ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 30

ในเวลาที่เซียวอวิ๋นเซิงมีแต่ความสงสัย กู้ชิวเหลิ่งเงยหน้าขึ้นมากล่าวว่า:"สิ่งที่เจ้าอยากรู้คือความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับฉู่สวิน ตอนนี้ข้าได้บอกเจ้าไปแล้ว ต้นสายปลายเหตุที่แฝงอยู่ในนั้นเซียวโหวเย๋น้อยค้นหามันด้วยตัวเองเถิด"

กู้ชิวเหลิ่งทิ้งคำพูดเหล่านี้ไว้แล้วเดินลงบันไดไป ทิ้งเซียวอวิ๋นเซิงให้ครุ่นคิดอยู่คนเดียว

ที่จริงกู้ชิวเหลิ่งเองก็ไม่รู้ว่าร่างกายนี้มีความสัมพันธ์อย่างไรกันกับฉู่สวิน ตามจิตใต้สำนึกที่ซ่อนอยู่กู้ชิวเหลิ่งสามารถสัมผัสได้ว่า กู้ชิวเหลิ่งคนก่อนเอาคนที่ชื่อฉู่สวินคนนี้เป็นความสบายใจ ฉู่สวินก็เหมือนเป็นเทพเจ้าที่สามารถช่วยชีวิตนาง ทั้งสองคนมีการหมั้นหมาย แต่สรุปแล้วใครเป็นคนกำหนด แม้แต่กู้ชิวเหลิ่งเองก็ไม่รู้ รู้เพียงแค่ว่าในแคว้นเป่ยที่ห่างไกลออกไปมีคนเช่นนี้อยู่ ที่ชื่อว่าฉู่สวิน และต้องมีสักวัน ฉู่สวินจะมารับนางไปแต่งงาน

เซียวอวิ๋นเซิงมองดูแผ่นหลังที่จากไปของกู้ชิวเหลิ่ง ซึ่งสวยงามกว่าแผ่นหลังของหญิงสาวทุกคนที่เขาเคยพบ น่าเสียดายที่กู้ชิวเหลิ่งเป็นผู้หญิงของฉู่สวิน เขาแย่งไม่ไหว และก็ไม่มีทางไปแย่ง

เซียวอวิ๋นเซิงกล่าวกับผู้จัดการร้านว่า:"หากคุณหนูรองเจอของดีอะไรที่อยู่ตรงชั้นหนึ่ง เจ้าก็ให้นางไป เงินที่อยู่ในบัญชีคิดเป็นของข้า"

ผู้จัดการร้านกล่าว:"ข้าน้อยรับทราบ"

กู้ชิวเหลิ่งไม่อยากอยู่บนชั้นสองอีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่เพราะเกลียดเซียวอวิ๋นเซิง แต่เพราะนางกลัวเซียวอวิ๋นเซิงจะเอ่ยคำถามปลิ้นปล้อนออกมาอีก นางไม่ได้มีความทรงจำทั้งหมดของกู้ชิวเหลิ่ง เซียวอวิ๋นเซิงเป็นคนฉลาด หากนางเผลอแสดงข้อบกพร่องอะไรออกไป จะต้องเกิดความสงสัยขึ้นอย่างแน่นอน

ผู้จัดการร้านเดินลงมาจากชั้นสองแล้ว กล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า:"คุณหนูรองชอบสิ่งใด? ข้าน้อยช่วยแพ๊คของให้ท่าน"

กู้ชิวเหลิ่งมองไปรอบๆ กล่าวว่า:"ไม่เป็นไร เมื่อชุดทำเสร็จแล้วให้นำมันไปให้ข้าทันที ข้าไม่มีเวลามามากพอจะใช้มันอยู่ที่นี่"

ผู้จัดการร้านพยักหน้า จูเอ๋อร์อดไม่ได้ถามขึ้นว่า:"คุณหนูคุยอะไรกับเซียวโหวเย๋น้อยอยู่บนชั้นสองหรือเจ้าคะ?"

