ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 34

อวี้ฉือจ้านพูดเสียงเย็นว่า "จีเฟิง"

จีเฟิงรีบหันหลังไปทันที เมื่อเห็นว่าฝู้จื่อโม่ยังคงจ้องมองกู้ชิวเหลิ่งตาไม่กะพริบ ก็รู้ว่าความเจ้าชู้ของฝู้ซื่อจื่อท่านนี้เริ่มทำงานอีกแล้ว

จีเฟิงรีบดึงฝู้จื่อโม่ให้หันหลังไป กู้ชิวเหลิ่งถอดเสื้อตัวในลงมา ฝู้จื่อโม่กลืนน้ำลาย เสียงของเสื้อผ้าที่หล่นลงบนพื้นสำหรับฝู้จื่อโม่แล้วช่างเป็นเสียงหยอกเย้าที่ไร้รูปร่างเสียนี่กระไร

อวี้ฉือจ้านยืนอยู่ข้างๆ สายตาของเขามองไปที่ร่างของกู้ชิวเหลิ่ง และมองกู้ชิวเหลิ่งจนครบทุกส่วนตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้ว แต่กู้ชิวเหลิ่งทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เอาเสื้อผ้าที่จีเฟิงส่งมาให้สวมใส่ลงไปอย่างไม่รีบร้อน พูดว่า "ตอนนี้ฝู้ซื่อจื่อยังไม่อาจทนได้อีกหรือ ก็แค่เปลือกนอกเท่านั้น ข้ายังไม่ใส่ใจเลย เห็นทีท่านเซ่อเจิ้งหวางจะใส่ใจมากกว่าข้าเสียอีก"

ฝู้จื่อโม่รู้สึกจมูกร้อนผ่าวขึ้น จีเฟิงอดไม่ได้ที่จะมอง ฝู้จื่อโม่ถึงกับเลือดกำลังไหลออกมาแล้ว

ส่วนอวี้ฉือจ้านที่เห็นทุกสัดส่วนของกู้ชิวเหลิ่ง กลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆทั้งสิ้น

ไม่ง่ายเลยกว่าจะรอให้กู้ชิวเหลิ่งสวมเสื้อผ้าจนเรียบร้อย ฝู้จื่อโม่จึงหันร่างมา สายตานั้นราวกับจะจ้องมองเรือนร่างที่อยู่ในร่มผ้าของกู้ชิวเหลิ่งให้ทะลุปรุโปร่ง

กู้ชิวเหลิ่งมองไปทางอวี้ฉือจ้าน เอ่ยขึ้นว่า "เซ่อเจิ้งหวางยังสงสัยอะไรในตัวข้าอีกหรือไม่ ท่านสามารถพูดออกมาได้เลย ไม่จำเป็นต้องคิดเองในใจ และคำตอบของข้าก็มีเพียงหนึ่งเดียว ข้าคือกู้ชิวเหลิ่งอย่างไม่ต้องสงสัย"

อวี้ฉือจ้านจ้องมองกู้ชิวเหลิ่งอย่างสงบมาก เขานั้นกำลังสงสัยอยู่ในใจจริงๆ และแต่ไหนแต่ไรเขามองคนไม่เคยพลาด นิสัยของคนคนหนึ่งเปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืนเท่านั้น จะเป็นไปได้อย่างไร แต่เมื่อเห็นว่าบนร่างกายของกู้ชิวเหลิ่งไม่มีรอยแผลเลยแม้แต่น้อย ผิวพรรณขาวผ่องราวกับผิวของเด็กทารกที่เพิ่งกำเนิดมา ความเคลือบแคลงในใจเขาได้หายไปมากกว่าครึ่งแล้ว

กู้ชิวเหลิ่งก็เป็นแค่บุตรีของอนุซึ่งเลี้ยงดูอยู่แต่ในเรือน ไม่ใช่มือสังหาร ไม่ใช่องครักษ์ลับ และไม่ได้ปลอมตัวมา เป็นกู้ชิวเหลิ่งอย่างไร้ข้อสงสัย

คำตอบที่เขาได้เหมือนกับที่กู้ชิวเหลิ่งบอกมาทุกอย่าง แต่ว่าหญิงสาวที่อยู่แต่ในเรือนรู้ความลับของฮ่องเต้แห่งแคว้นฉีซึ่งอยู่ไกลมาก ข้อนี้กู้ชิวเหลิ่งกลับไม่มีอธิบายให้เข้าใจได้

ฝู้จื่อโม่ไม่เหมือนอวี้ฉือจ้าน ถามอย่างรับไม่ค่อยได้ว่า "เจ้าเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง สิ่งสำคัญที่สุดของหญิงสาวคือพรหมจรรย์ ตอนนี้ร่างกายเจ้าถูกจ้านจ้อมมองอย่างชัดเจนจนหมดแล้ว เจ้า......เจ้าคงไม่ได้คิดอะไรกับจ้านกระมัง"

กู้ชิวเหลิ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยว่า "จะสวยงามแค่ไหนก็เป็นแค่เปลือกนอก ถ้าหากฝู้ซื่อจื่อยินดีจะดู ก็ย่อมได้ เพียงแต่ท่านมีเงื่อนไขอะไรที่พอจะสมน้ำสมเนื้อกันบ้าง"

เป็นครั้งแรกที่ฝู้จื่อโม่ได้ยินคำพูดเช่นนี้ออกมาจากปากของหญิงสาวคนหนึ่ง จึงถามขึ้นอย่างข้องใจว่า "ฉะนั้นที่เจ้าให้จ้านจ้องดูเรือนร่าง ก็เพื่อที่จะไขข้อสงสัยที่จ้านมีต่อเจ้าอย่างนั้นหรือ"

กู้ชิวเหลิ่งเอ่ยอย่างไม่ปิดบังเลยสักนิด "ใช่"

ฝู้จื่อโม่ส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ "ช่างเป็นหญิงสาวที่น่าประหลาดจริงๆ "

กู้ชิวเหลิ่งพูดว่า "ในเมื่อทั้งสองท่านไม่มีข้อสงสัยประการอื่นแล้ว ข้าก็ขอตัวก่อน พวกเราค่อยพบกันในงานเลี้ยงของแคว้นแล้วกัน"

ก่อนจะจากไป กู้ชิวเหลิ่งส่งสายตาให้กับอวี้ฉือจ้าน

มุมปากของอวี้ฉือจ้านโค้งขึ้นเล็กน้อย ดูแล้วก็คงจะใส่ใจอยู่

ถูกชายแปลกหน้ามองเรือนร่างทั้งหมด ถูกชายแปลกหน้าจูบที่ริมฝีปาก แววตาของกู้ชิวเหลิ่งทำให้อวี้ฉือจ้านรับรู้ถึงความเย็นชาโหดเหี้ยม ราวกับถูกทำให้ขุ่นเคือง สายตาของกู้ชิวเหลิ่งแจ้งเตือนเขาว่า อย่าเข้าใกล้นางอีก

ฝู้จื่อโม่เช็ดเลือดที่ออกจากจมูกของตนเอง เขยิบเข้าไปถามอวี้ฉือจ้านว่า "เจ้าเห็นอะไรบ้าง น่าดูหรือไม่"

อวี้ฉือจ้านเอ่ยอย่างเนิบช้าว่า "เห็นคำตอบที่น่าสนใจ"

ฝู้จื่อโม่รีบคว้ามือของอวี้ฉือจ้านขึ้นมาทันที พูดว่า "มือของเจ้า"