ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 103

แสงทองจากขอบฟ้าอ่อนทอแสงขึ้นมาทีละน้อย ลอดผ่านม่านหน้าต่างพอให้หญิงสาวลืมตาขึ้นมาเห็นแสงนั้นรางๆ เมื่อได้สติครบถ้วนร่างบางจึงกวาดสายตามองไปรอบบริเวณห้องแล้วเลื่อนดวงตาหันไปด้านข้าง พบกับสายตาคมเข้มนอนยิ้มมองเธออย่างหาความหมายไม่เจอ หญิงสาวถลาตัวลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางอึกอักเล็กน้อย

“ตื่นแล้ว ทำไมต้องรีบลุกขนาดนั้นด้วย ผมยังมองคุณไม่เบื่อเลย” มือหนาแอบเลื่อนมือไปหยิบยางรัดผมสีดำที่หล่นอยู่เข้ามากำไว้ ก่อนจะปล่อยเสียงนุ่มอันอบอุ่นเอ่ยถามขึ้น แม้เธอจะไม่เข้าใจความหมายนัก แต่การกระทำของคนหนุ่มทำให้รู้สึกอึดอัดขึ้นมา

“เอ่อ...” นันทิชากรอกสายตาไปมาอย่างหาคำตอบไม่ได้

“ไม่ต้องรีบหรอก ห้องนี้สามารถมองเห็นตะวันขึ้นได้อย่างชัดเจน จุดนี้เหมาะที่สุดสำหรับดูพระอาทิตย์ยามเช้า” แทนคุณลุกขึ้นเดินไปเปิดม่านและหน้าต่างกระจกขนาดใหญ่ สามารถเลื่อนออกไปรับลมด้านนอกได้ เผยให้เห็นความงามของธรรมชาติที่จัดสรรได้อย่างลงตัว ทิวเขาพร้อมหมอกจางๆ ยามเช้าตัดกับแสงทองของดวงตะวันเสมือนภาพวาดที่ใช้ติดผนัง นันทิชาดวงตาเบิกกว้างบรรยากาศมหัศจรรย์ตรงหน้าทำให้ลืมเรื่องเมื่อครู่ไปสนิท เธอถูกมนต์ของธรรมชาติสะกดให้สองเท้าค่อยๆ ก้าวตามชายหนุ่มออกมา ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มพลางทอดสายตามองยาวไปราวกับความฝัน รู้สึกเย็นซาบซ่านทั่วร่างกาย

“สวยมากเลยค่ะ ทิชาไม่คิดเลยนะคะว่าที่นี่จะสวยงามได้ขนาดนี้” ดวงตาแวววาวเป็นประกายยังคงจ้องมองภาพวิวทิวทัศน์ประหนึ่งว่านี่คือสรวงสวรรค์

“ใช่สวยมาก” แทนคุณตอบตามความจริงในขณะที่จับจ้องใบหน้าหวาน ตาคมเข้มส่องประกายความหมายมากมายออกมาแม้จะไม่สามารถแสดงออกเป็นคำพูดได้ แต่ในนัยน์ตานั้นแอบแฝงความหมายทั้งหมดไว้

“คุณแทนคงชอบที่นี่มากเลยใช่ไหมคะ” นันทิชาถามทั้งที่สายตายังคงมองวิวทิวทัศน์อันสวยงามจับจิต ผมยาวพลิ้วไหวระริกไปตามแรงลมที่พัดเข้ามาปะทะ แทนคุณจับตัวเธอหมุนเข้ามาหาแล้วใช้ยางรัดผมที่แอบถือไว้ในมือ รวบมัดให้แม้จะทำไม่ถนัดนัก แต่ดวงหน้ามุ่งมั่นของเขาทำเอาหญิงสาวหลุดยิ้ม

“คุณพ่อเป็นคนซื้อที่นี่เอาไว้เพราะว่าคุณแม่ชอบ ตอนเด็กๆ ผมชอบห้องนี้มากที่สุด ห้องนี้เป็นห้องมหัศจรรย์”

“อย่างไรคะ” ร่างบางขมวดคิ้วถาม

“ผมเป็นเด็กตื่นสาย เอาแต่ใจใครกวนใจก็จะโวยวาย ป้านารู้ดี” แทนคุณหันมาหยุดแล้วยิ้ม พาให้หญิงสาวต้องยิ้มตาม นิสัยตอนเด็กกับตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ต่างกันนัก เอาแต่ใจระดับสิบ

“จากที่ผมเป็นเด็กตื่นสาย แต่ถ้ามาที่นี่เมื่อไหร่ ผมจะกลายเป็นเด็กตื่นเช้าที่สุดของบ้าน” หญิงสาวก้มหน้ายิ้มเมื่อจินตนาการภาพเด็กน้อยหัวดื้อตื่นเช้ามาดูพระอาทิตย์ขึ้น คงปั่นป่วนพี่เลี้ยงน่าดู แทนคุณพูดไปยิ้มไปเมื่อย้อนกลับไปยังความทรงจำวัยเด็ก นันทิชาพยักหน้าช้าๆ คำตอบของแทนคุณแสดงให้เห็นว่าเขาเองชอบที่นี่มากเช่นเดียวกัน ทั้งสองดื่มด่ำกับธรรมชาติได้ครู่หนึ่งก่อนที่หญิงสาวจะนึกอะไรบางอย่างได้ แล้วหันมามองชายหนุ่มอย่างสงสัย