ลิขิตรัก ในกรงแค้น นิยาย บท 75

ตำรวจหลายนายเดินทางเข้าไปสอบถามข้อมูลจากพริมและทีภพผู้ซึ่งเป็นคนไปเจอตัวผู้เสียชีวิตเป็นรายแรกๆ ในงานศพนายดินคืนสุดท้าย ก่อนจะหันมาสอบปากคำของนันทิชาเช่นเดียวกัน เธอน้ำตาคลอให้รายละเอียดเท่าที่ทราบข้อมูล แม้ว่าตำรวจแทบจะไม่ได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากใครเลยก็ตาม อีกทั้งนายดินไม่เคยมีศัตรูที่ไหนทำให้ยากต่อการติดตามคดี แต่นั่นก็เป็นเรื่องของคดีที่ตำรวจต้องดำเนินการต่อไป เธอจัดพิธีศพอย่างเรียบง่ายตามฐานะ ผู้ร่วมงานจำนวนน้อยนิดล้วนแล้วแต่เป็นเพื่อนที่ทำงานที่ร้านและเพื่อนสนิทอย่างลุงทิศ

“เสียใจด้วยนะทิชา” ม่านฟ้าปล่อยมือจากแทนคุณแล้วเดินเข้ามากุมมือนันทิชาแทน สีหน้าและแววตาแสดงความเป็นห่วงด้วยใจจริง

“ขอบคุณค่ะ คุณม่าน” หญิงสาวที่ตาบวมช้ำยกมือไหว้ขอบคุณ ด้วยเสียงสั่นเครือ แทนคุณมองนันทิชาอย่างเงียบๆ ไม่มีคำปลอบใจหลุดออกมาจากปากเขาแม้แต่คำเดียว ม่านฟ้าเบี่ยงมือมาเกาะแขนแทนคุณเช่นเดิมแล้วพากันเข้าไปเคารพศพ หากแต่นาทีนี้ใครจะรู้ว่าหัวใจของชายหนุ่มถูกบีบด้วยคำว่า “คนที่เหมาะสม คือม่านฟ้า” หญิงสาวที่อยู่ข้างกายเขาในเวลานี้คู่ควรที่สุดแล้ว แทนคุณได้แต่พยายามข่มใจเอาไว้ กดมันไว้ เหยียบมันไว้ ไม่ให้ความรู้สึกบ้าๆ นั้นโผล่ทะลักล้นออกมาจนต้องทำให้เขารู้สึกผิด

“ไหวไหมทิชา ไปนั่งตรงนั้นดีกว่า เดี๋ยวผมพาไป” ทีภพหันไปประคองหญิงสาว แล้วพาเธอเดินผ่านหน้าแทนคุณไปนั่งพัก ร่างบางเดินเหม่อลอยไปตามคำของทีภพอย่างว่าง่าย หากแต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น สายตาที่นันทิชามองทีภพแสดงถึงความหมายบางอย่าง ทำให้แทนคุณอ่อนแอเกินกว่าจะทนมองต่อไปได้ จึงได้เบือนหน้าหนีไปทางอื่น

"พริมคุณเป็นอะไร ตาแดงแบบนี้แอบไปร้องไห้มาใช่ไหม” ทีภพเดินละออกมาจากนันทิชาตรงดิ่งเข้าไปหาพริม หลังจากเธอหายไปเข้าห้องน้ำมาพักใหญ่ ก่อนที่หญิงร่างอวบจะก้มหน้าหลบตาชายหนุ่ม ไม่พูดไม่จา พลางใช้มือเช็ดน้ำตาไปมา

“ไหนคุณตกลงกับผมว่าคุณจะไม่ร้องไห้ ให้ทิชาเห็นอีกคนไง “ชายหนุ่มเข้ามากระซิบ

“ใครจะอดทนไหวกันคะคุณที ดูทิชาสิ ต่อไปนี้ทิชาจะอยู่อย่างไรคะ พริมกลั้นไม่ไหว พริมถึงไปห้องน้ำไงคะ พริมร้องไห้ให้ทิชาเห็นที่ไหนกันคะ” พริมหันดวงตาช้ำกลับมาเถียงข้างๆ คูๆ เช่นเดิม ก่อนที่ทีภพจะถอนหายใจยาวเหยียด แล้วรีบหยิบผ้าเช็ดหน้ายื่นให้เธอเพื่อซับน้ำตา

“ดีขึ้นไหมคะ คราวนี้ก็ไม่มีใครรู้หรอกค่ะ ว่าพริมไปร้องไห้มา” ทีภพปล่อยยิ้มให้ความแสบของหญิงสาว ร่างอวบปรายตามองนันทิชาอยู่ไกลๆ เข้าใจว่าช่วยอะไรไม่ได้มากกว่านี้ หวังว่าวันเวลาจะช่วยเยียวยาให้เพื่อนรักกลับมาเข้มแข็งดังเดิม

เมื่อได้เวลาฟังพระสวด ผู้ร่วมงานทุกคนเข้ามาพร้อมในศาลา เสียงสวดกินเวลาไปได้ประมาณหนึ่ง ตามพิธีทางศาสนา บรรยากาศอยู่ในอารมณ์โศกเศร้า ลุงทิศนั่งน้ำตาคลอมองรูปนายดินไม่ละสายตาไปไหน ก่อนจะหันกลับมาจับมือนันทิชาไว้อย่างแนบแน่น หญิงสาวหันไปมองคนชราที่นั่งอยู่ด้านข้างพลางปล่อยน้ำตาออกมาไม่ขาดสาย สมองหวนนึกถึงบิดาอย่างอัตโนมัติ มือบางบีบมือชายชรากลับอย่างเจ็บปวดสุดหัวใจ