ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 53

“หึหึ เด็กเก้าขวบที่เติบโตขึ้นมาได้เพราะความเมตตาจากแม่บ้านของตัวเองน่าตลกสิ้นดี คุณต้องชดใช้ให้ผมมากกว่านี้อีกเป็นร้อยเป็นพันเท่า ผมไม่ยอมให้คุณตายง่ายๆ หรอกนะ คุณต้องอยู่ อยู่เพื่อชดใช้ในสิ่งที่คุณก่อมันขึ้นมา ผมจะทำให้คุณทรมานอย่างที่คุณเองก็คาดไม่ถึง” เสียงขู่คำรามดังกึกก้องไปทั่วบริเวณบ้าน ร่างของชายหนุ่มสั่นเทาไปด้วยความโกรธยากที่จะยั้งอารมณ์ได้ เขายืนมองชายชราที่นิ่งเงียบ เพียงครู่หนึ่งจึงตัดสินใจหันหลังเดินออกจากบ้านทันที

“เดี๋ยวก่อน” เสียงชายชราหยุดเขาไว้กะทันหัน แทนคุณรีบปาดน้ำตาแล้วหันกลับไปมอง

“ผมยอมคุณทุกอย่างแม้แต่ความตายผมก็ให้คุณได้ในตอนนี้ หากมันจะบรรเทาความคับแค้นของคุณได้บ้าง แต่อย่าทำอะไรลูกสาวผม เธอไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้” เสียงสั่นเครือกำลังอ้อนวอนชายหนุ่ม ดวงตาคมสบตาคนชราอีกครั้งก่อนแสยะยิ้มออกมา

“ตายหรือ มันง่ายไป” สายตาคมกริบนั้นมองชายชราอย่างไม่คิดปรานี คำอ้อนวอนของนายดินแทบไม่เป็นผล ก่อนชายหนุ่มจะสะบัดตัวเดินออกจากบ้านหลังโทรมไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง ไม่นานนักเสียงเครื่องยนต์ เร่งออกจากบ้านไป ชายชราหันกลับมาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้น เขาพยายามพยุงร่างตัวเองทรุดลงนั่งกับเก้าอี้ไม้ตัวเก่า พลางร้องไห้โฮอย่างคนไร้ทางออก นึกย้อนกลับไปในอดีต รถยนต์ปริศนาคันหนึ่งขับมาจอดทิ้งไว้หน้าบ้าน นันทิชาวิ่งเข้ามาหานายดิน พร้อมกับในมือ นั้นอุ้มตุ๊กตาหมีคู่ใจเข้ามาด้วย

“พ่อ ดูนั่นๆ รถๆ ปะๆ” มือน้อยๆ สะกิดที่ขาของเขาพร้อมกับเสียงเด็กหญิงตัวเล็กที่ยังออกเสียงไม่ชัดในเวลานั้น นายดินปล่อยให้ลูกสาวตัวน้อยเดินเตาะแตะนำหน้าไป ก่อนจะหันไปมองภรรยาที่มีอาการแปลกใจไม่ต่างกัน ทั้งสองวางมือจากงานที่ทำแล้วพากันเดินตามเด็กหญิงตัวน้อยออกไป...

