Love Engineerเมียวิศวะ นิยาย บท 4

(ต่อ)

“อ่า...มันจะถอยรถใหม่เหรอ แล้วทำไมต้องไปกันสามคนพร้อมกันเลย” แม้แต่ไฟยังสงสัย เพราะวันนี้มีนัดกันทั้งกลุ่ม แต่พวกมันสามพี่น้องดันหายหัว ที่ต้องเรียกสามพี่น้องเพราะทั้งโซ่ ต้าร์ และนักรบเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน

“กูไม่รู้ ค่อยถามพวกมัน” ไนต์เองก็ไม่รู้ว่าทำไม ปกติถ้าอยากได้รถใหม่ก็แค่สั่งจองไม่เคยเห็นพวกมันบินไปดูเองเลย

“เสียเที่ยวเลยวันนี้ แทนที่กูจะได้ไปเดตกับน้องมินการบิน” เพทายบ่นอุบอิบเพราะอยากเจอเพื่อนเลยเทนัดสาว

“มึงก็แค่เรียกเด็กมาข้างบน” ไฟเสนอทางออกให้คนเร้าหรืออยากไปกับสาว

“มาผับขนาดนี้หาสาว ๆ สวย ๆ คนใหม่ดีกว่า กูจะเรียกเด็กเก่า ๆ มาทำไม”

“งั้นก็อย่าบ่น!” เสือปรายตามองเพทายที่เอาแต่งอแงและบ่นสามพี่น้องที่ผิดนัด ไม่มีใครชอบแต่พวกมันก็ทักมาขอโทษแล้ว แม้จะยกเลิกนัดไม่ทันก็ตาม

นัยน์ตาคมดุยกแก้วขึ้นจิบด้วยท่าทีเรียบเฉย สายตามองเมินสาวสวยโต๊ะข้างเคียงไปจนเธอหน้าชา เพราะเพื่อนในกลุ่มอยากให้เธอลองจีบเขาดู ผู้ชายที่ดูดุร้ายแต่เร่าร้อน ทว่าเมินขนาดนี้เธอก็ไม่กล้าไปต่อแล้ว

กึก!

เสือกระแทกแก้วลงกับโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยืนมองบรรยากาศคึกคักตรงระเบียงชั้นสอง สายตาราวเสือกำลังจ้องตะครุบเหยื่อ

ทั้งที่ปกติเขาไม่จำเป็นต้องเข้าหาใครก็มีคนมาเสนอให้ เหมือนผู้หญิงโต๊ะข้าง ๆ ที่ออกจะเซ็กซี่ แต่วันนี้รู้สึกไม่มีอารมณ์

“กูเห็นนะ”

ไนต์เดินมายืนขนาบข้างก่อนจะเอ่ยขึ้นมา เพราะเขาเห็นว่าสาวสวยคนนั้นส่งสายตาให้เสือ

“แล้วไง” เสือยักไหล่

“ไม่เอาเหรอ”

“มึงเอาไหม?”

“ไม่”

ไนต์เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ตัวเขาไม่เอามันไม่แปลก แต่ไอ้เสือเนี่ยไม่ได้ดุแค่ชื่อ อย่างอื่นก็ดุ มันแค่ไม่ได้ทำตัวระริกระรี้เหมือนเพทาย อีกอย่างมันฮอตขนาดนี้ผู้หญิงเข้าหาไม่ขาดสาย จะเบื่อก็ไม่แปลก

“กูนึกว่ามึงชอบแบบเซ็กซี่ ผู้หญิงคนนั้นก็ดูตรงสเป็กมึงดี นึกว่าจะชอบ”

“กูเคยชอบด้วยเหรอ?”

“ไม่รู้ ก็เห็นแต่แนวนี้”

เสือยกยิ้มมุมปากก่อนจะส่ายหัวให้กับคำพูดของเพื่อน เขายังไม่เจอคนที่ถูกใจเลยสักคน แต่ถ้าเจอก็ไม่แน่

“สวยดี...มึงน่าจะชอบผมดำตรงบาร์” เสือมองตามมือไนต์ที่ชี้ไปตรงบาร์เครื่องดื่มชั้นหนึ่ง มีผู้หญิงสองคนนั่งอยู่ ไม่ปฏิเสธว่าคนผมดำสวยและเซ็กซี่ แต่...เขากลับสะดุดตากับอีกคนมากกว่า เรือนร่างบอบบางในเดรสสายเดี่ยวสีดำ ผมสีบลอนด์สว่างโดดเด่นมาก รวมถึงรอยยิ้มหวานตราตรึงใจ

เผลอแป๊บเดียวเขาก็ไม่อาจละสายตาจากเธอได้ เห็นทีว่าวันนี้เสืออย่างเขาจะตกหลุมกระต่ายขาวตรงหน้าแล้วแหละ คิดได้ดังนั้นมือก็หยิบมือถือขึ้นมากดส่งข้อความหาใครบางคนทันที

ฉันมองดูนาฬิกาที่หน้าจอมือถือตอนนี้ห้าทุ่มแล้ว ฉันยังไม่รู้สึกอะไรเลย อีกอย่างทำไมเขานอนเร็วจัง หรือไม่สบาย

ซินเซีย : นอนเร็วจัง ไม่สบายหรือเปล่า

สายฟ้า : อืม ปวดหัว

ซินเซีย : งั้นกินยานอน ฝันดีนะ

ฉันมองแชตที่ขึ้นอ่านแล้วรอสักพัก เขาไม่ตอบอะไรฉันเลยปิดหน้าจอและถอนหายใจออกมา ไม่รู้คิดไปเองไหมว่าหลายวันมานี้เขาดูเย็นชาแปลก ๆ ทั้งที่เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

แปลกมาก...วันนั้นยังคุยกันดี ๆ

ใจร้อนรุ่มจนอยากจะถามเขาให้รู้เรื่องกันไปข้างว่าเป็นอะไร ในฐานะเพื่อนก็รู้สึกอึดอัดหัวใจมากที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด ทำไมโดนเมินหรือบางทีฉันจะคิดไปเอง

“บ้าชะมัด”

ฉันพึมพำอย่างหงุดหงิดที่ไม่สามารถทำอะไรได้ พยายามแสดงออกไปตั้งเท่าไรฟ้าก็เหมือนมองไม่เห็นหรือตั้งใจไม่มองมากกว่า เขาก็แบบนี้ ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งถอยห่าง ยิ่งล้ำเส้นเขายิ่งสร้างกำแพงหนาขึ้น

บางทีฉันคิดว่าตัวเองควรพอเพื่อรักษาความสัมพันธ์ แต่เจอหน้าเขาก็ทำไม่ได้ สายฟ้าใจดีกับฉันมากให้ฉันพิเศษมากกว่าใคร แล้วแบบนี้จะมูฟออนได้ยังไง

แกร๊ก!