ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 38

กู้ชิวเหลิ่งมองสีหน้าของกู้ชิวถาง แต่เห็นได้ชัดว่ากู้ชิวถางนั้นไม่ได้ชอบของขวัญที่กู้ชิวเยว่มอบให้สักเท่าไหร่นัก แต่กู้ชิวถางก็ยังคงยิ้มและรับเอาไว้

นี่เป็นจุดที่กู้ชิวเยว่ทำได้อย่างฉลาด แม้ว่ากู้ชิวเซียงจะมอบอุปกรณ์ขี่ม้าที่งดงามมาก นั่นแสดงว่ากู้ชิวเซียงจงใจอยากจะประจบเอาใจท่านพี่ นางที่เป็นแค่บุตรีของอนุ ต้องอาศัยอำนาจของฮูหยินใหญ่ทุกวัน ฉะนั้นจึงไม่สามารถแย่งเอาหน้ากับกู้ชิวเซียงได้ แค่ถุงนำโชคเล็กๆหนึ่งใบ แม้จะเป็นของธรรมดา แต่ได้แสดงออกถึงน้ำใจของคนที่เป็นน้องสาวอย่างนางแล้ว

ขณะที่กู้ชิวเหลิ่งกำลังคิดเช่นนี้ ทันใดนั้นหัวสมองก็รู้สึกไร้ไหวพริบขึ้นมา ภาพที่อยู่ตรงหน้าพร่ามัว ถ้าหากไม่ใช่เพราะมีจูเอ๋อร์อยู่ข้างๆ เกรงว่านางคงจะยืนได้ไม่มั่นคง

ในเวลาเดียวกัน กู้ชิวเซียงก็หันหน้ามามองกู้ชิวเหลิ่ง พูดว่า "น้องรองเตรียมของขวัญอะไรไว้ เอามาให้พี่ดูซิ "

กู้ชิวเยว่ที่อยู่ข้างๆก็เสริมขึ้นว่า "ใช่แล้ว ยังไม่รู้ว่าพี่รองเตรียมของขวัญอะไรเอาไว้ เอาออกมาให้พวกเราได้ดูด้วย"

กู้หนานเฉิงก็หันไปมองกู้ชิวเหลิ่ง เห็นเพียงใบหน้าของกู้ชิวเหลิ่งที่ไม่รู้ว่ามีเหงื่อผุดออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ร่างล้มลงไปกับพื้นต่อหน้าต่อตา

กู้ชิวถางรับตัวกู้ชิวเหลิ่งเอาไว้ด้วยสายตาและมือที่เร็วมาก รู้สึกได้ว่าบริเวณเอวของนางมีพลังสายหนึ่งถ่วงนางเอาไว้ กู้ชิวเหลิ่งรีบดิ้นรนออกจากอ้อมอกของกู้ชิวถางทันที

ใบหน้าของกู้ชิวเหลิ่งเต็มไปด้วยการขออภัย "เอ่อ เป็นเพราะข้าไม่ระวัง เมื่อครู่เห็นพี่กับน้องสามล้วนมอบของที่ดีขนาดนั้นให้ ของขวัญของเหลิ่งเอ๋อร์คงไม่กล้าเอาออกมา......"

กู้ชิวถางจ้องมองกู้ชิวเหลิ่งอย่างจริงจัง เขานึกไม่ถึงจริงๆ นี่คือกู้ชิวเหลิ่ง ลูกสาวของอดีตอี๋เหนียงสาม แต่ในความทรงจำของเขา ราวกับไม่เคยได้เจอน้องสาวต่างมารดาคนนี้มาก่อนเลย

บนใบหน้าของฮูหยินใหญ่เผยรอยยิ้มมีเมตตาออกมา เหมือนรู้สึกสำนึกผิดแล้ว พูดว่า "มีอะไรต้องอายด้วยเล่า ก็แค่น้ำใจที่น้องสาวมีต่อพี่ชาย แต่ว่าเหลิ่งเอ๋อร์เจ้ามามือเปล่า หรือว่าไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ล่วงหน้า"

กู้ชิวถางรับช่วงพูดต่อ เอ่ยขึ้นว่า "มีดสั้นที่เอวของน้องรอง ไม่ใช่ของขวัญที่จะให้ข้าหรอกหรือ"

ได้ยินคำว่า "มีดสั้น"สองพยางค์ คนที่ขมวดคิ้วขึ้นมาเป็นคนแรกคือกู้หนานเฉิง ใบหน้าของฮูหยินใหญ่และกู้ชิวเซียงก็มีแววตกใจวาบผ่าน

เป็นสาวเป็นแส้อยู่แต่ในเรือน แต่ที่เอวกลับเหน็บมีดสั้นเอาไว้ ถ้าหากมีดสั้นเล่มนี้ไม่ได้มองให้กู้ชิวถางเป็นของขวัญ แล้วกู้ชิวเหลิ่งจะพกมีสั้นมาด้วยทำไม

กู้ชิวเหลิ่งมองไปทางกู้ชิวถางด้วยสายตาที่ไม่ได้รู้สึกละอายใจเลยสักนิด พูดขึ้นด้วยปฏิกิริยาการตอบสนองที่รวดเร็วว่า "โธ่เอ๋ย ท่านพี่รู้ได้อย่างไร ข้าซ่อนเอาไว้ที่เอวตลอด ไม่กล้าเอาออกมา เกรงว่าหากเห็นแสงจากมีด......"

