ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 41

เมื่อถึงช่วงเย็น คนในเมืองหลวงไม่รู้เป็นอะไรไป ต่างก็กำลังพูดคุยถึงเรื่องเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือเรื่องที่เกี่ยวกับคุณหนูรองของตระกูลกู้ที่ได้รับพระมหากรุณาจากฮ่องเต้ ไม่เพียงแต่สามารถเลือกการแต่งงานได้เองอย่างอิสระ ยังถูกฮ่องเต้เชิญไปร่วมงานเลี้ยงเป็นการพิเศษอีกด้วย ต้องมีอะไรอยู่เบื้องลึกแน่ๆ

ไม่รู้ว่าเป็นข่าวคราวที่แพร่ออกไปจากที่ใด บอกว่าฮ่องเต้มีความคิดที่จะแต่งตั้งกู้ชิวเหลิ่งเป็นจวิ้นจู่ เพราะตั้งแต่สมัยโบราณจนกระทั่งตอนนี้ หญิงสาวที่สามารถเลือกการแต่งงานได้เองนั้นจำเป็นต้องมีสถานะสูงส่งมาก แม้จะเป็นถึงองค์หญิงในรัชสมัยนั้นก็ไม่แน่ว่าจะมีอภิสิทธิ์เช่นนี้ แต่กู้ชิวเหลิ่งมีฐานะเป็นแค่บุตรีของอนุคนหนึ่ง ถึงกับสามารถถอนหมั้นก่อน จากนั้นก็มีอภิสิทธิ์เช่นนี้ ถ้าหากฮ่องเต้ไม่ได้มีความคิดที่จะแต่งตั้งกู้ชิวเหลิ่งเป็นจวิ้นจู่ พูดไปใครจะเชื่อ

ตอนที่จูเอ๋อร์นำข่าวนี้มาเล่าให้กู้ชิวเหลิ่งฟัง กู้ชิวเหลิ่งได้แต่ยิ้มเรียบๆ อวี้ฉือจ้านคนนี้ทำงานได้เฉียบขาดจริงๆ เดิมทีนางแค่ต้องการจะไปร่วมงานเลี้ยงของแคว้นเท่านั้น แต่อวี้ฉือจ้านกลับพายเรือตามน้ำปล่อยข่าวลือออกไปทั่วเมืองหลวง

"ตอนนี้ ฮูหยินใหญ่กับกู้ชิวเซียงคงจะร้อนใจน่าดูแล้วกระมัง"

กู้ชิวเหลิ่งพูดไม่ผิด เมื่อข่าวนี้รู้ไปถึงหูของกู้ชิวเซียงกับฮูหยินใหญ่ แม้แต่ฮูหยินใหญ่ก็นั่งไม่ติดที่

กู้ชิวเซียงสวมชุดกระโปรงยาวสีฟ้าที่เนื้อผ้าบางเบา แนบสนิทกับหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลง ใบหน้าเห็นเค้าลางของความโมโห แต่ที่มีมากกว่าคือความน้อยใจและร้อนใจ

"ทำไมจึงได้มีข่าวลือเช่นนี้ กู้ชิวเหลิ่งนางเป็นกระสอบทราบรองรับอารมณ์มาตั้งหลายปี ทำไมจู่ๆจึงมีคนบอกว่านางจะถูกแต่งตั้งเป็นจวิ้นจู่ คนเหล่านี้มีตากันบ้างหรือไม่"

ฮูหยินใหญ่ตบที่หลังมือของกู้ชิวเซียงเบาๆ พูดว่า "อย่าร้อนใจไปเลย นี่เป็นเพียงเรื่องภายในที่คนภายนอกไม่รู้ เป็นข่าวลือที่พูดกันไปเช่นนั้นเอง กู้ชิวเหลิ่งนางก็เป็นแค่บุตรีของอนุที่ไม่ได้รับความรักความเอาใจใส่คนหนึ่ง ยังยกเลิกการแต่งงานกับท่านอ๋องหก เรื่องนี้ทำให้ราชวงศ์เสียหน้ามาก ฮ่องเต้จะแต่งตั้งนางเป็นจวิ้นจู่ได้อย่างไร"

