ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 38

กู้ชิวเหลิ่งมองสีหน้าของกู้ชิวถาง แต่เห็นได้ชัดว่ากู้ชิวถางนั้นไม่ได้ชอบของขวัญที่กู้ชิวเยว่มอบให้สักเท่าไหร่นัก แต่กู้ชิวถางก็ยังคงยิ้มและรับเอาไว้

นี่เป็นจุดที่กู้ชิวเยว่ทำได้อย่างฉลาด แม้ว่ากู้ชิวเซียงจะมอบอุปกรณ์ขี่ม้าที่งดงามมาก นั่นแสดงว่ากู้ชิวเซียงจงใจอยากจะประจบเอาใจท่านพี่ นางที่เป็นแค่บุตรีของอนุ ต้องอาศัยอำนาจของฮูหยินใหญ่ทุกวัน ฉะนั้นจึงไม่สามารถแย่งเอาหน้ากับกู้ชิวเซียงได้ แค่ถุงนำโชคเล็กๆหนึ่งใบ แม้จะเป็นของธรรมดา แต่ได้แสดงออกถึงน้ำใจของคนที่เป็นน้องสาวอย่างนางแล้ว

ขณะที่กู้ชิวเหลิ่งกำลังคิดเช่นนี้ ทันใดนั้นหัวสมองก็รู้สึกไร้ไหวพริบขึ้นมา ภาพที่อยู่ตรงหน้าพร่ามัว ถ้าหากไม่ใช่เพราะมีจูเอ๋อร์อยู่ข้างๆ เกรงว่านางคงจะยืนได้ไม่มั่นคง

ในเวลาเดียวกัน กู้ชิวเซียงก็หันหน้ามามองกู้ชิวเหลิ่ง พูดว่า "น้องรองเตรียมของขวัญอะไรไว้ เอามาให้พี่ดูซิ "

กู้ชิวเยว่ที่อยู่ข้างๆก็เสริมขึ้นว่า "ใช่แล้ว ยังไม่รู้ว่าพี่รองเตรียมของขวัญอะไรเอาไว้ เอาออกมาให้พวกเราได้ดูด้วย"

กู้หนานเฉิงก็หันไปมองกู้ชิวเหลิ่ง เห็นเพียงใบหน้าของกู้ชิวเหลิ่งที่ไม่รู้ว่ามีเหงื่อผุดออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ร่างล้มลงไปกับพื้นต่อหน้าต่อตา

กู้ชิวถางรับตัวกู้ชิวเหลิ่งเอาไว้ด้วยสายตาและมือที่เร็วมาก รู้สึกได้ว่าบริเวณเอวของนางมีพลังสายหนึ่งถ่วงนางเอาไว้ กู้ชิวเหลิ่งรีบดิ้นรนออกจากอ้อมอกของกู้ชิวถางทันที

ใบหน้าของกู้ชิวเหลิ่งเต็มไปด้วยการขออภัย "เอ่อ เป็นเพราะข้าไม่ระวัง เมื่อครู่เห็นพี่กับน้องสามล้วนมอบของที่ดีขนาดนั้นให้ ของขวัญของเหลิ่งเอ๋อร์คงไม่กล้าเอาออกมา......"

กู้ชิวถางจ้องมองกู้ชิวเหลิ่งอย่างจริงจัง เขานึกไม่ถึงจริงๆ นี่คือกู้ชิวเหลิ่ง ลูกสาวของอดีตอี๋เหนียงสาม แต่ในความทรงจำของเขา ราวกับไม่เคยได้เจอน้องสาวต่างมารดาคนนี้มาก่อนเลย

บนใบหน้าของฮูหยินใหญ่เผยรอยยิ้มมีเมตตาออกมา เหมือนรู้สึกสำนึกผิดแล้ว พูดว่า "มีอะไรต้องอายด้วยเล่า ก็แค่น้ำใจที่น้องสาวมีต่อพี่ชาย แต่ว่าเหลิ่งเอ๋อร์เจ้ามามือเปล่า หรือว่าไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ล่วงหน้า"

กู้ชิวถางรับช่วงพูดต่อ เอ่ยขึ้นว่า "มีดสั้นที่เอวของน้องรอง ไม่ใช่ของขวัญที่จะให้ข้าหรอกหรือ"

ได้ยินคำว่า "มีดสั้น"สองพยางค์ คนที่ขมวดคิ้วขึ้นมาเป็นคนแรกคือกู้หนานเฉิง ใบหน้าของฮูหยินใหญ่และกู้ชิวเซียงก็มีแววตกใจวาบผ่าน

เป็นสาวเป็นแส้อยู่แต่ในเรือน แต่ที่เอวกลับเหน็บมีดสั้นเอาไว้ ถ้าหากมีดสั้นเล่มนี้ไม่ได้มองให้กู้ชิวถางเป็นของขวัญ แล้วกู้ชิวเหลิ่งจะพกมีสั้นมาด้วยทำไม

กู้ชิวเหลิ่งมองไปทางกู้ชิวถางด้วยสายตาที่ไม่ได้รู้สึกละอายใจเลยสักนิด พูดขึ้นด้วยปฏิกิริยาการตอบสนองที่รวดเร็วว่า "โธ่เอ๋ย ท่านพี่รู้ได้อย่างไร ข้าซ่อนเอาไว้ที่เอวตลอด ไม่กล้าเอาออกมา เกรงว่าหากเห็นแสงจากมีด......"

ระหว่างที่พูด กู้ชิวเหลิ่งก็เอามีดออกมาจากเอว ยื่นให้กับกู้ชิวถาง

รูปลักษณ์ภายนอกของมีดสั้นไม่ได้มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ กระทั่งไม่มีการประดับด้วยอัญมณีด้วยซ้ำไป แม้แต่ลวดลายยังเป็นลายธรรมดา กู้ชิวเซียงมองมีดสั้นอยู่แวบหนึ่ง แอบยิ้มในใจ ก็แค่มีดสั้นเล่มเดียว แม้แต่ของที่ขายตามร้านทั่วไปด้านนอกยังดีกว่านี้อีก

กู้ชิวถางไม่ได้สนใจเรื่องรูปลักษณ์ภายนอก เพียงแต่ได้นำมีดสั้นออกมาจากฝัก อาศัยแสงแดดจากภายนอก บนดาบมีไอเยือกเย็นแผ่ออกมา

กู้ชิวถางอดไม่ได้ที่จะชื่นชมว่า "ไม่เลว คมกริบน่าดู"

สีหน้าของกู้ชิวเซียงกับฮูหยินใหญ่เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่กู้ชิวเยว่ที่อยู่ข้างๆกันได้พูดขึ้นว่า "ท่านพี่ล้อเล่นกระมัง นี่มันก็แค่มีดสั้น ข้างนอกมีขายเกลื่อนกลาดไป คิดว่าพี่รองคงไม่ได้ตั้งใจเตรียมเป็นของขวัญเอามามอบให้ท่านพี่กระมัง"

กู้ชิวถางรู้สึกไม่ค่อยพอใจอยู่บ้าง พูดว่า "มีดสั้นนี้ถูกลับคมมาเป็นอย่างดี คมกริบอย่างไร้ที่ติ น้องสามจะลองดูหรือไม่"