ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 49

แทนคุณนั่งสาละวนทำงานโดยไม่เว้นช่วง ฝ่ายต่างๆ นำเอกสารมาให้เซ็นแล้วเซ็นอีก ประตูถูกคนนั้นเปิดคนนี้ปิดตลอดเวลาที่นันทิชาสังเกต เขาปล่อยให้เธอนั่งรออย่างเงียบๆ จนถึงเวลาเที่ยงวันจึงวางปากกาและปิดคอมพิวเตอร์ ก่อนจะหันมาเรียกหญิงสาวด้วยเสียงแข็งกระด้าง

“ไปข้างนอกกับผม ผมนัดกับจีนราไว้” หญิงสาวพยักหน้าพร้อมกับลุกขึ้น ก่อนจะมีอาการหน้ามืดเล็กน้อย หากแต่พยายามรวบรวมสติแล้วเดินตามเจ้านายออกไป

“คุณจีนราเป็นใครหรือคะ” นันทิชาถามในขณะที่รถกำลังแล่นออกมาจากบริษัท มุ่งตรงไปยังห่างแห่งหนึ่งซึ่งเป็นสถานที่นัดพบ

“จะเป็นใครก็ช่างเถอะ คุณแค่ทำตามที่ผมบอกทุกอย่างก็พอ และที่สำคัญอย่าถามอะไรมาก ผมขี้เกียจตอบ” หญิงสาวดวงตาหลุบลง พลางชายตามองไปทางอื่น ก่อนที่ชายหนุ่มจะแอบเหลือบมองร่างบางนั้น เมื่อรถแล่นมาจอดที่จอดรถวีไอพี ร่างสูงรีบปิดประตูรถ แล้วเดินนำหน้านันทิชาออกไปไกล หญิงสาวพยายามเร่งฝีท้าวตาม แต่แทนคุณรีบเร่งกว่าเดิม โดยไม่สนใจหันมามอง ปล่อยให้หญิงสาวพยายามเดินไล่ตามหลังมา ในที่สุดนันทิชายอมแพ้เธอหยุดเดินพลางหอบเหนื่อย พร้อมกันกับร่างสูงหยุดเดินอยู่ด้านหน้าเสมือนยืนจ้องบางสิ่งบางอย่าง นันทิชามองตามสายตาของชายหนุ่มไป กลับพบหญิงแปลกหน้าพุ่งตัวเข้ามาสวมกอดเขาอยากใกล้ชิด ดวงตาเบิกโพลงของนันทิชาที่กำลังตกใจนั้น ทำให้หญิงสาวอีกคนจ้องมองเธออย่างแปลกใจด้วยเช่นกัน พลางค่อยๆ ปล่อยตัวออกจากแทนคุณแล้วเพ่งมองมายังนันทิชา

“ใครกันคะแทน” จีนราหันไปถามแทนคุณอย่างไม่สบอารมณ์ หล่อนเชิดหน้าขึ้นมองนันทิชาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้วหลุดขำออกมา เพราะสภาพของเด็กสาวที่ดูไร้รสนิยมจนน่าตลก จีนราหัวเราะเยาะหญิงสาวตัวเล็กอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกได้ว่ากำลังเสียมารยาท จึงทำทีเป็นวางหน้านิ่ง

“สวัสดีค่ะ” นันทิชายกมือไหว้เคารพ ดวงตากลมโตแสนบริสุทธิ์มองดูหญิงแปลกหน้าที่เข้ามากอดแทนคุณ เธอช่างสวยสง่าโดดเด่น การแต่งกายบ่งบอกว่าเธอคงเป็นลูกหลานคนมีเงิน ทำนองเดียวกันกับแทนคุณ

“ผมแค่พาคนมาถือของให้คุณ อย่าสนใจเลย” แทนคุณโอบเอวหญิงสาวแล้วเดินนำหน้านันทิชาออกไปโดยไม่แยแสสายตาใคร ร่างเล็กหรี่ตามอง ก่อนนึกทวนคำพูดของแม่บ้าน “คุณแทนรักคุณม่านมาก” หญิงสาวส่ายหน้าไปมา นาทีนี้กลับรู้สึกต่อต้านเล็กๆ ไม่จริงสักนิดแทนคุณกำลังนอกใจม่านฟ้าอย่างจงใจ ก่อนที่จีนราจะหันกลับมาหอมแก้มแทนคุณ คนแอบมองห่างๆ ถึงกับดวงตาเบิกกว้างแทบเกือบสะดุดขาตัวเองล้มลงตรงนั้น ภาพสวีทหวานทั้งสอง ช่วยย้ำการกระทำของเขาได้ดีโดยไม่ต้องอธิบาย นันทิชาเดินตามทั้งสองเข้ามาในร้านกระเป๋าหรูอย่างเงียบๆ

