ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 41

นันทิชาใช้เวลาที่เหลือทำความสะอาดห้องของเจ้านายตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย นี่หรือที่บอกว่าเป็นการฝึกงานเลขา ไม่เห็นเหมือนที่คิดไว้เลยแม้สักนิด ถ้าไม่ติดเรื่องเงินเดือนในอนาคต จะไม่มีวันยอมทนอยู่กับเจ้านายนิสัยประหลาดแบบนี้เป็นแน่ นันทิชาบ่นพึมพำขณะมือน้อยๆ กำผ้าเช็ดถูตามซอกมุมของห้อง ก่อนที่ความคิดถึงบิดาของตนจะทำให้เธอต้องวางผ้าบนมือลง ล้วงหามือถือในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนที่เธอสวมทับชุดนักศึกษาไว้ เพื่อโทรหาบิดาของตน

“ว่าไงลูก” เสียงปลายสายจากบิดาทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“พ่อกินข้าวหรือยังคะ” หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างสบายใจ

“พ่อกินแล้ว โทรมาหาพ่อมีอะไรหรือเปล่า คิดถึงพ่อหรือ” รอยยิ้มยังคงประทับฝังอยู่ในใบหน้าอ่อนเยาว์นั้น

“กินแล้วค่ะ แต่ทิชาคิดถึงพ่อ พ่ออยู่คนเดียวได้แน่นะ”

“ได้สิ” เสียงของนายดินดูสดใส จนทำให้หญิงสาวคลายกังวล

“แล้วเจ้านายของลูกเขาดูแลลูกดีไหม”

“ก็ดีค่ะ แต่ทิชาอยากกลับไปอยู่กับพ่อมากกว่า อยากอยู่ใกล้ๆ จะได้ดูแลพ่อได้เหมือนเดิม” คนชรากำมือแน่น ดวงตาเริ่มแดงขึ้นมาเมื่อได้ยินคำของลูกสาว ก่อนพยายามข่มเสียงให้เป็นปกติ

“พ่ออยู่ได้ ลูกไม่ต้องกังวล พ่อขออย่างเดียว หากวันไหนแทนคุณทำไม่ดีกับลูกแม้เพียงสักนิด ขอให้ลูกบอกพ่อ”

“พ่อพูดอะไรคะ ทิชาไม่เข้าใจ”

“พ่อหมายถึง ถ้าเจ้านายของลูกไม่ดีกับลูก ขอให้ลูกบอกพ่อ พ่อเป็นห่วง”