ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 37

กู้ชิวเหลิ่งมองดูกล่องที่อยู่ในมือจูเอ๋อร์ ภายนอกดูประณีตสวยงาม ทำจากเครื่องปั้นดินเผา เมื่อเปิดกล่องออก ข้างในเป็นชาดสีแดงสดตลับหนึ่ง

กู้ชิวเหลิ่งแต่ไหนแต่ไรไม่เคยสนใจของพวกนี้ แต่จูเอ๋อร์คอยพูดกรอกหูอยู่ข้างๆไม่หยุด "บ่าวไม่เคยเห็นชาดที่สีสวยสดเช่นนี้มาก่อน ช่างสวยงามจริงๆ คุณหนูจะทาสักหน่อยไหมเจ้าคะ"

กู้ชิวเหลิ่งหัวเราะเบาๆ มองดูเงาตัวเองในกระจกทองแดงซ้ายทีขวาที พูดว่า "ของสิ่งนี้เจ้าช่วยข้าเก็บไว้ก่อน หาโอกาสวางไว้ในห้องของกู้ชิวเซียง"

"ห๊า ชาดที่คุณภาพดีเช่นนี้ ทำไมต้องส่งไปให้คุณหนูใหญ่ด้วย"

กู้ชิวเหลิ่งบอกว่า "จะส่งไปแต่ก็ไม่ใช่ตอนนี้ เจ้าเอาสิ่งนี้ยัดไว้ข้างในสุดของตู้ อย่าให้คนอื่นเห็น หลังจากงานเลี้ยงผ่านไปแล้ว เจ้าจะรู้เอง"

จูเอ๋อร์ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ส่วนกู้ชิวเหลิ่งกลับยิ้มขึ้นมา แม้ว่าเซียวอวิ๋นเซิงจะไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไร แต่ไม่ใช่คนใจกว้าง นางใช้ผงคันคะเยอทำให้เขาเสียยาแก้พิษไปหนึ่งเม็ด เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่ตอบโต้กลับมา

เมื่อครู่ตอนที่กู้ชิวเหลิ่งเปิดตลับชาดออก ก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆโชยออกมา ไม่ใช่กลิ่นของชาดและน้ำค้างดอกไม้ หากทาสิ่งนี้ไปบนใบหน้า แม้จะไม่ทำลายโฉม ก็น่าจะมีผื่นแดงขึ้นสักสองวัน

หลังจากที่กู้ชิวเหลิ่งแน่ใจแล้วว่าการแต่งหน้าแต่งกายของตนเองไม่มีปัญหาอะไร จึงพูดขึ้นว่า "เอาสิ่งนั้นมาให้ข้า"

จูเอ๋อร์รู้สึกไม่เหมาะสม พูดว่า "คุณหนู พวกเราเป็นสาวเป็นแส้ จะเอามีดสั้นไปทำไม"

"เป็นหญิงสาวยิ่งต้องป้องกันตัว ไม่แน่ว่าวันนี้จะมีเรื่องหายนะร้ายแรงอะไรเกิดขึ้น พวกเราต้องป้องกันอย่างรอบคอบ อย่าให้ภัยร้ายเหล่านั้นมารังแกพวกเราได้ง่ายๆ "

ที่กู้ชิวเหลิ่งทำเช่นนี้ ล้วนเป็นการป้องกันสิ่งที่ไม่คาดคิดจะเกิดขึ้น กู้ชิวถางอยู่ในสนามรบมานานหลายปี ต้องมีวรยุทธที่เยี่ยมมาก และนางที่ยังไม่รู้นิสัยใจคอของกู้ชิวถาง จะให้คนที่อันตรายเช่นนี้เข้าใกล้นางไม่ได้อย่างเด็ดขาด

มีดสั้นถูกวางไว้ที่มือของกู้ชิวเหลิ่ง แม้จะอยู่ใต้แสงแดด ก็สามารถเปล่งประกายเยือกเย็นออกมาได้

นอกประตูจวนกู้โหว ได้มีการจุดประทัดขึ้นมาแล้ว คึกคักยิ่งกว่าวันเทศกาลไหนๆเสียอีก ผู้ดูแลทั้งหลายตั้งก็ยืนอยู่ที่หน้าประตูจวน รอให้กู้ชิวถางลงจากม้า แม้แต่ฮูหยินใหญ่และกู้ชิวเซียงยังเดินไปต้อนรับที่นอกประตู มีเพียงกู้หนานเฉิงคนเดียวเท่านั้นที่รออยู่ในโถงใหญ่ ด้วยท่าทีของบิดาที่เข้มงวดยิ่งนัก

กู้ชิวถางมีลักษณะบุคลิกเหมือนกู้หนานเฉิง แต่เค้าโครงใบหน้านั้นเหมือนฮูหยินใหญ่มาก หน้าตาก็หล่อเหลามาก ใบหน้าและแววตามีกลิ่นอายแห่งความแข็งแกร่งแฝงอยู่ เวลาเดินอกผายไหล่ผึ่งหลังตรง ดูสง่างามมาก

"ท่านแม่ น้องสาว"

น้ำเสียงของกู้ชิวถางสดใส แม้ว่าคำเรียกขานสองคำนี้จะดูไม่สนิทชิดเชื้อมากนัก แต่เมื่อฮูหยินใหญ่ได้ยินกลับรู้สึกพอใจยิ่งนัก

กู้ชิวเซียงเองก็ไม่ได้เจอกู้ชิวถางมานานมากแล้ว บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "ท่านพี่"

กู้ชิวถางพยักหน้าเล็กน้อย ทุกครั้งที่เห็นน้องสาวคนนี้ เขามักจะรู้สึกถึงความเข้ากันได้กับทุกคนของกู้ชิวเซียง แต่ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นพี่น้องแม่เดียวกันกับกู้ชิวเซียง แต่ไม่สามารถพบหน้ากันอย่างสม่ำเสมอ จึงเป็นเหตุให้รู้สึกห่างเหินกันอยู่บ้าง

กู้ชิวถางยื่นมือออกไปคิดจะลูบศีรษะของกู้ชิวถาง แต่เห็นเครื่องประดับอัญมณีมากมายบนหัวของนาง จึงได้วางมือลง มุมปากอมยิ้ม "น้องโตขึ้นกว่าปีก่อนมากเลย"

กู้ชิวเซียงใบหน้าแดงขึ้น เห็นได้ชัดว่ารู้สึกอายเพราะไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกับพี่ชายแท้ๆของตนเองเป็นเวลานาน

เพียงแต่กิริยานี้ กลับทำให้กู้ชิวถางขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็เป็นแค่ชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น เขาอยู่ในสนามรบจนชินจึงรู้สึกไม่คุ้นเคยกับการกระทำที่เสแสร้งของคนในจวนโหวอยู่บ้าง