Love Engineerเมียวิศวะ นิยาย บท 4
แกร๊ก!
หลังจากเวิ่นเว้ออยู่นานฉันก็เปิดประตูออกมา เจอผู้หญิงคนหนึ่งจิกตามองแรงใส่ก่อนจะเบียดตัวเพื่อเข้าห้องน้ำ ถ้าเป็นเวลาปกติก็คงมีน้ำลายแล้ว แต่รู้ตัวดีว่าตัวเองผิดส่วนหนึ่งที่ไม่เร่งรีบในที่สาธารณะ
“โอ๊ะ ขอโทษค่ะ”
เดินพ้นห้องน้ำไม่ทันไรก็ชนเข้ากับใครบางคนแล้ว เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับแผงอกแข็งแกร่ง แม้มีเสื้อยืดสีดำกั้นกลางแต่ฉันก็สัมผัสได้ว่ามันคงจะแข็งและแน่นมากทีเดียว
คิดอะไรลามกอีกแล้ว!
“หึ ทีหลังก็มองทางบ้าง”
“ค่ะ”
เสียงหึในลำคอทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นเพื่อจะมองคนตรงหน้า แต่ไม่คาดว่าเขาก็กำลังก้มมองฉันอยู่ทำให้เราสบตากันโดยบังเอิญ คนที่ภูมิต้านทานเสน่ห์และหน้าตาของผู้ชายต่ำอย่างฉันอดกลืนน้ำลายไม่ได้
ใบหน้าได้รูปคิ้วเข้มทรงกระบี่ นัยน์ตาสีดำคมดุรับกับจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางสีนู้ด สันกรามคมชัดเห็นแล้วอยากลองลูบ ผู้ชายคนนี้อันตรายมาก เขาหล่อเกินไปดูมีออร่าของความหล่อ ถ้าให้พูดแบบภาษาตัวแม่คือเขาโพผัวมาก
“มองแบบนี้ระวังน้ำลายหก”
“ฮ้า...”
ใบหน้าของเขาเรียบเฉยแต่มุมปากยกยิ้มอย่างถือดี ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบเพื่อเดินไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งฉันที่ทำสีหน้าช็อกกับความมั่นหน้าของเขา
คนอะไรมั่นขนาดนี้!
เมื่อกลับถึงโต๊ะไซซีก็ไม่ถามกันเลยนะว่าทำไมไปนาน ชวนชนแก้วอย่างเดียว ฉันก็ไม่เคยเมาด้วยแต่ดูจากท่าทางของไซซีแล้วน่าจะเมา ส่วนตัวฉันเจอแสงสีในผับเหมือนตาจะเริ่มเบลอ
สรุปเมาคู่!!
ท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำคืน เหล่าสาวสวยต่างวาดลวดลายแข่งกันราวกับผีเสื้อเต้นระบำ นัยน์ตากลมหวานซึ้งมองบรรยากาศไปรอบ ๆ
สายตาสะดุดเข้ากับชายหญิงคู่หนึ่ง หญิงสาวในชุดเดรสสีแดง หน้าอกล้นทะลักกำลังโอบรอบคอของใครบางคน ที่แม้จะไกลแค่ไหนเธอก็จำได้
สายฟ้า…ทำไมเขาอยู่นี่
นัยน์ตาของเธอสั่นระริก หัวใจปวดหนึบและจุกแน่นในอกอย่างบอกไม่ถูก รู้ตัวอีกทีก็เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าทั้งสองคนแล้ว
