ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 6

“ฉันคิดว่า นี่คงไม่ใช่บ้านป้าของเธอตามที่เธอบอกฉัน” นันทิชาหันมากระซิบเชิงต่อว่าพริม หลังจากป้านาพาทั้งสองมายัง เรือนเล็กหลังตึกใหญ่ คนอวบได้ยินกลับฉีกยิ้มด้วยสีหน้าเจื่อนๆ สื่อให้ทราบว่าเธอไม่มีอะไรจะโต้แย้งนันทิชา สองเท้าก้าวตามหลังป้านาไปอย่างช้าๆ โดยไม่ตอบคำถามของเพื่อนสาว

“หนูไม่ใช่คนแรกหรอก ที่นางพริมมันหลอกมาน่ะ”

ป้านาเอ่ยขึ้น หลังจากได้ยินนันทิชากระซิบพูดกับหลานสาวตน ป้านาเองมักต้องแอบเปิดบ้านให้เพื่อนๆ ของหลานตัวแสบเป็นประจำ แม้จะขี้บ่นตามประสาคนแก่ แต่แกเองปฏิเสธไม่ได้ว่ารักหลานคนนี้มาก เพราะเป็นหลานคนเดียวของบ้าน เป็นความหวังของทุกคนแม้จะดื้อรั้นบ้างตามประสาเด็กสาว แต่เธอก็ไม่เคยเกเรเรื่องเรียนหนังสือ ซ้ำยังสามารถทำเกรดเฉลี่ยได้ดีมาตั้งแต่เด็ก หล่อนฉลาดเป็นกรด เอาตัวรอดเก่งเป็นที่หนึ่งไม่เป็นสองรองใคร เป็นนิสัยที่ติดตัวมาแต่เล็กแต่น้อย หลายครั้งที่หล่อนเอาตัวรอดโดยการแกล้งป่วยหลังจากทำผิดเพื่อให้พ้นจากการถูกทำโทษ

“ป้าไปอาบน้ำก่อนนะ พริมกับเพื่อนก็ตามสบาย เตาอาหารป้าเตรียมไว้ให้หมดแล้ว ที่สำคัญอย่าเสียงดัง”

ปากนาหันมาจุ๊ปากเป็นนัยเตือนเด็กสาว ก่อนที่ทั้งสองพยักหน้ารับคำ และหันมาจัดแจงอาหารที่วางเรียงรายไว้เต็มไปหมด แม้จะเป็นมื้อเล็กๆ แต่อาหารที่ป้านาเตรียมไว้ให้นั้นมากโขทีเดียวสำหรับสองคน นันทิชาลืมความโกรธที่มีกับพริมไปหมดเพราะอาหารมื้อนี้แสนอร่อยถูกปากไม่น้อย แสงไฟสีส้มอ่อนสะท้อนเข้ามาได้อารมณ์อบอุ่น ลมพัดเย็นจนไม่ต้องเปิดพัดลม หญิงสาวสองคนนั่งหันหน้าชนกันโดยมีอาหารเป็นตัวเชื่อม

“ทิชา เธอจะไปเยี่ยมพ่อเธอเมื่อไหร่กัน” อยู่ๆ พริมก็เอ่ยถึงบิดาของนันทิชาขึ้นมา อาจเพราะนานแล้วที่ทั้งสองไม่มีโอกาสได้สอบถามเรื่องส่วนตัวกันเท่าไหร่ หากแต่พริมทราบดีว่าทุกครั้งที่เธอเอ่ยถึงเรื่องนี้อาจไปสะกิดแผลของเพื่อนสาวได้ นั่นจึงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เธอเลี่ยงเอ่ยถึงเรื่องนี้

“คงอีกหลายวัน งานที่ร้านก็วุ่นวาย ฉันยังไม่มีเวลาเลยพริม ขนาดเวลาอ่านหนังสือสอบ ยังหาแทบไม่ได้ ทำได้แต่คิดถึงพ่อเท่านั้นแหละ” นันทิชาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะปั้นหน้าให้อยู่ในอารมณ์ปกติ แล้วจึงขยับปากตอบคำถามเพื่อนสาว ก่อนจ้องมองคนอวบพร้อมกับแววตากลมโต

“เธอมาหาป้านาบ่อยเหรอ” หญิงสาวพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยในทันที

“บ่อยนะ ป้านาแกใจดีวันไหนฉันไม่สบายใจแค่กดโทรหาให้แกด่าสักยกสองยกก็สบายใจแล้วล่ะ”