"คุยเรื่องน่าสนใจหลายเรื่องเลยล่ะ"

กู้ชิวเหลิ่งไม่แสดงสีหน้าท่าทางอะไรแม้จะอยู่ต่อหน้าไข่มุกและหยกอันตระการตา เซียวอวิ๋นเซิงเดินลงมาจากชั้นสอง หุบใบพัด กล่าวว่า:"ทำไมหรือ? ซื้อชุดแล้ว แต่หาเครื่องประดับที่ถูกใจไม่เจอ?"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าว:"เซียวโหวเย๋น้อยไม่ดื่มเหล้ากินข้าวอยู่บนชั้นสอง เหตุใดจึงได้ลงมาอีก?"

ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความไม่ยินยอม เซียวอวิ๋นเซิงกล่าว:"ข้าคิดแทนเจ้า"

พูดจบ เซียวอวิ๋นเซิงก็กล่าวกับผู้จัดการร้านว่า:"ไป จัดพื้นที่ให้ข้าหน่อย!"

"ขอรับ"

สายตาของกู้ชิวเหลิ่งหรี่ลงเล็กน้อย กล่าวว่า:"เซียวโหวเย๋น้อยช่างใจกว้างจริงๆ"

"เพื่อสาวงามแล้ว ไม่ว่าจะมากขนาดไหนข้าก็ยินยอมที่จะจ่าย!"

สีหน้าของเซียวอวิ๋นเซิงมีแต่รอยยิ้ม เดิมทีเขาก็มีหน้าตาดีอยู่แล้ว ในดวงตาเรียวยาวคู่นั้นพกความอิสระใช้ชีวิตตามใจเอาไว้ ทรงผมที่หลวมเล็กน้อยผสมเข้ากับความเกียจคร้าน หากจะใช้ใบหน้าใบนี้ไปยั่วยวนหญิงสาวส่วนใหญ่ในโลกนี้ คาดว่าคงจะมีน้อยคนนักที่จะสามารถควบคุมมันได้

กล่าวจบ เซียวอวิ๋นเซิงก็หยิบกำไลหยกขาวมันแพะออกมาจากแขนเสื้อ ความหมายก็คือแลกเปลี่ยนของแทนใจกัน

กู้ชิวเหลิ่งสั่งจูเอ๋อร์ว่า:"รับไว้เถิด"

จูเอ๋อร์รีบเก็บปิ่นระย้าที่ถูกห่อเสร็จแล้วเอาไว้ กลัวว่าจะทำมันเสียหายโดยไม่ทันระวัง

กู้ชิวเหลิ่งพาจูเอ๋อร์ออกจากหอจูชุ่ยโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

เซียวอวิ๋นเซิงถอนหายใจ หญิงสาวที่น่าสนใจเช่นนี้ เขากลับไม่ได้พบให้เร็วกว่านี้

มองดูผื่นแดงที่ยังไม่หายดี ทันใดนั้นเซียวอวิ๋นเซิงก็แสดงรอยยิ้มออกมา หากหญิงสาวผู้นี้ยืนเคียงข้างกับเซ่อเจิ้งหวางอวี้ฉือจ้านผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในต้าเยียน เกรงว่าคงจะเป็นภาพที่งดงามมาก

หากพูดถึงเรื่องความโหดร้าย สองคนนี้โหดร้ายจนไปด้วยกันได้จริงๆ

ผู้จัดการร้านยืนอยู่ข้างๆ เซียวอวิ๋นเซิงกล่าวว่า:"ไปส่งจดหมายให้คนผู้นั้นที่อยู่แคว้นเป่ย บอกว่ากู้ชิวเหลิ่งอยู่ที่ต้าเยียนสบายดี! ไม่มีใครสามารถรังแกนางได้......เตือนเขาอีกรอบ หากยังไม่กลับมาจากแคว้นเป่ยอีก เกรงว่าเจ้าสาวของเขากำลังจะหนีไปกับผู้อื่นแล้ว!"

แน่นอนว่าประโยคสุดท้ายนั้นเซียวอวิ๋นเซิงจงใจพูด สำหรับหญิงสาวที่มีนิสัยเช่นนี้อย่างกู้ชิวเหลิ่ง ทั้งต้าเยียนก็คงจะไม่สามารถหาชายที่ปราบนางได้ นอกเสียจากจะเป็นเทพสงครามอวี้ฉือจ้านแห่งต้าเยียน