ระหว่างที่พูด กู้ชิวเหลิ่งก็เอามีดออกมาจากเอว ยื่นให้กับกู้ชิวถาง

รูปลักษณ์ภายนอกของมีดสั้นไม่ได้มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ กระทั่งไม่มีการประดับด้วยอัญมณีด้วยซ้ำไป แม้แต่ลวดลายยังเป็นลายธรรมดา กู้ชิวเซียงมองมีดสั้นอยู่แวบหนึ่ง แอบยิ้มในใจ ก็แค่มีดสั้นเล่มเดียว แม้แต่ของที่ขายตามร้านทั่วไปด้านนอกยังดีกว่านี้อีก

กู้ชิวถางไม่ได้สนใจเรื่องรูปลักษณ์ภายนอก เพียงแต่ได้นำมีดสั้นออกมาจากฝัก อาศัยแสงแดดจากภายนอก บนดาบมีไอเยือกเย็นแผ่ออกมา

กู้ชิวถางอดไม่ได้ที่จะชื่นชมว่า "ไม่เลว คมกริบน่าดู"

สีหน้าของกู้ชิวเซียงกับฮูหยินใหญ่เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่กู้ชิวเยว่ที่อยู่ข้างๆกันได้พูดขึ้นว่า "ท่านพี่ล้อเล่นกระมัง นี่มันก็แค่มีดสั้น ข้างนอกมีขายเกลื่อนกลาดไป คิดว่าพี่รองคงไม่ได้ตั้งใจเตรียมเป็นของขวัญเอามามอบให้ท่านพี่กระมัง"

กู้ชิวถางรู้สึกไม่ค่อยพอใจอยู่บ้าง พูดว่า "มีดสั้นนี้ถูกลับคมมาเป็นอย่างดี คมกริบอย่างไร้ที่ติ น้องสามจะลองดูหรือไม่"

กู้ชิวถางตอบกลับว่า "ฮ่องเต้ทรงอยากให้ข้าพักฟื้นสักระยะหนึ่งก่อน ตอนนี้หวายอานเพิ่งจะสงบลง ต้องการเจ้าเมืองในการควบคุมดูแล ลูกไม่นำทหารสู้ศึก ย่อมสบายขึ้นมาบ้าง"

อี๋เหนียงรองนั่งอยู่บนเก้าอี้ พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจว่า "ฮ่องเต้นี่ก็จริงๆเลย ตอนที่ต้องการคุณชายใหญ่ของเราก็ให้ไปโจมตีแย่งชิงเมือง พอไม่ต้องการแล้ว ก็ให้คนอื่นมารับหน้าที่ดูแลเมืองที่คุณชายใหญ่ของเราต่อสู้เพื่อให้ได้มาอย่างยากลำบาก นี่......"

แต่ไหนแต่ไรปากของอี๋เหนียงรองไม่เคยรู้จักการพูดจาอ้อมค้อม เมื่อได้ยินกู้หนานเฉิงตะคอก ก็รีบหุบปากทันที

กู้หนานเฉิงตะคอกเสียงดุว่า "พวกผู้หญิงจะไปรู้อะไร บนโต๊ะอาหารไม่พูดเรื่องการบ้านการเมือง ยังไม่รีบหุบปากอีก"

ฮูหยินใหญ่พูดว่า "เรื่องนี้น้องคงไม่รู้ ถางเอ๋อร์เป็นแม่ทัพ ชำนาญในการนำทัพออกศึก ส่วนเรื่องเจ้าเมือง พูดตรงๆก็คือการเฝ้าเมืองให้กับต้าเยียนของพวกเรา จะเทียบกับแม่ทัพได้อย่างไร"

อี๋เหนียงรองรีบพูดขึ้นว่า "ข้าเข้าใจผิดไปเอง ขอคุณชายใหญ่อย่าถือสา"

กู้ชิวถางเดิมทีก็ไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว เพียงแต่อาหารบนโต๊ะนั้นประณีตมากเกินไป เขาไม่คุ้นเคยนัก เหมือนกู้ชิวเหลิ่งที่นิ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แทบจะไม่ขยับตะเกียบเลย

และเป็นเพราะว่ากู้ชิวเหลิ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม กู้ชิวถางจึงสามารถสำรวจดูน้องสาวคนนี้อย่างละเอียด เมื่อครู่ตอนที่เขาพูดคำว่ามีดสั้นออกมา ได้จงใจสังเกตสีหน้าของกู้ชิวเหลิ่ง แต่กลับไม่พบพิรุธอะไรเลยสักนิด ราวกับว่ามีดสั้นนี้ได้เตรียมไว้เพื่อมอบให้เขาเป็นของขวัญตั้งแต่แรก

แต่ว่า ข่าวที่เขาจะกลับเมืองหลวงนั้นไม่แน่นอน ยิ่งครั้งนี้เป็นการล่วงหน้ากลับมาก่อน ไม่ได้รายงานให้คนอื่นทราบ ของขวัญของกู้ชิวเซียงนั้นได้เตรียมไว้ล่วงหน้านานแล้ว ถุงนำโชคของกู้ชิวเซียงนางน่าจะเตรียมตอนที่เขากลับมาถึง มีเพียงมีดสั้นเล่มนี้ จำเป็นต้องลับคมทุกวัน บนคมมีดยังมีร่องรอยที่ถูกลับอยู่ในช่วงไม่กี่วันมานี้ ถ้าจะบอกว่ากู้ชิวเหลิ่งเตรียมเอาไว้ให้เขาล่วงหน้า เขาไม่มีทางเชื่ออย่างแน่นอน