ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 4

“เหนื่อยไหม ทิชา” หญิงสูงอายุเจ้าของร้านเดินเข้ามาพร้อมกับซองขาวที่นันทิชาได้รับเป็นสดกลับมาเหมือนเช่นทุกๆ วัน สาวน้อยยิ้มส่ายหน้าพลางยื่นมือรับซองมาวันนี้ที่ร้านลูกค้าไม่น้อยเลยทีเดียว นันทิชากวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อนร่วมงานต่างพากันเปลี่ยนชุด บ้างเตรียมเดินเข้ามารับเงิน บ้างแต่งแต้มใบหน้าหลังจากเสร็จงาน

พนักงานเสิร์ฟสี่คนไม่สามารถต้อนรับลูกค้าได้ดีเท่าที่ควร แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ลูกค้าถึงกับไม่พอใจ พนักงานคนใหม่ที่พี่รินรับเข้ามาจะเริ่มทำงานในอีกสามวันข้างหน้าถ้าเวลานั้นมาถึง นันทิชาและเพื่อนร่วมงานจะมีคนมาช่วยแบ่งเบาและเหนื่อยน้อยลงกว่าเดิม

ห้าทุ่มคือเวลาเลิกงานของเด็กสาวที่ต่อสู้ดิ้นรนเพื่อความฝันมันไม่หรูหราสำหรับใครหลายคน แต่สำหรับเธอนั้นเธอเรียกมันว่า “โอกาส” ก่อนที่ความคิดนั้นจะจางหายนันทิชาหันไปเห็นเพื่อนรักอย่างพริมกลับโผล่หน้ามาหาเธอในเวลานี้ หญิงร่างอวบเดินวนรอนันทิชาอยู่หน้าร้าน ในความเป็นจริงเพื่อนตัวแสบนั้นควรกลับบ้านไปหลังเลิกเรียน แต่ทว่ากลับมาทำท่าทางลับๆ ล่อๆ ในเวลานี้ นันทิชาเดาได้ทันที ว่าหญิงร่างอวบจะต้องหาทางทำเรื่องแปลกๆ อีกเป็นแน่

“นั่นไง เพื่อนของเธอมารอแล้ว” หญิงเจ้าของร้านหันมายิ้มบอกนันทิชา หลังจากดูพฤติกรรมของหญิงร่างอวบไม่นานนัก

“ถ้าอย่างนั้น ทิชาขอตัวกลับนะคะ” นันทิชาหันมาบอกเจ้านายด้วยใบหน้าที่แฝงไปด้วยความเกรงใจ ก่อนที่หญิงเจ้าของร้านพยักหน้ายิ้มรับ พร้อมกับหันไปหยิบสลัดผักที่ห่อไว้อย่างดี ยื่นให้

“เอาไปกิน เหลือไว้ก็ทิ้งเปล่าๆ ” มือเรียวเล็กเอื้อมไปหยิบพลางก้มตัวลงเล็กน้อย

“ขอบคุณค่ะพี่ริน” ก่อนจะยกมือไหว้ ด้วยมารยาทที่นอบน้อม

“นี่ ช้า ๆ หน่อยสิ เธอจะพาฉันไปไหนพริม!” นันทิชาหยุดเดินเมื่อถูกเพื่อนสาวกึ่งจูงกึ่งลากเธอ ตั้งแต่หน้าร้านและมาหยุดตรงฟุตบาทริมถนน

“แท็กซี่” พริมกวักมือเรียกแท็กซี่ คันที่วิ่งมาถึง โดยทำเหมือนไม่ได้ยินคำถามของนันทิชา สาวร่างอวบเปิดประตูรถได้ จึงหันมาจับร่างของนันทิชายัดเข้ามานั่งในรถทันที ตามด้วยตัวอวบอ้วนของเธอพยายามเบียดดันร่างบางของนันทิชาจนเธอต้องขยับเข้ามาด้านใน

“ปัง” เสียงปิดประตูดังขึ้น บรรยากาศเงียบมีเพียงเสียงเพลงคลอเบาๆ เท่านั้น พริมค่อยๆ หันมองหน้าเพื่อนอย่างเฝื่อนๆ หลังพบกับดวงตากลมโตที่เวลาไม่พอใจยิ่งทำให้ดูน่ากลัว หญิงสาวผู้ทำผิดกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่

“วันนี้ฉันจะพาเธอไปปลดปล่อยไง” พริมละล่ำละลักพูดแก้ ให้ตัวเองพ้นผิดแบบติดๆ ขัดๆ

“แล้วทำไมต้องลากฉัน นี่มันดึกมากแล้วนะพริม” ถึงแม้นันทิชาจะไม่แสดงอาการโกรธออกมาอย่างชัดเจน แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นทำให้คนอวบก้มหลับตาปี๋