ไม่รู้ว่าตัวเองทำบ้าอะไรอยู่นอกจากยืนนิ่งตัวชาวาบ แม้จะเอ่ยปากพูดก็ยังพูดไม่ออก
“ใครคะ?” จนกระทั่งหญิงสาวเดรสแดงสังเกตได้ เธอเลยผละออกจากสายฟ้าและเอ่ยปากถามเขา
แวบแรกเธอคิดว่าเขาจะรีบดันตัวผู้หญิงคนนั้นออกแล้วเอ่ยทักทายเธอ แต่เปล่าเลยเขานิ่ง เมินหน้าหนีและไม่ยอมเปิดปากพูดกับเธอ จนผู้หญิงเดรสแดงถามเขาถึงตอบ
“เพื่อน”
อึก! ก็แค่เพื่อนจริง ๆ
“นึกว่าเด็กของคุณซะอีก” หญิงสาวคนนั้นเหยียดยิ้มก่อนจะกอดแขนแกร่งของสายฟ้าไว้แน่น พร้อมส่งสายตาท้าทายมาให้
“ไม่ใช่…แค่เพื่อน” เขายังคงย้ำและมองมาที่ซินเซียเช่นกัน วูบหนึ่งในแววตากลับอ่อนไหวแต่เพียงชั่วครู่เท่านั้น
“นาย…ไหนว่าจะนอน ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่” ซินเซียกัดฟันปรับสีหน้าก่อนจะเอ่ยออกมาให้ดูธรรมชาติที่สุด แม้ในใจจะแหลกสลายมากแค่ไหนก็ตาม
สายฟ้าที่ไม่เคยจะมองใครกลับมีผู้หญิงข้างกาย เธอไม่รู้ว่าเขากับผู้หญิงในชุดแดงมีสถานะยังไงกัน ไม่รู้และไม่เคยรู้เลย
“ต๊าย! เป็นแค่เพื่อนมีสิทธิ์สงสัยอะไร เขาบอกว่านอนจำเป็นต้องนอนเหรอ”
“ฉันไม่ได้ถามคุณ ไม่ต้องสอดปาก!”
ซินเซียหันกลับมาเบิกตากว้างอย่างตกใจ เธอไม่ได้ทำ ก่อนจะปรายตามองคนที่ผลักมีอาล้ม เขาคือคนที่เธอชนอยู่แถวหน้าห้องน้ำ
“ไม่ขอบคุณ?” เขาเลิกคิ้วมองซินเซีย
“เอ่อ...ขอบคุณค่ะ” ซินเซียจำต้องเอ่ยขอบคุณแม้ใจจะบอกว่าไม่มีเขาเธอก็หลบทัน
“ดูไม่ค่อยจริงใจเท่าไร...”
“แล้วต้องการอะไรคะ...ที่จริงหนูก็สะ”
“เลี้ยงเหล้าหน่อย”
“อ๋อ...ก็ดะ” ด้วยความหัวไวซินเซียเลยพยักหน้ารับเพราะมันแค่เหล้าเอง เลี้ยงแล้วก็จบไป
“เซียห้ามไป...”
“ทำไม?”
“เธอต้องขอโทษมีอา”
สายฟ้าที่ทำเป็นไม่สนใจเรื่องของผู้หญิงเอ่ยแทรกขึ้นมาเมื่อเห็นรุ่นพี่ในมหา’ลัย เขารู้จักมันดีมันคือหนุ่มฮอตคนดังของ ม.แอล
เขาไม่ต้องการให้ซินเซียยุ่งกับมัน…
“ไม่ต้องขอโทษ” ซินเซียยังไม่ตอบอะไรผู้ชายที่ช่วยเธอก็เอ่ยขัด เขาเลื่อนนัยน์ตาคมไปเผชิญหน้ากับสายฟ้านิ่ง ก่อนจะคว้าข้อมือซินเซียและเดินแหวกผู้คนออกไปจากตรงนั้น
ท่ามกลางสายตาของทุกคนรวมถึงสายฟ้าที่มองทั้งคู่เดินจากไปด้วยใจที่ร้อนรุ่ม กรามแกร่งขบกันแน่นอย่างโกรธจัด แต่ใบหน้าเขายังคงนิ่งไม่แสดงอารมณ์
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Love Engineerเมียวิศวะ