กู้ชิวเซียงเอ่ยอย่างไม่พอใจว่า "แล้วถ้าหากเป็นเรื่องจริงเล่า......เช่นนั้นวันหน้าหากข้าพบนาง ก็ต้องคำนับนางอย่างนั้นหรือ เป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด "

สีหน้าของฮูหยินใหญ่ไม่พอใจมากพูดว่า "ก็แค่บุตรีของอนุ ไม่ว่าข้างนอกจะว่าอย่างไร ฐานะของนางก็ต่ำต้อยอยู่ดี เจ้าเป็นลูกสาวคนโตของจวนโหว เป็นสาวงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวง ไม่จำเป็นต้องใส่ใจด้วยซ้ำ"

"ท่านแม่ ท่านแม่ต้องคิดหาวิธีนะเจ้าคะ อย่าให้กู้ชิวเหลิ่งไปเข้าร่วมงานเลี้ยงของแคว้นอย่างเด็ดขาด"

ดวงตาของฮูหยินใหญ่มีแววอำมหิตวาบผ่าน "กู้ชิวเหลิ่งตอนนี้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก เมื่อครู่ตอนอยู่ที่ห้องโถง นางใช้ชื่อของเซียวอวิ๋นเซิงกับฮ่องเต้มาขู่ข้า ทำให้ลงมือกับนางไม่ได้เป็นการชั่วคราว งานเลี้ยงของแคว้นเดิมทีจัดขึ้นเพื่อหาชายาให้กับเหล่าลูกหลานของราชวงศ์ เจ้าลองคิดดู กู้ชิวเหลิ่งร่ายรำก็ไม่เป็น เล่นดนตรีร้องเพลงก็ไม่ได้ ก็แค่แจกันที่ใช้ประดับงานเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องกลัวเลย ถึงตอนนั้น ......ให้ลูกผู้พี่ของเจ้าจัดการ ทุกอย่างก็เรียบร้อย "

"ลูกผู้พี่ ท่านหมายถึงพี่ฉิน ลูกชายของท่านลุงใหญ่คนนั้นน่ะหรือ"

ฮูหยินใหญ่พยักหน้า รอยยิ้มบนใบหน้าราวกับแพร่กระจายเชื้อไปยังกู้ชิวเซียงด้วย รอยยิ้มของกู้ชิวเซียงเข้มข้นขึ้น พูดว่า "ความคิดของท่านแม่ยาวไกลนัก ลูกเข้าใจแล้ว"

ฉินจง เป็นลูกชายสุดที่รักของตระกูลฉิน ไม่เพียงแต่เป็นบุตรเมียหลวง ยังเป็นลูกชายคนโตของเจ้าใหญ่แห่งตระกูลฉิน ตอนนี้อายุยี่สิบสามปีแล้ว แม้ว่าอายุจะไม่มาก แต่ก็มีภรรยาและอนุครบครันแล้ว

ทุกครั้งที่กู้ชิวเซียงเห็นพี่ชายของตระกูลฉินคนนี้ ก็รู้สึกรังเกียจอยู่ในใจลึกๆ

ถ้าหากคนเช่นนี้เห็นหน้าตาของกู้ชิวเหลิ่ง จะเกิดความคิดอะไรขึ้นในใจ

กู้ชิวเซียงแทบจะอดใจรอดูความอเนจอนาถของ กู้ชิวเหลิ่งไม่ไหว แต่งงานกับผู้ชายที่มีเมียมีอนุครบแล้ว และมองหญิงสาวเป็นเพียงของเล่นเท่านั้น ความรู้สึกนั้นคงจะทรมานน่าดู

และการได้เห็นกู้ชิวเหลิ่งทุกข์ทรมาน นางก็ยิ่งรู้สึกสบายใจ