ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 74

แทนคุณโอบรัดเธอไว้ เขาทราบดีว่าการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปอย่างไม่มีวันกลับ จะทุกข์ทรมานแสนสาหัสเพียงใด มันเจ็บลึกสุดใจแค่ไหนเขาย่อมเข้าใจดี เพราะเคยได้ลิ้มรสความขมขื่นนั้นมาแล้ว ไม่แม้แต่อยากมีชีวิตอยู่ ทรมานทุกครั้งที่ลืมตาตื่นขึ้นมารับรู้ความจริง หากแต่วันเวลาจะพัดพาความโศกเศร้าให้บรรเทาจางหาย และตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจ เชื่อว่านันทิชาจะกลับมาเข้มแข็งได้ดังเดิม

ประตูห้องบานหนาถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงพูดคุยของบุคคลปริศนา ทำให้ชายหนุ่มเอี้ยวคอมอง ในขณะที่มือหนายังคงประคองร่างน้อยไว้ในอ้อมกอด

“แทน... นี่นาย....” ทีภพทักทายแทนคุณอย่างประหลาดใจ สองเท้าหยุดก้าวชะงัก ก่อนจะสะดุดตากับภาพตรงหน้า แทนคุณเคยป่าวประกาศหนักแน่นนักหนาว่าจะไม่สนใจพ่อลูกคู่นี้ ทว่ากลับยืนกอดลูกจ้างสาวอย่างห่วงใย ช่างดูย้อนแย้งกับวาจาที่เคยลั่นไว้ ทีภพวาดสายตาไปมาด้วยความฉงน คนอย่างแทนคุณไม่มีวันยืนกอด หรือให้กำลังใจใครแบบนี้เด็ดขาดนอกจากม่านฟ้า สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าราวกับความฝันที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นจริง ก่อนจะเลื่อนสายตาจับผิดพินิจไปยังแววตาคู่คมของแทนคุณ พริมเดินตามหลังทีภพเข้ามาหลังจากกลับไปสงบสติอารมณ์ แล้วเอาเสื้อผ้าเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนนันทิชา ไม่รีรอที่จะวิ่งเข้าไปหาเพื่อนรักซึ่งเอาแต่นั่งร้องไห้ไม่สนใจผู้คน แทนคุณเลี่ยงที่จะสบตาทีภพก่อนจะปล่อยร่างของหญิงสาวออกอย่างช้าๆ เมื่อเห็นว่าพริมวิ่งมารับหน้าที่แทนเขา

“ฉันไม่คิดว่านายจะอยู่ที่นี่” ทีภพเดินเข้าไปเลิกคิ้วถามเพื่อนรัก

“ออกไปคุยกันข้างนอก” แทนคุณกล่าวเสียงเรียบแล้วเดินออกจากห้องทันที เขาเดินนำออกมาในสวนของโรงพยาบาลที่มีมุมต้นไม้เขียวชอุ่ม ก่อนสูดออกซิเจนเข้าเต็มปอด พร้อมถอนหายใจระบายความเครียดออกมาอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“คราวนี้นายจะบอกฉันได้หรือยังว่าอะไรที่ทำให้นายเปลี่ยนใจ” ทีภพเดินเอามือล้วงกระเป๋าตามมาเอาคำตอบ