หนึ่งชั่วโมงถัดมา วิเวียนเดินออกจากสำนักกิจการพลเรือนพร้อมกับกำใบทะเบียนสมรสสีแดงในมือแน่น เธอรู้สึกเหมือนกับกำลังลอยล่องอยู่บนอากาศ ราวกับทุกสิ่งเป็นเพียงแค่ความฝัน เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะได้มาแต่งงานแบบปุบปับกับผู้ชายที่เธอพบเพียงเพราะความบังเอิญ หรือนี่จะเป็นโชคชะตา เธอหลุบตาลง มองดูรูปถ่ายที่เขาและเธอนั่งเคียงข้างกัน สีหน้าของชายหนุ่มไร้อารมณ์ ส่วนเธอแสดงความอึดอัดและดูสงวนท่าทีอย่างเห็นได้ชัด ด้านล่างของรูปภาพคือชื่อของพวกเขาทั้งสองคน ตลกสิ้นดีที่ฉันเพิ่งมารู้จักชื่อสามีหมาดๆ ของตัวเอง จากใบทะเบียนสมรส ฟินนิค นอร์ตัน ชื่อเรียบง่ายแต่ก็เหมาะกับผู้ชายแบบเขาดี “วิเวียน วิลเลี่ยม ชายคนนั้น ฟินนิคเองก็กำลังจ้องมองใบทะเบียนสมรสของเขาเช่นกัน เขาออกเสียงชื่อของเธอช้าๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาเอื้อนผ่านลิ้นที่ม้วนแล้วคลี่ออกอย่างนุ่มนวล การเปล่งเสียงของเขาทำให้เธอเย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลัง ขณะที่เธอกำลังเหม่อกับการเปลี่ยนสถานะการสมรส จู่ๆ มือหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ บัตรเครดิตใบหนึ่งถูกคีบอยู่ระหว่างสองนิ้ว "คุณวิลเลี่ยม ผมรู้ว่าการแต่งงานและได้สวมแหวนแต่งงานเป็นหนึ่งในเรื่องที่ผู้หญิงใฝ่ฝันมากที่สุด แต่น่าเสียดาย ผมขอโทษที่ต้องบอกว่าผมไม่มีเวลาที่จะจัดการกับเรื่องทั้งหมดนั้น ถ้าคุณอยากได้แหวนจริงๆ ไปเลือกเองสักวงได้เลยนะ" พอหันหน้ากลับมา วิเวียนก็สบสายตาที่ยากจะคาดเดาของฟินนิค "เรื่องนั้นไม่จำเป็นหรอกค่ะ" เธอรีบโบกมือปฏิเสธเขาทันที "ฉันไม่สนเรื่องพิธีรีตองอะไรแบบนั้นหรอก" เธอเลยวัยที่จะมาใส่ใจกับเรื่องโรแมนติคแบบนั้นไปนานแล้ว ที่สำคัญกว่านั้นคือเธอไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองติดค้างอะไรกับเขา แม้ว่าเขาจะเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอแล้วก็ตาม "อย่างน้อยก็ไปซื้อแหวนสักวงเถอะ" พูดจบ เขาก็คว้าข้อมือเธอ แล้วยัดบัตรเครดิตใส่ในมือของเธอ ชั่วขณะที่มือของพวกเขาสัมผัสกัน อุณหภูมิในร่างกายพวกเขาที่ต่างกันเล็กน้อยก็ส่งอาการกระตุกเหมือนถูกไฟช็อตมาที่ร่างของวิเวียน เธอค่อนข้างประหลาดใจกับความอบอุ่นของเขา "งั้นก็ได้ค่ะ" ในเมื่อพวกเขาเป็นคู่แต่งงานใหม่แล้ว จะว่าไป เธอไม่อยากทะเลาะกับเขาเพราะความหวังดีของเจ้าตัว ดังนั้นเธอจึงรับบัตรเครดิตมาแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าถือของเธอ "ผมมีนัดประชุมตอนบ่าย ต้องขอตัวก่อนล่ะ คุณหาทางกลับเองแล้วกันนะ" น้ำเสียงของเขาราบเรียบเช่นเคย "ได้ค่ะ" เธอไม่ได้คาดหวังอยู่แล้วว่าเขาจะปฏิบัติกับเธอเหมือนภรรยาจริงๆ ที่เขาจะรักและพะเน้าพะนอนั้นคือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงไม่ผิดหวังเลยสักนิดที่เขาทิ้งเธอไว้ที่นี่ ทันใดนั้นก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า "ยังไง... เดี๋ยววันนี้ผมจะส่งที่อยู่ของผมให้คุณอีกทีนะ สะดวกเมื่อไหร่ก็ย้ายเข้ามาได้เลย" พวกเขาแลกเบอร์โทรศัพท์กันแล้วตอนรับใบทะเบียนสมรส "ฉันไม่รีบค่ะ" เธอตอบกลับทันที แม้จะสมเหตุสมผลที่พวกเขาต้องอยู่ด้วยกันหลังแต่งงาน