แทนคุณเหยียบคันเร่งเข้าไปในผับชื่อดังแห่งหนึ่ง เขาเดินเหม่อเข้าไปนั่งในร้าน ก่อนจะสั่งแอลกอฮอล์มาดื่ม ดวงตาเข้มนั้นกลอกไปมา เขาพยายามฟังเสียงเพลงเพื่อให้ตัวเองคลายความเครียดที่ปะทุอย่างต่อเนื่อง หัวใจเต้นเร็วเหมือนมีกลองเข้ามาตีอยู่เป็นร้อยตัว ก่อนจะสะบัดศีรษะเพื่อสลัดภาพนายดินให้ออกจากความคิดแล้วหันไปสั่งแอลกอฮอล์เพิ่มอีก ชายหนุ่มนั่งดื่มคนเดียวโดยใช้แอลกอฮอล์เป็นตัวช่วยให้ลืมความทุกข์ ความเจ็บซ้ำที่ฝังรากลึกมาตั้งแต่เด็กกลับมาตามหลอกหลอนซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่จางหาย มือหนาจับแก้วแอลกอฮอล์กระดกไม่ยั้ง ภาพในหัวตัดกลับมาที่ภาพของหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มอย่างนันทิชา ซึ่งเป็นทายาทที่ชายชราหลงเหลือเพียงคนเดียวในชีวิต แทนคุณมีจุดอ่อนของชายชราอยู่ในกำมือ จะบีบหรือคลายขึ้นอยู่กับเขาทั้งนั้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แสยะออกมาอย่างน่ากลัวก่อนจะวางแก้วแอลกอฮอล์แก้วสุดท้ายกระแทกลงกับโต๊ะ

ทีภพขับรถเข้ามาส่งนันทิชาอย่างปลอดภัย ก่อนหญิงสาวจะหันมองหารถของเจ้านายอย่างกังวล เพราะเวลานี้ค่อนข้างดึกแล้ว

“นายแทนยังไม่กลับหรอก รถไม่อยู่ คราวนี้คุณไม่ต้องกลัวนายนั่นดุแล้วนะ” นันทิชาหันหน้ามายิ้มให้กับทีภพด้วยแววตาโล่งใจ ที่ไม่ต้องรองรับอารมณ์ของเจ้านาย

“ค่ะ ขอบคุณ คุณทีมากนะคะ สำหรับวันนี้” หญิงสาวยกมือไหว้ลา ชายหนุ่มยิ้มตอบพลางพยักหน้า

ก่อนจะเดินเข้ามาภายในบ้าน เธอรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากเมื่อเจ้านายอารมณ์ร้ายยังไม่กลับ นันทิชารีบวิ่งเข้าไปในห้องทำภารกิจส่วนตัวเสร็จจึงล้มตัวลงนอน เสียงไลน์ปริศนาดังขึ้นเธอเอื้อมมือมาหยิบขึ้นดู “ทีภพ” ก่อนที่เสียงประตูห้องนอนของเธอดังรัวไม่เป็นจังหวะ เธอรีบวางมือถือลงแล้วเดินไปเปิดประตูห้องนอนอย่างแปลกใจ กลิ่นแอลกอฮอล์จากเจ้านายคละคุ้งไปทั่วจนเธอต้องปิดจมูกตัวเอง

“คุณแทน กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ แล้วทำไม...” เสียงจ้อแจ้วของเธอนั้นยังพูดไม่ทันจบ แทนคุณหัวเราะในลำคออย่างน่ากลัว จนคนตัวเล็กหยุดพูด แล้วจ้องตาแป๋วใส่แทนคุณอย่างแปลกใจ คนเป็นเจ้านายหัวเราะได้อย่างพิลึกชอบกล ดวงตาแดงจ้องมองมาทางเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ หญิงสาวเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกตินั้นจึงรีบปิดประตูหนีทันที แต่มันช้าเกินไป เพราะมือหนาของเจ้านายเอื้อมมาจับแขนเธอไว้จนแน่น ในตอนนี้หัวใจของหญิงสาวรู้สึกกลัวจนบอกไม่ถูก เธอใช้มืออีกข้างพยายามแกะมือของเขาออก

“พวกคุณต้องชดใช้!” เขาตะโกนใส่จนหญิงสาวกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจสุดขีด ก่อนที่แทนคุณจะกระชากแขนเรียวเล็กออกมาจากห้อง เพียงชายหนุ่มออกแรงนิดเดียวร่างเล็กก็เซมาตามแรงเหวี่ยง ในตอนนี้เขาใช้เพียงมือเดียวก็รั้งแขนเธอไว้จนกระดิกแทบไม่ได้