ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 35

“อะไรนะทิชา คุณแทนให้เธอเปลี่ยนตำแหน่งงานงั้นหรือ ทำไมเร็วแบบนี้” พริมวางตะเกียบที่กำลังคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวลง เสียงจอแจในร้านอาหารริมถนน ทำให้พริมยิ่งเพิ่มเสียงมากขึ้นกว่าเดิม

“คุณแทนแค่ให้ฉันไปเรียนรู้งานไว้ จะได้ฝึกงานที่นี่เลย ก็ใช้เวลาพาร์ทไทม์ของฉันเหมือนเดิมนั่นแหละ เงินรายวันเหมือนเดิม จนกว่าจะได้วุฒิการศึกษามา” นันทิชาพูดพร้อมกับปรุงรสก๊วยเตี๋ยวที่มีควันโชยออกมาจากชาม

“ถ้าอย่างนั้น วันจันทร์ เลิกเรียนเธอก็ต้องไปบ้านคุณแทนงั้นสิ น่าอิจฉาเป็นบ้า” สาวร่างอวบตักก๋วยเตี๋ยวเข้าปากเคี้ยวขมุบขมับดูน่าเอร็ดอร่อย

“ใช่ หลังเลิกเรียนทุกวัน ฉันต้องไปเรียนรู้งานเลขาที่บ้านของคุณแทน แต่เรื่องอิจฉาเอาเก็บไว้ก่อนได้ไหม” นันทิชาส่งยิ้มให้เพื่อนสาวคนสนิท ถ้าพริมรู้ความจริงแม้สักนิดว่าการทำงานกับแทนคุณนั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เขาเป็นคนที่มีนิสัยแปลกประหลาดอย่างไม่น่าเชื่อ

หากแต่ตามสัญญาที่ระบุไว้เงินเดือนจำนวนนั้นมากมายนัก เงินเดือนพวกนี้จะเป็นต้นทุนในการดูแลครอบครัวเธอให้มีความสุขอย่างที่เธอหวังไว้ มันจะเป็นหลักประกันได้ว่าชีวิตครอบครัวของเธอจะดีขึ้นในอนาคต ด้วยเพราะบิดาแก่ชรามากขึ้นเธอยิ่งต้องหาเงินให้ได้มากขึ้น หญิงสาวก้มลงกินก๊วยเตี๋ยวข้างทางด้วยความหวัง

ภายในรถคันหรู บรรยากาศเงียบ มีเพียงเสียงเพลงที่แทนคุณเปิดคลอเบาๆ

“แทนคะ” ม่านฟ้าเรียกชื่อเขาขึ้นมาลอยๆ

“ครับ” แทนคุณรับคำหันมองหญิงสาวที่นั่งเงียบอยู่ด้านข้าง ก่อนที่สายตาจะหันกลับไปมองถนนต่อ ม่านฟ้าจ้องมองแทนคุณที่อยู่ในชุดสูทสีดำ สวมนาฬิการาคาแพง รูปร่างสูงสง่าไม่ว่าหญิงสาวคนใดได้เห็น เธอมั่นใจว่าจะตกหลุมหลงรักเขาได้ไม่ยาก

“ผู้หญิงคนนั้น ที่แทนบอกว่าเป็นพนักงาน ดูแทนจะให้ความสำคัญกับเธอมากนะคะ ถึงขนาดพามาบ้าน” ม่านฟ้าพยายามเก็บความรู้สึกไว้ แม้นันทิชาดูจะไม่ใช่คู่แข่งของเธอ แต่การกระทำของชายหนุ่มทำให้เธอยากที่จะเข้าใจ

“คุณก็รู้ ผมไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน” ใช่สิ ขนาดตัวเธอเองที่เรียกได้ว่าเพียบพร้อมทุกอย่างเขายังไม่ยอมรับเป็นคนพิเศษ ไม่แม้แต่จะให้คำจำกัดความเกินกว่านั้น เป็นได้แต่เพียงเพื่อนสนิท เพียงแค่ได้ยินคำนี้ เข็มร้อยเล่มก็แล่นเข้ามาปักกลางใจ รู้สึกเจ็บจนต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้

“เธอเป็นพนักงานของผมจริงๆ และต่อไปนี้คุณอาจจะต้องได้รู้จักเธอด้วย เพราะต้องได้เจอกันบ่อยขึ้น ผมให้นันทิชามาเรียนรู้งานที่บ้าน ก่อนที่จะฝึกงานซึ่งก็อีกไม่นานแล้ว” แทนคุณพูดจบหันมายิ้มให้กับม่านฟ้าเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขากำลังสะใจเมื่อนึกถึงหน้าซีดๆ ของนายดินในวันนั้น ม่านฟ้าพยักหน้าทำเหมือนว่าเข้าใจ แม้คำพูดของแทนคุณจะดูไม่มีเหตุผลเลยก็ตามแต่ ก่อนจะหันมองตรงไปยังถนน

“คุณคงไม่คิดว่าผมจะคิดอะไรเกินเลยกับเด็กนั่นใช่ไหม” แทนคุณหันกลับมายิ้ม แล้วถามเพื่อนสาวออกไป ซึ่งรอยยิ้มของแทนคุณทำให้ม่านฟ้าต้องยิ้มตาม

“ใครจะไปรู้ล่ะคะ เธอเป็นแค่พนักงาน ม่านแค่แปลกใจว่าทำไมคุณถึงต้องทำขนาดนั้น ไม่เห็นต้องพามาบ้านเลยนี่คะ”