แต่ความจริงแล้วเธอยังไม่ได้เตรียมใจจะไปอยู่ใต้ชายคาเดียวกันในฐานะคนแปลกหน้าเลยแม้แต่น้อย บางทีน้ำเสียงปฏิเสธของเธออาจชัดเจนเกินไป ฟินนิคเลยเงยหน้าเหลือบมองเธอ วิเวยนหน้าแดงเล็กน้อยด้วยความเขินอาย แต่เขาก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงแค่กดปุ่มบนรถวีลแชร์ของตนให้หันไปอีกทาง "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน" "ค่ะ" เธอรอจนเขาขึ้นรถสีดำ ก่อนที่ตัวเองจะกลับเช่นกัน หลังจากนั้น เธอต่อสายหาฝ่ายทรัพยากรบุคคลของบริษัทเธอทันที เธอบอกพวกเขาว่าเธอใกล้จะได้ขึ้นทะเบียนในเมืองซันไชน์แล้ว เธอถอนหายใจเฮือกยาวอย่างโล่งอก เมื่อพวกเขายืนยันแล้วว่าจะสมัครประกันสุขภาพให้กับเธอและครอบครัว ในขณะที่การแต่งงานวันนี้เป็นการตัดสินใจที่ค่อนข้างบุ่มบ่ามสำหรับเธอ อย่างน้อยที่สุด เธอก็สามารถแก้ไขปัญหาที่คอยกวนใจอยู่จนสำเร็จ ในที่สุด เธอก็ไม่ต้องทุกข์ใจกับค่ารักษาพยาบาลของแม่อีกแล้ว เมื่อมาถึงนิตยสารแกลมเมอร์ที่ทำงานของเธอ วิเวียนพบว่ายังไม่ถึงเวลาการสัมภาษณ์ในช่วงบ่าย เธอจึงใช้เวลาว่างที่เหลืออยู่ไปที่ห้างสรรพสินค้าที่อยู่ติดกัน เพื่อซื้อแหวนแต่งงานคู่หนึ่งด้วยบัตรเครดิตที่ฟินนิคให้ไว้ จากนั้น เธอจึงกลับมาที่โต๊ะทำงานและนั่งลง ตั้งใจว่าจะอ่านข้อมูลการสัมภาษณ์ในช่วงบ่ายนี้เป็นครั้งสุดท้าย ตอนนั้นเอง ซาร่าก็ไถเก้าอี้ในที่ทำงานของเธอเข้ามา ดวงตาของเธอเป็นประกายขณะถามว่า "วิเวียน แหวนอะไรน่ะ" "ช่างสังเกตจังเลยนะ" วิเวียนไม่ตั้งใจจะปกปิดอะไรอยู่แล้ว อย่างไรเสีย ฝ่ายทรัพยากรบุคคลก็รู้แล้วว่าเธอย้ายทะเบียนบ้าน ไม่นานทุกคนในบริษัทก็จะรู้ว่าเธอเปลี่ยนสถานะการสมรสแล้ว "ฉันเพิ่งแต่งงานน่ะ" "ยินดีด้วยนะ วิเวียน" ซาร่าพินิจมองแหวน แล้วออกความเห็นว่า "สามีเธอซื้อให้เหรอ เพชรไม่ค่อยใหญ่เนาะ ราคาเท่าไหร่น่ะ" "พันกว่านิดๆ" วิเวียนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับประวัติทางการเงินของฟินนิคเลย เธอจึงเลือกแหวนคู่ที่ราคาถูกที่สุดและเรียบง่ายที่สุดเท่าที่จะหาได้ ซาร่าคิ้วขมวด และพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "วิเวียน นั่นมันไม่พอหรอกนะ แหวนแต่งงานคือสัญลักษณ์ของการแต่งงานของพวกเธอ แล้วผู้ชายคนนั้นจะพึ่งพาได้ยังไง ถ้าเขาไม่มีปัญญาจะซื้อแหวนที่ดีกว่านี้ให้เธอ" "ไม่เป็นไรหรอก เขาทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วล่ะ" วิเวียนตอบ เมื่อสังเกตเห็นสายตาเห็นใจของหญิงสาวอีกคน เธอจึงรับรู้ได้ว่าซาร่าคงคิดว่าสามีหมาดๆ ของเธออาจจะไม่ได้ร่ำรวยอะไร "พอเถอะ เลิกคุยเรื่องนี้เถอะ" เธอเปลี่ยนบทสนทนาอย่างรวดเร็ว ตั้งใจจะไม่วนเวียนอยู่กับมันอีกต่อไป "เธอพร้อมที่จะสัมภาษณ์ต่อจากนี้หรือยัง" "ฮ่าฮ่าฮ่า แน่นอนที่สุด" อุบายการเบี่ยงเบนความสนใจของวิเวียนได้ผล ซาร่าชี้ไปที่ชุดของตัวเอง "วิเวียน เป็นไงบ้าง ฉันสวยไหม" ในตอนนั้นเองที่วิเวียนเพิ่งสังเกตว่าเพื่อนร่วมงานของเธอสวมชุดกระโปรงสีชมพูขาว ส่วนผมของเธอก็ถูกจัดแต่งอย่างประณีต "สวยเลิศเลยจ้ะ" วิเวียนเอ่ยชม ซาร่าหน้าแดงระเรื่อเพราะคำชมของเธอ แววตาเป็นประกายอย่างมีความสุข "ถ้าอย่างนั้น เธอว่าฉันจะมีโอกาสได้คบกับประธานหนุ่มโสดผู้ร่ำรวยแห่งบริษัทฟินเนอร์กรุ๊ปหรือเปล่า"