ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 36

กู้ชิวเหลิ่งรู้สึกว่าสติสัมปชัญญะมึนงงอยู่บ้าง ในสมองเหมือนมีเศษทรายกระจัดกระจายอยู่ ความทรงจำหลายอย่างไม่สามารถปะติดปะต่อเข้าด้วยกันได้

จูเอ๋อร์เห็นท่าไม่ค่อยดี รีบเดินไปตรงหน้าและเอามืออังหน้าผากของกู้ชิวเหลิ่ง พูดว่า "คุณหนู ท่านมีอาการหนาวสั่นนี่นา"

กู้ชิวเหลิ่งค่อยๆปัดมือของจูเอ๋อร์ออก พูดขึ้นว่า "เสื้อผ้าที่ข้าให้เจ้าไปเตรียม ต้องเป็นชุดที่เรียบง่ายแต่ดูดี ชุดสีเขียวอ่อนนั่น ที่ปลายแขนเสื้อปักดอกไห่ถังก็ได้"

จูเอ๋อร์รีบพูดขึ้นว่า "ตอนนี้คุณหนูต้องพักผ่อนดีๆนะเจ้าคะ อย่าออกไปเดินข้างนอกอย่างเด็ดขาด"

กู้ชิวเหลิ่งขมวดคิ้วขึ้นมา พูดเสียงเย็นว่า "ให้เจ้าไปทำก็ไปทำเถอะ"

ในดวงตาของกู้ชิวเหลิ่งราวกับมีไฟลุกโชนอยู่ ทำเอาจูเอ๋อร์ตกใจจนถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ได้แต่บอกว่า "บ่าวจะไปเตรียมมาให้คุณหนูเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ คุณหนูนอนพักก่อน กินอะไรสักหน่อย......"

เมื่อจูเอ๋อร์ไปแล้ว กู้ชิวเหลิ่งจึงล้มลงไปบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง นางค่อยๆหรี่ตาลง มองดูมุ้งสีเขียวอย่างเต็มตา เดิมทีนางคิดว่ายังมีเวลาอีกหลายวันกว่ากู้ชิวถางจะกลับมา แต่คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะกลับมาอย่างเร่งรีบเช่นนี้ นี่มันเป็นเรื่องบังเอิญ หรือว่าเป็นเพราะฮูหยินใหญ่กันแน่

ถ้าหากเป็นเพราะฮูหยินใหญ่จริง ถูกกักบริเวณแล้วยังสามารถส่งข่าวไปให้กู้ชิวถางที่อยู่ไกลนับร้อยลี้รับรู้ได้ เช่นนั้นก็มีความสามารถไม่น้อยทีเดียว

กู้ชิวเหลิ่งหวนนึกกลับไป เรื่องที่ฮูหยินใหญ่ถูกทำโทษก็เพิ่งจะเกิดขึ้นไม่กี่วันมานี้เอง แม้นางจะมีความสามารถล้นฟ้าก็คงไม่สามารถจะแจ้งข่าวให้กู้ชิวถางได้ทราบและเร่งเดินทางกลับมาได้ภายในวันเดียว บางทีนางอาจจะคิดมากไปเอง

กู้ชิวเหลิ่งรู้สึกว่าความคิดของตนเองเชื่องช้ากว่าแต่ก่อนมาก แค่เรื่องเรื่องเดียวต้องใช้เวลาในการใคร่ครวญสามสี่รอบจึงจะได้บทสรุป ถ้าหากไม่ใช่เพราะเมื่อวานอวี้ฉือจ้านลากนางลงไปในน้ำ

ในสมองมีภาพของอวี้ฉือจ้านที่โอบกอดและจูบนางในน้ำผุดขึ้นมา

กู้ชิวเหลิ่งลืมตาขึ้นมาทันที สะบัดภาพที่มักจะผุดขึ้นมาในสมองทิ้งไป

ชาติก่อนนางเป็นคนหยิ่งยโส ไม่เคยมองผู้ชายธรรมดาทั่วไปอยู่ในสายตา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะให้ชายอื่นแตะต้องตัวนาง แต่ว่าตอนนี้นางเป็นแค่ลูกสาวเมียรองในจวนโหวที่ถูกทอดทิ้งคนหนึ่งเท่านั้น ส่วนร่างกายนี้ก็เป็นแค่เปลือกนอก ที่สามารถใช้เป็นเครื่องมือเท่านั้น

แม้จะคิดเช่นนี้ กู้ชิวเหลิ่งก็ไม่สามารถลบเงาที่อยู่ในสมองออกไปได้ แม้ว่าจูบของอวี้ฉือจ้านจะไร้ซึ่งความรู้สึก แต่ในขณะที่ความรู้สึกเช่นนี้ผุดขึ้นมาในสมอง นางมักจะคิดถึงจวินฉีเซิ่ง

เมื่อคิดถึงจูบของจวินฉีเซิ่ง นางก็รู้สึกคลื่นไส้

ตอนที่จูเอ๋อร์เอาเสื้อผ้ามาให้ กู้ชิวเหลิ่งกำลังทำท่าคลื่นไส้อยู่ที่หัวเตียง สีหน้าดูเจ็บปวดมาก แต่ก่อนนางไม่เคยมีอาการหนาวสั่นมาก่อนเลย เพราะว่านางฝึกใช้อาวุธมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่าร่างกายจะสู้พี่ชายไม่ได้ แต่กลับแข็งแกร่งกว่าหญิงสาวทั่วไปหลายเท่านัก และเคยรบชนะในสนามรบมาแล้วหลายครั้ง ท่านพ่อยังชมนางบ่อยๆว่าเป็นทหารหญิงผู้แข็งแกร่ง นางเองก็รู้สึกภูมิใจกับฉายานี้

แต่เมื่อเห็นสภาพร่างกายในตอนนี้ แม้จะมีสุขภาพที่ดี แต่ยังห่างไกลจากร่างของชาติก่อนมากยิ่งนัก เกรงว่าถ้านางไม่ตายอยู่ภายใต้แผนการของฮูหยินใหญ่ ไม่ช้าก็คงต้องตายด้วยโรคภัยไข้เจ็บ

ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป นางจำเป็นต้องฝึกฝนร่างกายนี้ให้ดี ไม่เช่นนั้นยังไม่ทันอดทนจนไปอยู่ตรงหน้าจวินฉีเซิ่ง นางก็คงต้องตายไปก่อนแน่

"คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ"

จูเอ๋อร์ลูบหลังให้นาง อยากจะให้กู้ชิวเหลิ่งหายใจคล่องขึ้น

เมื่อเห็นใบหน้าของจูเอ๋อร์ นางก็มักจะนึกถึงสาวรับใช้คู่ใจอิงเกอที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันในชาติก่อน

น้ำเสียงของกู้ชิวเหลิ่งไม่ได้เย็นชาเหมือนก่อนหน้านี้ และพูดขึ้นว่า "วางเสื้อผ้าไว้ตรงนี้ เอาอาหารเช้าออกไป"

จูเอ๋อร์ขมวดคิ้ว "ตอนนี้คุณหนูไม่สบาย ไม่กินอาหารเช้าจะไม่ดีต่อสุขภาพนะเจ้าค่ะ"