลิ่งกล่าว:"เช่นนั้นก็แก้ชุดนี้เลยแล้วกัน"

"แก้......แก้ชุด?!"

กู้ชิวเหลิ่งพยักหน้า:"ชุดมีไว้ให้คนสวมใส่ ส่วนสูงของข้าไม่ถึง ชุดนี้ก็ใหญ่มากเกินไป ไม่แก้แล้วข้าจะใส่มันได้อย่างไร?"

เซียวอวิ๋นเซิงเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง เห็นได้ชัดว่าตกใจ:"ข้าใช้เงินไปตั้งสิบหมื่นตำลึงทอง เจ้าบอกจะแก้ก็แก้เลยหรือ? คุณหนูรองเจ้ามันอาจหาญกว่าข้าจริงๆ!"

ผลงานศิลปะที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ เขายังคงลังเลที่จะใช้กรรไกร แต่กู้ชิวเหลิ่งราวกับไม่ได้สนใจ และไม่ได้มีความรู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมเลยสักนิด

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวติดตลกว่า:"เซียวโหวเย๋น้อยขาดแคลนเงินมากขนาดนั้นเลยหรือ? มันก็แค่สิบหมื่นตำลึงทอง เหตุใดข้าจึงได้ยินมาว่าตอนนั้นแคว้นฉีมีคนยินดีจะจ่ายห้าแสนตำลึงทองเพื่อซื้อชุดแพรไห่ถังนี้กัน?"

ราวกับว่าเซียวอวิ๋นเซิงค้นพบเรื่องน่าสนใจบางอย่าง เลิกคิ้วถามขึ้น:"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าชุดชุดนี้มีชื่อว่าชุดแพรไห่ถัง?"

กู้ชิวเหลิ่งไม่ได้แสดงสีหน้าท่าทางทางใบหน้าเลยแม้แต่น้อย แต่กลับกล่าวว่า:"ข้าดูประสบการณ์น้อยมากเลยหรือ?"

เซียวอวิ๋นเซิงครุ่นคิดเกี่ยวกับประโยคนี้อย่างละเอียด กล่าวว่า:"ดูไม่เหมือน"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวต่อว่า:"ชุดชุดนี้ กับผ้าไหมผืนนี้ข้ารับมันเลย"

เซียวอวิ๋นเซิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า:"ได้สิ!ทั้งหมดหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงทอง คุณหนูรองจะจ่ายเป็นตั๋วเงินหรือเงินตำลึงดี?"

ใบหน้าของกู้ชิวเหลิ่งแสดงรอยยิ้ม:"หนึ่งแสนห้าหมื่น เจ้าไม่กลัวขาดทุนจริงๆ"

แม้จะบอกว่าชุดแพรไห่ถังมีราคาหนึ่งแสนตำลึงทอง แต่ผ้าไหมสีแดงชาดที่อยู่ข้างๆเองก็มีราคาสูง บวกกับค่าตัดชุด ถึงจะขอราคาสองแสนตำลึงทองก็ไม่ถือว่ามากเกินไป แต่เซียวอวิ๋นเซิงขอราคาเพียงหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงทอง แม้ว่าจะไม่ขาดทุน แต่ก็ไม่ได้กำไรมากเท่าไหร่นัก

"เพราะตอนนี้อย่าว่าแต่เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงทองเลย แม้แต่เงินสิบห้าตำลึงคุณหนูรองกู้ก็คงจะไม่มีใช่หรือไม่?"

ดวงตาของเซียวอวิ๋นเซิงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ความหมายของคำพูดก็ชัดเจน ก็เพราะเห็นว่ากู้ชิวเหลิ่งไม่มีเงินซื้อ ดังนั้นถึงได้เสนอราคาไปอย่างตามใจ

กู้ชิวเหลิ่งถอดกำไรหยกขาวมันแพะออกมา วางมันไว้ในมือของเซียวอวิ๋นเซิง

เซียวอวิ๋นเซิงเลิกคิ้ว:"แม้ว่าสีของหยกขาวมันแพะนี้จะไม่เลว แต่นั่นก็ไม่มีราคาถึงหมื่นตำลึงทอง สายตาของคุณหนูรองดีเช่นนี้ ไม่รู้หรืออย่างไร?"

มุมปากของกู้ชิวเหลิ่งค่อยๆยกยิ้มขึ้น:"หยกขาวมันแพะไม่ถือว่ามีค่ามากขนาดนั้น แต่นี่เป็นคำมั่นของข้ากู้ชิวเหลิ่งที่ให้ไว้กับเจ้า ของที่ติดค้างไว้จะคืนให้เจ้าโดยไม่ขาดเลยแม้แต่น้อย หนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงทองบวกกับความสัมพันธ์ของข้ากับฉู่สวิน เซียวโหวเย๋น้อยเองก็ไม่ใช่ผู้ที่ขาดแคลนเงินทอง ก็คิดเสียว่าเล่นเป็นเพื่อนข้าแล้วกัน เจ้าคิดว่ามันขาดทุนหรือไม่?"

เซียวอวิ๋นเซิงพยักหน้าราวกับสมเหตุสมผล กล่าวว่า:"เงินเพียงหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงทอง ข้าก็ไม่ได้ขาดแคลนจริงๆ แต่ข้าอยากรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับฉู่สวินมากกว่า"

พูดแล้ว เซียวอวิ๋นเซิงก็นำกำไลหยกขาวมันแพะเก็บไว้ในแขนเสื้อของตัวเอง กล่าวว่า:"ได้! เช่นนั้นข้าก็จะเล่นกับเจ้า คำมั่นสัญญานี้ข้ารับมันไว้แล้ว!"

กล่าวจบ เซียวอวิ๋นเซิงก็กล่าวว่า:"ที่จริงเจ้าสามารถให้ฉู่สวินจ่ายแทนเจ้าได้นี่! ตอนนี้เจ้าคนนั้นรวยมาก เพียงแค่แสนห้า คาดว่าคงจะมอบมันให้ข้าทั้งที่ไม่ได้มองด้วยซ้ำ"

กู้ชิวเหลิ่งลูบแขนเสื้อของชุดแพรไห่ถัง เอ่ยนิ่งๆว่า:"ข้าไม่ชอบติดหนี้ผู้อื่น"

โดยเฉพาะคนแปลกหน้าที่ไม่เคยพบกันเลยสักครั้ง

เซียวอวิ๋นเซิงเอ่ยถาม:"เช่นนั้นกำไลหยกขาวมันแพะนี้......"

"คิดว่าเป็นการจำนำ"

กู้ชิวเหลิ่งเดินออกนอกประตูห้องไปแล้ว กล่าว:"อย่าลืมแก้ชุดให้ข้า พรุ่งนี้ข้าจะมารับ"