ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 39

ถ้ามีดสั้นนี้ไม่ได้เตรียมไว้เพื่อมอบให้เขาตั้งแต่แรก แล้วหญิงสาวที่อ่อนแอคนหนึ่งจะพกมีดสั้นไว้กับตัวทำไมกัน

กู้ชิวถางดื่มเหล้าพลางใช้ความคิด กู้ชิวเหลิ่งระวังตัวเองอยู่ตลอดเวลา กู้ชิวถางนั้นฉลาดกว่าจิ้งจอกเฒ่าอย่างกู้หนานเฉิงมาก บางทีในขณะที่เขาพูดเรื่องมีดสั้นที่อยู่บนเอวนางนั้น ก็รับรู้ได้ถึงความไม่ชอบมาพากลแล้ว

การกินข้าวร่วมกันสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว กู้ชิวถางตามกู้หนานเฉิงเข้าไปในห้องหนังสือ ราวกับมีเรื่องอะไรสำคัญต้องการจะปรึกษา

อี๋เหนียงรองเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า "คุณชายใหญ่เพิ่งจะกลับมา นายท่านก็เรียกเขาไปปรึกษางานในห้องหนังสือ ดูออกเลยว่าคุณชายใหญ่นั้นสำคัญกับนายท่านมากแค่ไหน"

บนใบหน้าของฮูหยินใหญ่เผยรอยยิ้มเยาะ พูดขึ้นว่า "น้องก็จริงๆเลย ตั้งแต่ปีนขึ้นเตียงนายท่านจนตอนนี้ก็สองปีแล้ว แม้แต่ลูกชายสักคนก็ยังให้กำเนิดไม่ได้ ถ้าหากไม่เป็นเพราะยังมีเยว่เอ๋อร์ที่เป็นลูกสาว เกรงว่านายท่านคงจะลืมเจ้าไปแล้วกระมัง"

สีหน้าของอี๋เหนียงรองเปลี่ยนเป็นไม่พอใจขึ้นมาทันที ตอนแรกฐานะของนางไม่ได้สูงส่ง เป็นเพียงสาวใช้ข้างกายของฮูหยินใหญ่เท่านั้น ภายหลังคิดอยากจะเปลี่ยนสถานะของตนเอง ฉวยโอกาสตอนที่กู้หนานเฉิงไม่ระวังวางยาเขา จากนั้นก็ตั้งครรภ์กู้ชิวเยว่ กู้หนานเฉิงจึงรับนางเป็นอนุ

เดิมทีนางคิดว่าจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น แต่คิดไม่ถึงว่านางจะสู้ฮูหยินใหญ่ไม่ได้เลย นางที่เดิมทีได้รับความรักความหลงใหลอย่างมากก็ค่อยๆถูกฮูหยินใหญ่ทำลายจนสิ้น ตอนนี้มีชีวิตที่ดีกว่าบ่าวไพร่เล็กน้อยเท่านั้น ถ้าหากไม่ใช่เพราะยังมีลูกสาวอยู่หนึ่งคน คงต้องมีจุดจบเหมือนกู้ชิวเหลิ่งแน่

หลายปีมานี้นางพยายามทำดีประจบเอาใจ แต่ฮูหยินใหญ่ก็ยังคงไม่อาจลืมความแค้นในครั้งนั้นได้

กู้ชิวเยว่ดึงแขนเสื้อของอี๋เหนียงรอง ส่งสัญญาณให้อี๋เหนียงรองอย่าพูดมาก จากนั้นก็ยิ้มอย่างละอายใจต่อฮูหยินใหญ่"ท่านแม่อย่าถือสาอี๋เหนียงเลย เยว่เอ๋อร์กับอี๋เหนียงจะกลับไปเดี๋ยวนี้"

ฮูหยินใหญ่โบกมืออย่างไม่ไยดี ขณะที่ตอนนี้กู้ชิวเหลิ่งยังคงอยู่ตรงระเบียงของห้องโถงใหญ่ มองดูฉากตรงหน้าเงียบๆ

คาดว่ากู้ชิวเซียงคงรีบร้อนจะกลับไปซ้อมเต้นรำ สุดท้ายฮูหยินใหญ่ก็ออกไปด้วย

กู้ชิวเหลิ่งก่อนหน้านี้ไม่รู้มาก่อนเลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างอี๋เหนียงรองกับฮูหยินใหญ่จะไม่ลงรอยกัน แต่ตอนนี้ดูแล้วจะรุนแรงกว่าที่นางคาดคิดเอาไว้

ถ้าหาก......รับอี๋เหนียงคนใหม่เข้ามา ฮูหยินใหญ่ที่ชอบริษยาคนนี้จะทำอย่างไร

มุมปากของกู้ชิวเหลิ่งผุดรอยยิ้มเย็น ได้เวลาไปเยี่ยมกู้ชิวเหลิ่งท่านนี้แล้ว

จูเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆถามขึ้นว่า "คุณหนู ท่านดูอะไรหรือเจ้าคะ"

"ข้ากำลังดู โอกาสที่มาถึงแล้ว"

ไม่ว่าฮูหยินใหญ่จะเสแสร้งอย่างไร ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงนิสัยเดิมได้ หญิงที่ชอบอิจฉาริษยา นี่คือสิ่งที่ต้องห้ามอย่างเด็ดขาด

หน้าประตูเรือนของกู้ชิวเหลิ่งมีสาวใช้คนหนึ่งยืนก้มหน้าอยู่ ดูขี้ขลาดจนตัวสั่นเทา

จูเอ๋อร์มองแวบเดียวก็ดูออกแล้วว่าสาวใช้คนนั้นคืออิงเอ๋อร์ จึงได้เอ่ยปากพูดขึ้นว่า "คุณหนู นี่คืออิงเอ๋อร์ สาวใช้ที่ช่วยหวีผมให้ท่านครั้งที่แล้ว"

