ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 4

บทที่4ถูกผู้หญิงคนหนึ่งพากลับบ้าน

เจียงสื้อสื้อตะลึงทันที เธอยังไม่ทันได้ตอบเลย หลี่เซิ่งที่อยู่ข้างๆก็พยายามส่งสายตาสะกิดเธอ

ใครๆก็สามารถมองออกว่า คุณชายน้อยชอบเจียงสื้อสื้อเป็นอย่างยิ่ง

ถ้าหากว่าเจียงสื้อสื้อสามารถมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา นั้นก็ยิ่งดีมากทีเดียว

เจียงสื้อสื้อรู้สึกจนปัญญา ได้แต่อุ้มเขาขึ้นมาอีกครั้ง

เจ้าตัวน้อยดูเหมือนจะดีใจมาก มือทั้งสองกอดแน่นกว่าอีก ดวงตาคู่หนึ่งดูจะสว่างกว่าเดิม

เจียงสื้อสื้อเห็นแล้วก็ยิ่งชอบ อุ้มเขาไว้แล้วเดินออกไปข้างนอก

พอมาถึงข้างนอก เธอจึงยิ้มกับเจ้าตัวน้อยแล้วกล่าวคำขอบคุณ"ที่รักคะ เมื่อกี้ขอบคุณคุณมาช่วยนะ"

"ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นเพียงผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนึงเท่านั้นเอง ข้างๆคุณพ่อผมก็มีผู้หญิงแบบนี้เยอะมาก ผมได้ชินจนคุ้นเคยแล้ว"

เสียงของหนุ่มน้อยนั้นทั้งอ่อนหวานทั้งหยิ่ง

ทำตัวคล้ายกับผู้ใหญ่

เจียงสื้อสื้อฟังแล้วรู้สึกตลกมาก"คุณแค่กี่ขวบเอง ก็คุ้นเคยแล้วหรือ?"

หนุ่มน้อยถอนหายใจออกมา แล้วพูดอย่างจริงจัง"ใครให้พ่อของผมนั้นหน้าตาหล่อ จนผู้หญิงพวกนั้นชอบกอดตัวอยู่ข้างๆเขา น่ารำคาญจริงๆเลย แต่ว่าคุณป้าคุณแตกต่างจากพวกเธอมาก คุณทั้งสวยทั้งอ่อนโยน ผมขอบคุณมาก ดังนั้นผมจึงคิดจะเลี้ยงคุณ!"

พอเจียงสื้อสื้อได้ยินคำพูดนี้ ก็เกือบจะล้มลงไปบนพื้นเธอยังสงสัยอยู่ว่าตนเองนั้นหูฝาดไปหรือเปล่า

เลี้ยงหรอ?

เธอถูกเด็กสี่ห้าขวบบอกว่าจะเลี้ยงเธอ!

เจียงสื้อสื้อรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พูดอยู่ในใจว่า:คุณคิดจะเลี้ยงฉัน แต่คุณรู้หรือไม่คำว่า'เลี้ยง'มันแปลว่าอะไร แต่เธอก็ไม่ได้คิดมากนัก เพียงแค่อุ้มเขาลงไป จากนั้นก็คิดจะกลับมาทำงานต่อ

แต่หนุ่มน้อยกลับมองเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง"คุณไม่ได้พูดนั้นก็หมายความว่าคุณยอมใช่ไหมครับ?"

เจียงสื้อสื้อตอบกลับว่า"ใช่ไง ฉันยอมแล้ว"

"จริงหรือ?สุดยอดเลย นั้นเดี๋ยวคุณก็กลับบ้านกับฉันด้วยกัน"

หนุ่มน้อยหงายมุมปากขึ้นมาอย่างดีใจ รอยยิ้มของเขานั้นทำให้ใบหน้าที่เล็กจิ๋วกลายเป็นแดงกํ่า ซึ่งน่ารักมาก

ทำให้คนอยากจะจูบสักที!

แต่เจียงสื้อสื้อก็ทนความอยากลงไปได้ แล้วพูดอย่างหัวเราะ"กลับบ้านหรอ?ไม่ต้องก็ได้นะ?"

หนุ่มน้อยทำหน้าอย่างจริงจัง"ในเมื่อที่คุณรับปากว่ายอมให้ผมเลี้ยงคุณแล้ว หรือว่าคุณจะเปลี่ยนใจหรอ?พ่อผมบอกว่า คนที่โกหกนั้นจมูกจะยาวขึ้นนะ"

เมื่อได้ฟังที่เขาพูดแล้วเจียงสื้อสื้อจึงจะรู้ว่า เจ้าตัวน้อยนี้ตั้งใจจริงๆ ไม่ได้พูดเล่น"

แต่นี่มันช่างแปลกไปหรือเปล่า?

เขายังเล็กขนาดนี้ ทำไมถึงสามารถพูดคำอย่างคำว่า'เลี้ยง'ออกมาได้ล่ะ?

คนในตระกูลจิ้นสั่งสอนเด็กยังไงเนี่ย?

ช่วงเวลาระหว่างที่พูดนั้น พวกเขาก็ได้ลงมาจากดึกแล้ว

หน้าประตูที่รถยี่ห้อโรลส์รอยซ์ที่หรูหราคันนึงจอดอยู่

บอดี้การ์ดก้มหน้าขึ้นไปเปิดประตูรถ แต่หนุ่มน้อยยังนอนอยู่บนร่างกายของเจียงสื้อสื้อ กำลังรอคำตอบจากเธอ

เจียงสื้อสื้อถูกมองจนหนังศีรษะรู้สึกเสียวซ่า จึงรีบพูดว่า"ที่รักคะ เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกทีได้ไหม?เพราะคุณป้ายังต้องไปทำงานอีก คุณกลับบ้านไปกลับเถอะ ส่วนเรื่องที่จะเลี้ยงหรือเปล่า......เรื่องนี้เดี๋ยวทีหลังเราค่อยว่ากันอีกทีดีกว่าไหม?"

"ไม่ได้ คุณรับปากกับผมแล้ว เปลี่ยนใจไม่ได้แล้ว"หนุ่มน้อยพูดอย่างจริงจัง