ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 73

"จวินฉีเซิ่งเป็นคนเจ้าเล่ห์ชั่วร้าย ถ้าหากไม่ข่มขู่เขาสักหน่อย ก็ไม่ต่างอะไรกับสนับสนุนความยโสของเขา"

ปากของจวินฉีเซิ่งพูดเช่นนี้ แต่ในสมองกลับปรากฏโฉมหน้าของกู้ชิวเหลิ่ง เขารู้สึกตลอดว่าระหว่างกู้ชิวเหลิ่งกับจวินฉีเซิ่งมีความแคว้นอะไรสักอย่าง หากไม่ใช่กู้หนานเฉิงยังมีชีวิตอยู่ อวี้ฉือจ้านจะคิดว่าจวินฉีเซิ่งเป็นศัตรูฆ่าพ่อของกู้ชิวเหลิ่งแล้ว

อวี้ฉือกงไม่ได้สงสัย พยักหน้าพูดว่า "ข้าก็คิดเช่นนี้ เพียงแค่ฝั่งซีจิ้งเมื่อวานก็มีคนมาแล้ว องค์หญิงอานไท่บอกว่าทาสรับใช้หายไปคนหนึ่งในเมืองหลวงของเรา จนวันนี้แล้วยังหาไม่เจอ หวังว่าพวกเราจะช่วยค้นหา"

อวี้ฉือจ้านไม่ได้เก็บเรื่องเล็กนี้มาใส่ใจ แต่พูดว่า "ทาสรับใช้ในเมืองหลวงก็มีแค่สถานที่ไม่กี่แห่งนั้น ให้คนของจวนจิงจ้าวอิ่นไปค้นหาในแหล่งไม่กี่แห่งพวกนั้นสักหน่อย ถ้าหากหาไม่เจอ ก็ชดใช้ทาสให้นางสองคน"

อวี้ฉือกงพูด "ข้าว่าหาคนเจอคงเป็นไปไม่ได้แล้ว องค์หญิงอานไท่คนนั้นแม้แต่หน้ายังจำไม่ได้ สภาพรุนแรงอุจอาจเช่นนั้นน่าจะให้เสด็จอาได้เห็นสักหน่อย เหมือนกับหมิ่นเอ๋อร์ไม่มีผิด"

"ซีจิ้งครั้งนี้ส่งคนมาเจรจาเรื่องหมั้นหมาย ส่วนแคว้นฉีก็จะแต่งองค์หญิงคนหนึ่งกลับไป จากที่เจ้าพูดเช่นนี้แล้ว ในองค์หญิงที่อายุเหมาะสมก็มีเพียงหมิ่นเอ๋อร์เท่านั้น"

อวี้ฉือจ้านพยักหน้า พูดว่า "เสด็จอาพูดถูก แต่ว่าหมิ่นเอ๋อร์นิสัยเอาแต่ใจ แค่กลัวว่าไปถึงแคว้นฉีทางโน้นแล้วจะถูกลำบาก"

อวี้ฉือจ้านพูด "กฎระเบียบของแคว้นฉีเข้มงวด พอดีเลยที่หมิ่นเอ๋อร์ก็จะได้เก็บนิสัยของตัวเองสักบ้าง"

อวี้ฉือกงรู้สึกว่าอวี้ฉือจ้านพูดมีเหตุผล แต่ว่าตอนที่เงยหน้าขึ้นมา กลับเห็นอวี้ฉือจ้านกำลังมองท้องฟ้าข้างนอกอย่างเหม่อลอย

เมื่อก่อนเวลาคุยเรื่องบ้านเมือง อวี้ฉือกงไม่เคยเห็นสีหน้าเช่นนี้ของอวี้ฉือจ้านเลย ดังนั้นจึงอดยื่นหัวออกไป พูดว่า "เสด็จอา?"

อวี้ฉือจ้านได้ยินเสียงของอวี้ฉือกง เพียงแค่ตอบสนองช้ากว่าปกติหน่อยหนึ่ง "ฝ่าบาทยังมีอะไรสงสัย?"

"ไม่มี ข้าแค่รู้สึกว่าช่วงนี้เสด็จอา ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หรือว่า......จะแต่งเสด็จพี่สะใภ้แล้ว?"

อารมณ์ของอวี้ฉือจ้านเหมือนถูกคำพูดประโยคนี้ดึงกลับมาแล้ว ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย พูดว่า "ฝ่าบาทควรเป็นห่วงเรื่องบ้านเมือง สำหรับเรื่องครอบครัวของกระหม่อมจะเป็นห่วงเช่นนี้ทำไม?"

อวี้ฉือกงหัวเราะ พูดว่า "ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นฝู้ซื่อจื่อที่บ่นต่อหน้าข้า บอกว่าเสด็จได้หญิงงามมาคนหนึ่ง ก็ไม่สนใจเขาแล้ว ข้ารู้สึกเหลือประหลาดมาก เป็นสาวงามเช่นไรถึงได้ทำให้เสด็จอาคิดถึงเช่นนี้"

สังเกตเห็นสีหน้าของอวี้ฉือจ้านไม่ค่อยดี อวี้ฉือกงจึงรีบเปลี่ยนคำพูด ไอเบาๆทีหนึ่ง พูดว่า "เสด็จอาอย่าเพิ่งโกรธ ข้ามีปัญหาที่แก้ไม่ได้จริง"

อวี้ฉือจ้านทำเสียง "อืม" เบาๆทีหนึ่ง ถือว่าไม่ถือสาคำพูดเมื่อครู่ของอวี้ฉือกงแล้ว

อวี้ฉือกงหมุนลูกตา พูดว่า "แค่กแค่ก คือเช่นนี้ ข้าก็ยี่สิบสามแล้ว ตามหลักแล้วอายุก็ไม่น้อย วังหลังก็ตั้งมาสักระยะแล้ว แต่ก็ไม่มีฮองเฮา ก็ไม่ถูกต้องเสียจริง ข้าก็อยากจะเลือกคนที่จะมาเป็นฮองเฮาในงานเลี้ยงแห่งแคว้น ไม่รู้ว่าเสด็จอา......อนุญาตหรือไม่?"

อวี้ฉือจ้านก็นำคำพูดประโยคนี้ของอวี้ฉือกงมาใส่ใจ ครุ่นคิดไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ที่ฝ่าบาทพูดมา กระหม่อมก็คิดอย่างละเอียดแล้ว ปีที่ผ่านมาเพราะฝ่าบาทยังอายุน้อย กลัวว่าท่านจะหลงใหลในสตรี เพราะฉะนั้นก็ไม่ได้เพิ่มเติมวังหลังเสียที ครองราชย์สามปีแล้วยังไม่มีฮองเฮาก็ไม่ถูกต้องจริง ถ้าหากฝ่าบาทมีคนที่ถูกใจ กระหม่อมก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวมากเกินไป"

อวี้ฉือกงตบขาตัวเอง พูดว่า "เช่นนั้นก็ดีเลย วันนั้นข้าเห็นคุณหนูรองตระกูลกู้ก็พอใจอย่างมาก พฤติกรรมวาจาก็เหมาะสมอย่างมาก ถึงแม้จะไม่ใช่ลูกเมียหลวง แต่ว่าหน้าตาท่าทางล้วนดีที่สุด มิเช่นนั้น......"