ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 38

แทนคุณเหยียบคันเร่งยาวออกไปโดยไม่ผ่อน สองมือกำพวงมาลัย ดวงตาคมกริบจับจ้องยังถนน ไม่หันมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้าง นันทิชากลัวความเร็วของรถที่เร็วกว่ากฎหมายกำหนดอย่างแน่นอน สองมือยกขึ้นมากุมกันเอาไว้แน่น หลับตาภาวนาขอให้ผ่านช่วงนี้ไปโดยเร็ว เสี้ยววินาทีหญิงสาวหันไปมองหน้าชายหนุ่ม เธอเห็นน้ำตาของเขาไหลออกเป็นทาง ผ่านไฟข้างถนนสีส้มอ่อนที่ลอดเข้ามาเป็นระยะ หรือว่าเราตาฝาดกันแน่นะ หากแต่เธอไม่กล้าหันกลับไปมองให้แน่ชัดอีกครั้ง คนอารมณ์แปรปรวนอย่างเขาอาจเล่นงานเธอได้ตลอดเวลา

“คุณแทนคะ” เมื่อความเร็วรถไม่มีท่าทีว่าจะลดลง เธอจึงตัดสินใจอ้าปากเรียกเขา

“...” ไม่มีเสียงตอบจากคนด้านข้าง ที่ในเวลานี้อยู่ในอารมณ์น่ากลัว

“คุณแทนคะ คุณขับรถเร็วไปนะคะ ทิชากลัวค่ะ มันอันตรายนะคะ” หญิงสาวรวบรวมความกล้า หันไปหาแทนคุณอีกครั้ง คราวนี้เธอเห็นน้ำตาของเขาอย่างชัดเจน ดวงตาเล็กเบิกกว้างเล็กน้อยอย่างแปลกใจ แต่ในเสี้ยววินาทีกลับรู้สึกถึงความเจ็บปวดบางอย่างจากเขา ที่พยายามปล่อยมันออกมาพร้อมกับคราบน้ำตา

“คุณร้องไห้...” หญิงสาวลืมความกลัวที่มีจนหมดสิ้น ความรู้สึกที่มีอยู่ในจิตใต้สำนึกของเธอแผ่ถามออกไปด้วยความเป็นห่วง ดวงตาเล็กมองชายหนุ่มอย่างสงสัย หน้าตาคมคายของเขาไม่ควรมีคราบน้ำตา ชายหนุ่มเหลือบมองเด็กสาวจอมจุ้น ก่อนเริ่มชะลอความเร็วเพื่อหาที่จอดรถ

“จอดรถทำไมคะ”

“คุณนี่มันช่างถาม ทำไมหรือ ชื่อผมนี่มันน่าเรียกขนาดนั้นเลยหรือไง เรียกอยู่ได้ เรียกได้ตลอดเวลาน่ารำคาญชะมัด” คนน่าสงสารเมื่อครู่หันกลับมาต่อว่าหญิงสาวอย่างไม่พอใจ

“.....” หญิงสาวมองน้ำตาของแทนคุณที่ไหลลงมาขณะต่อว่าเธอ ด้วยสายตาบางอย่างของนันทิชา ทำให้แทนคุณเผลอจับจ้องใบหน้าหวานนั้นไม่ละ ก่อนที่หญิงสาวจะค่อยๆ หยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าของตัวเอง แล้วหันมาซับน้ำตาที่หน้าของเขาช้าๆ ดวงตาเล็กมองตรงไปยังใบหน้าของเขา แม้ไม่รู้ว่าแทนคุณเสียใจด้วยเรื่องอะไร แต่เวลานี้เขาดูน่าสงสารจนบอกไม่ถูก แทนคุณจับมือของเด็กสาวที่กำลังซับน้ำตาให้เขาช้าๆ จนหญิงสาวรู้สึกตัว ได้แต่กะพริบตาถี่ๆ พยายามถอนมือออกจากใบหน้าคมนั้น หากแต่มือหนาของแทนคุณดึงรั้งเอาไว้ ดวงตาคมกริบยังจ้องมองนันทิชา หากแต่ใบหน้าของนายดินแล่นเข้ามาในสมอง

“พรึบ” เขาเลื่อนมือไปดึงผ้าเช็ดหน้าของนันทิชาโยนทิ้งออกไปนอกหน้าต่างรถ หญิงสาวดวงตาเบิกกว้าง อ้าปากค้าง เจ้านายนิสัยเสียเริ่มกลับมาแผลงฤทธิ์

“คุณแทน”

“จะเรียกทำไมอีก”

“คุณทิ้งผ้าเช็ดหน้าของทิชาทำไมคะ”

“ทำไมผมจะทิ้งไม่ได้ ผ้าขยะแบบนั้น คุณเอามาถูกหน้าผม ผมโยนทิ้ง มันก็ถูกแล้วไม่ใช่หรือ หรือจะให้ผมโยนคุณทิ้งแทน”

“คุณแทน คุณนี่มัน...” หญิงสาวพูดไม่จบ เธอพยายามหลับตาลงเพื่อใช้สติระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง แทนคุณเป็นเจ้านายนิสัยร้าย ชนิดที่เรียกได้ว่าเป็นผู้บริหารนิสัยเกเรที่สุดเท่าที่เคยเจอ นันทิชาถอนหายใจแล้วหันไปมองหน้าต่างรถด้านข้างแทน เธอไม่อยากใส่ใจเจ้านายนิสัยเสียแบบเขาอีก แทนคุณเหลือบมองนันทิชาก่อนจะเผลอยิ้มออกมา

“คืนนี้คุณนอนห้องผมก่อนแล้วกัน” แทนคุณพูดพร้อมกับเปิดประตูห้องใหญ่ของตัวเอง แล้วหันไปมองหญิงสาวที่หอบหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้า ยืนอยู่ด้านหลังของเขา ชายหนุ่มรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างบอกไม่ถูก