กู้ชิวเหลิ่งพยักหน้าเล็กน้อย ก้าวเข้าไปช้อนคางของอิงเอ๋อร์ขึ้นมา แม้ว่าอายุจะไม่มาก แต่กลับมีใบหน้าที่ไม่เลวเลยทีเดียว

อิงเอ๋อร์รีบคุกเข่าลงกับพื้น พูดว่า "บ่าวอิงเอ๋อร์ คำนับคุณหนูรอง"

กู้ชิวเหลิ่งพูดเสียงเรียบว่า "ลุกขึ้นมาเถิด"

พูดคำนี้เสร็จแล้ว กู้ชิวเหลิ่งก็เดินผ่านอิงเอ๋อร์ที่ยังคงคุกเข่าอยู่ เดินตรงเข้าไปในลานบ้าน

จูเอ๋อร์ที่มีน้ำใจเข้าไปช่วยประคองจูเอ๋อร์ให้ลุกขึ้น พูดอย่างดีใจว่า "ตลอดมาข้าดูแลคุณหนูเพียงลำพัง หลังจากนี้มีเจ้ามาอยู่ด้วย พวกเราจะได้เป็นเพื่อนกัน"

อิงเอ๋อร์พยักหน้าอย่างมึนงง พูดว่า "เจ้าค่ะพี่จูเอ๋อร์ ข้าโง่มาก ......ไม่รู้ว่าจะทำให้คุณหนูโมโหหรือเปล่า"

จูเอ๋อร์พูดยิ้มๆว่า "คุณหนูเป็นคนพูดน้อย แต่เป็นคนดีมากทีเดียว"

ถ้าหากก่อนหน้านี้กู้ชิวเหลิ่งยังคงติดใจสงสัยในตัวกู้ชิวถาง แต่หลังจากที่เห็นสิ่งของที่กู้ชิวถางส่งมาให้ นางก็ยกเลิกความคิดที่จะหยั่งเชิงก่อนหน้านี้ทันที กู้ชิวถางออกจากจวนโหวไปตั้งหลายไป นิสัยไม่เหมือนกับฮูหยินใหญ่และกู้ชิวเซียงอย่างแน่นอน เหมือนที่ฮ่องเต้ว่าไว้ไม่มีผิด เป็นคนที่มีความสามารถที่แข็งแกร่งและซื่อตรงไม่ประจบสอพลอ

เมื่อถึงยามเย็น จูเอ๋อร์วิ่งเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อน ใบหน้าตื่นเต้นและพูดว่า "คุณหนู มีข่าวดีเจ้าค่ะ"

กู้ชิวเหลิ่งกำลังลับมีดสั้น เห็นท่าทีของจูเอ๋อร์ จึงถามว่า "เรื่องอะไร"

"เป็นราชโองการของฮ่องเต้ ให้คุณหนูไปรับเจ้าค่ะ"

กู้ชิวเหลิ่งรู้สึกตกตะลึงขึ้นมาในชั่วพริบตา คิดไม่ถึงว่าอวี้ฉือจ้านจะไปขอราชโองการให้นางได้รวดเร็วเช่นนี้

นางยินดีที่จะรอต่อไปอีกสองสามวัน แต่เมื่อคิดทบทวนดูแล้ว อวี้ฉือจ้านเป็นถึงท่านเซ่อเจิ้งหวาง แค่ราชโองการ สำหรับเขาแล้วมันง่ายเหมือนปอกกล้วย

ใบหน้าของกู้ชิวเหลิ่งไม่มีแววดีใจเลยแม้แต่น้อย แต่ไม่พูดไม่ได้ว่า ดูจากจุดนี้แล้ว อวี้ฉือจ้านได้ให้คำตอบที่พอใจแก่นาง อย่างน้อยอวี้ฉือจ้านไม่มีความคิดที่อยากจะฆ่านาง

นึกถึงเรื่องเมื่อคืนวาน สายตาของอวี้ฉือจ้าน กู้ชิวเหลิ่งก็รู้สึกว่าคนคนนี้มีจิตใจโหดเหี้ยมเด็ดขาด มากกว่านางเสียอีก

กู้ชิวเหลิ่งวางมีดสั้นในมือลง พูดว่า "ไปกันเถอะ"

จูเอ๋อร์วางรองเท้าไว้ตรงหน้ากู้ชิวเหลิ่งด้วยความเคยชิน

ในห้องโถงใหญ่ กู้หนานเฉิงกำลังคุยอย่างถูกคอกับขันทีผู้มามอบราชโองการ ฮูหยินใหญ่ยืนอยู่ข้างๆ และคอยยกน้ำชาให้เป็นระยะ

เมื่อฮูหยินใหญ่เห็นกู้ชิวเหลิ่งเข้ามา ในสายตาก็มีแววร้ายกาจวาบผ่าน แต่เกิดขึ้นรวดเร็วมาก แล้วนางก็วางสีหน้ามีเมตตาปรานี พูดขึ้นว่า "เหลิ่งเอ๋อร์ ทำไมเจ้าจึงมาช้าเช่นนี้ เกากงกงมารออยู่นานแล้ว"

กู้ชิวเหลิ่งยิ้มบางๆ ย่อร่างลงเล็กน้อย พูดว่า "เหลิ่งเอ๋อร์มาช้า ขอเกากงกงอภัยด้วย"