“มาช่วยคุณจีนถือสิ ยืนบื้อทำไม” คำสั่งกึ่งตะคอกของเจ้านายทำให้นันทิชาสะดุ้งโหยง แล้วกุรีกุจอเข้าไปช่วยจีนรา ขณะที่กำลังยืนทำหน้าตาเหยียดหยันเธออยู่ นันทิชาเข้าไปรับของจากจีนราและเดินตามเจ้านายทั้งสองอยู่นานหลายชั่วโมงรู้สึกตัวอีกทีพบว่าสองมือนั้นเต็มไปด้วยถุง ซึ่งพอรวมกันแล้วมีน้ำหนักหลายกิโลทีเดียว ร่างบางพยายามหอบข้าวของนั้นเดินตามอย่างทุลักทุเลโดยไร้การเหลียวแลจากทั้งสอง แทนคุณปรายตามองนันทิชาหลายครั้ง เขาแอบสะใจที่ได้เห็นภาพเหนื่อยหอบของเธอ นึกสนุกอยากแชร์ภาพเหล่านั้นให้ใครบางคนและพยายามหาจังหวะถ่ายรูปของลูกจ้างสาวอยู่หลายครั้ง แต่จีนราเข้ามาขัดจังหวะได้ตลอด

“เอ่อ...ผมว่าเราเข้าไปทานอาหารร้านนั้นดีไหม” แทนคุณชี้ไปยังร้านอาหารร้านหนึ่งที่อยู่ตรงหน้า พร้อมกับหันไปถามจีนราอย่างอ่อนโยน

“ส่วน...คุณนั่งรอผมอยู่ตรงนี้นะ ผมจะเข้าไปทานอาหารกับจีน” แทนคุณหันไปบอกนันทิชา ให้นั่งรออยู่ที่นั่งพักภายในห่าง ซึ่งตรงข้ามกับร้านอาหารที่เป็นกระจกใสสามารถแอบถ่ายรูปเธอได้เป็นอย่างดีโดยที่จีนราไม่สงสัย

“ผมขอนั่งตรงนี้นะจีน” แทนคุณเลือกที่นั่ง ที่สามารถมองเห็นนันทิชา เพื่อจะเก็บภาพได้สะดวก

“ไม่คิดบ้างหรือไงว่าเราก็หิวเป็น” หญิงสาวมุ่ยหน้า เพราะรู้สึกถึงเสียงครึกครื้นในท้องที่ดังสนั่นหวั่นไหวทวงถามอาหาร ก่อนที่จะวางถุงชอปปิ้งของจีนราลง แล้วพยายามนวดแขนตัวเองช้าๆ นึกถึงสัญญาที่ลงมือเซ็นไปในวันนั้น เจ้านายแปลกๆ แบบนี้ยังมีหลงเหลือในประเทศอีกหรือเปล่านะ อาการวูบหน้ามืดเข้ามาอีกครั้งจนต้องยกมือขึ้นมากุมศีรษะ ครู่หนึ่งเริ่มดีขึ้นจึงยกมือถือกดโทรหาบิดา

“พ่อคะ สุขสันต์วันเกิดนะ ทิชาขอให้พ่อสุขภาพแข็งแรง มีความสุขที่สุด” นันทิชาพูดกับเสียงปลายสาย ด้วยตาเป็นประกายแวววาว จนคนจากในร้านที่แอบมองเธอนั้นขมวดคิ้วผิดสังเกต

“พ่อรู้ ลูกก็ดูแลตัวเองดี ๆ  ความสุขของพ่อไม่ใช่วันเกิดนะทิชา พ่ออยากให้ลูกมีความสุข” เสียงแหบแห้งพูดด้วยความห่วงใยและอ่อนโยนเช่นเคย นันทิชาอมยิ้มเธอมีแรงและกำลังใจทำงานเพิ่มขึ้นมาอีกมากโขทีเดียว ภาพความสุขของครอบครัวคือแรงผลักดันชั้นดีให้เธอต่อสู้กับนิสัยแปลกๆ ของเจ้านายอีกครั้งหนึ่ง

“แค่นี้ก่อนนะคะ ทิชารักพ่อนะคะ” นันทิชากดวางสายแล้วเผลอหันมองเข้าไปในร้าน ได้สบตากับเจ้านายพอดิบพอดี เขารีบหันหน้าหนีไปทางอื่นทำไม่รู้ไม่ชี้ นันทิชาถอนหายใจอีกครั้งยาวเหยียดเวลานี้ช่างน่าเบื่อเสียจริง วันนี้คงเป็นวันนั่งรอแห่งชาติสินะ