ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 74

แววตาของกู้ชิวถางเป็นประกาย เหมือนพูดถึงคนที่ตนนับถืออย่างนั้น

แววตากู้ชิวเหลิ่งสลดลง กู้ชิวถางพูดต่อ "แม่ทัพหญิงแห่งแคว้นฉี ตอนนั้นข้าเพิ่งอายุสิบเจ็ด เป็นแค่รองแม่ทัพคนหนึ่ง เคยเห็นนางที่ชายแดนแคว้นฉีและต้าเหยียน หน้าตาถึงแม้จะไม่คือว่างดงาม แต่ความสง่าที่กดกันคนนั้น แม้แต่คนเป็นผู้ชายอย่างข้ายังไม่กล้าดูถูก"

กู้ชิวเหลิ่งฝืนยิ้มเล็กน้อย พูดว่า "หญิงสาวที่ทำให้ท่านพี่นับถือ ข้าไม่มีวาสนาได้เจอแล้ว"

กู้ชิวถางขยี้ผมของกู้ชิวเหลิ่ง พูดว่า "ไม่มีวาสนาได้เจอจริง เหมือนพี่ก็ได้เจอเพียงแค่ครั้งเดียว นั่นเป็นหญิงมหัศจรรย์ที่ร้อยปีจะได้เจอสักครั้งในแคว้นฉี"

"หญิงมหัศจรรย์......."

ในใจกู้ชิวเหลิ่งหัวเราะเยาะตัวเองในตอนนี้ นางถือว่าเป็นหญิงมหัศจรรย์อะไร? แม้กระทั่งพ่อและพี่ชายก็ช่วยไม่ได้ มองดูตระกูลมู่ทรงถูกฆ่าล้างตระกูล ส่วนตัวเองเป็นแค่นักโทษถูกขังอยู่คุกใต้ดิน ศพนอนอยู่ในคุกใต้ดินที่เปียกชื้น เกรงว่าแม้แต่ศพก็ไม่ได้เก็บไว้

ตอนที่กู้ชิวเหลิ่งกลับไป ความเกลียดชังในใจเหมือนถูกกระแสน้ำท่วมไปทั้งร่างกาย นางอยู่อย่างสงบที่ตระกูลกู้นานเกินไป จนกระทั่งถึงตอนนี้ สำหรับการแก้แค้นไม่มีความคืบหน้าแม้แต่น้อย

เหมือนกับฐานะของนางแบบนี้ในตอนนี้ แล้วจะเข้าใกล้จวินฉีเซิ่งได้อย่างไร? แล้วจะไปมีความสามารถอะไรทำให้จวินฉีเซิ่งกรรมตามสนองร้อยพันเท่า?

เล็กของกู้ชิวเหลิ่งที่หักไปยังไม่ได้งอกออกมา บาดแผลก็ไม่ได้จัดการอะไรเลย นางเหมือนกับต้องมนต์ กลับไปถึงที่พักใหม่ กระโดดขึ้นหลังคาเบาๆ เงยหน้ามองท้องฟ้าอันมืดมิด

ตอนที่เซียวอวิ๋นเซิงฉวยโอกาสฟ้ามืดแอบเข้ามาในจวนกู้ เห็นภาพนี้พอดี กู้ชิวเหลิ่งนอนอยู่บนหลังคาอย่างสงบ บินขึ้นหลังคาเดินตามกำแพงสำหรับกู้ชิวเหลิ่งแล้วไม่ใช่เรื่องยาก

เซียวอวิ๋นเซิงยืนบนต้นไม้ กอดมือสองข้างไว้ ทันใดนั้นรู้สึกว่าเขาขุดความลับอะไรบนตัวกู้ชิวเหลิ่งออกมาได้อีกแล้ว ลูกภรรยาน้อยคนหนึ่งในจวนโหว ไร้ความสามารถมาสิบกว่าปี แต่กลับมีวิชากังฟูที่ไม่เลว พูดออกไปแล้วใครจะไปเชื่อล่ะ?

กู้ชิวเหลิ่งไม่ได้ลืมตา ถึงแม้ว่าเซียวอวิ่นเซิงจะมาอยู่ตรงหน้า นางก็ไม่ได้เปิดปาก

"ถ้าหากตอนนี้ข้าจะลอบทำร้ายเจ้า จากสถานการณ์ของเจ้าในตอนนี้ เจ้าก็อาจจะเสียชีวิตได้"

เซียวอวิ๋นเซิงยืนอยู่ข้างกู้ชิวเหลิ่งอย่างยิ้มแย้ม สะบัดพัดไปมา เหมือนกำลังรอกู้ชิวเหลิ่งเปิดปากพูด

กู้ชิวเหลิ่งเหมือนไม่ได้ยิน เซียวอวิ๋นเซิงรอจนใจร้อนแล้ว เพราะว่าสภาพของกู้ชิวเหลิ่งตอนนี้ ท่าทางสงบนิ่งเหมือนนอนหลับแล้ว โดยเฉพาะผมดำพาดไปข้างหลังอย่างขี้เกียจ โฉมหน้าอันงดงามใต้แสงจันทร์ทำให้คนคิดจินตนาการ หากไม่ใช่ใจเขาแน่วแน่พอ ต้องทำเรื่องไม่ดีต่อกู้ชิวเหลิ่งแน่นอน

ดีที่ เขาเซียวอวิ๋นเซิงเป็นสุภาพบุรุษที่แท้จริง

กู้ชิวเหลิ่งค่อยๆลืมตา วันนี้รู้สึกเหนื่อยอย่างกะทันหัน เพราะฉะนั้นเมื่อครู่ถึงแม้รู้สึกได้ว่าเซียวอวิ๋นเซิงปรากฏตัว แต่ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร

"เซียวโหวเย๋น้อยมีนิสัยบินขึ้นห้องนอนหญิงสาวในยามค่ำคืน?"

กู้ชิวเหลิ่งเกรงจะรู้สึกว่าเซียวอวิ๋นเซิงฝึกมาจากอวี้ฉือจ้านแล้ว เหล่าผู้ดีในเมืองหลวงนี้ ต่างก็ชอบบินหลังคากำแพงห้องนอนหญิงสาวหรืออย่างไร?

เซียวอวิ๋นเซิงขมวดคิ้ว นั่งข้างกู้ชิวเหลิ่ง หยิบขลุ่ยหยกเล็กๆอันหนึ่งออกมาจากอก ถึงแม้ว่าจะเล็กเท่านิ้วชี้ แต่กลับประณีตอย่างมาก เกาะสลักไห่ถังดอกหนึ่งไว้ข้างบน