ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 5

บทที่5 ให้ฉันไปลองดูเถอะ

ณ ฝูหรงย่วน

ภายในอพาร์ตเมนต์หลังเล็ก ๆหลังหนึ่ง เจียงสื้อสื้อกำลังสวมผ้ากันเปื้อนไว้และกำลังทำอาหารมื้อเย็นอยู่ที่ห้องครัว

ส่วนข้างๆ หนุ่มน้อยถือนมแก้วหนึ่ง เดินไปๆมาๆ และสังเกตสิ่งรอบข้างด้วยความอยากรู้อยากเห็น"นี่ก็คือที่อยู่ของคุณป้าหรอครับ?"

"ใช่ไง ห้องเล็กมาก ไม่ได้หรูหราเท่าบ้านของคุณอยู่แล้ว"

เจียงสื้อสื้อตอบแบบพลั้งปาก พร้อมนำผักที่หั่นแล้วใส่ไว้ในจาน

หนุ่มน้อยหงายศีรษะขึ้นมาแล้วถามเธอว่า"ที่บ้านมีแค่คุณป้าคนเดียวหรอครับ?"

"ใช่ไง"

"คุณป้าไม่มีญาติพี่น้องหรอครับ?"

"มี แต่พวกเขาไม่อยู่ที่นี่ ปกติแล้วฉันจะอยู่คนเดียว"

หนุ่มน้อยเงียบขรึมไปสักครู่ ดูเหมือนจะเป็นห่วงว่าเธอจะเสียใจ จึงรีบแตะไหล่เธออย่างจริงจัง พร้อมพูดปลอบใจ"ไม่เป็นไรครับ ทีหลังมีผมอีกคนนึง ก็เป็นสองคนแล้วครับ"

เจียงสื้อสื้อฟังแล้วรู้สึกตลกมาก

เขานี่ทำตัวแก่แรดเกินอายุจริงๆ

ยิ่งดูยิ่งชอบเลย

"พอแล้ว คุณป้าจะเริ่มทำกับข้าวแล้ว ที่นี่มีควันเยอะมาก คุณไปนั่งข้างนอกสักพักหนึ่ง อีกไม่นานก็จะทำเสร็จ"

"ได้ครับ"

เจ้านี่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แล้วเดินออกไปทันที นั่งรออยู่บนโซฟา

เจียงสื้อสื้อเริ่มยุ่งแล้ว

เนื่องจากปกติแล้วเธออยากจะประหยัดเงิน ดังนั้นจึงชอบทำกับข้าวเอง ฝีมือการทำกับข้าวของเธอนั้นจึงฝึกจนดี

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงกับข้าวสามอย่างและซุปหนึ่งชามก็ทำเสร็จแล้ว

มีอาหารทะเล กระดูกซี่โครงหมูและผัก มีทั้งเนื้อสัตว์และผัก สีดูดีกลิ่นก็หอม แค่มองก็ทำให้คนอยากชิมทันที

แต่เจียงสื้อสื้อยังคงเป็นห่วงเล็กน้อย

เป็นยังไงแล้วคนต่อหน้านี้เป็นตั้งคุณชายน้อยของตระกูลจิ้น ปกติกินแต่อาหารอันโอชะ ไม่ทราบว่าเขาสามารถกินอาหารบ้านทั่วๆไปพวกนี้ได้หรือเปล่า

เจียงสื้อสื้อตักข้าวให้หนุ่มน้อยหนึ่งชาม พร้อมพูดว่า"คุณลองกินดูก่อน ถ้าหากว่าไม่น่ากิน ก็บอกกับคุณป้านะ คุณป้าค่อยพาคุณไปกินข้างนอก"

หนุ่มน้อยพยักหน้า จากนั้นหยิบช้อนขึ้นแล้วมาตักข้าวขึ้นมาช้อนหนึ่งแล้วยัดเข้าปาก เคี้ยวอย่างใช้แรง แก้มทั้งสองข้างนั้นจึงปูดขึ้นมา ดูแล้วช่างน่ารักหรือเกิน

เจียงสื้อสื้อยิ้มออกมา พอเพิ่งคิดจะนั่งลงมากินด้วยกันก็ได้ยินเสียงออดดังขึ้นมาอย่างรีบร้อน

เจียงสื้อสื้อรู้สึกแปลกดี

ปกติแล้วที่บ้านจะไม่มีใครมา จะเป็นใครหรอ?

เธอเดินไปเปิดประตูอย่างน่าสงสัย

พอเปิดประตูเธอก็เห็นมีคนที่รูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตู

หน้าตาที่หล่อราวกับเทวดา เหมือนงานชิ้นเอกที่มหัศจรรย์ ริมฝีปากที่ทั้งบางทั้งสวยนั้นเม้มแน่นเป็นเส้นตรง หน้าตาประณีตจนไม่สามารถอธิบายได้ ดวงตาของเขาเย็นชาจนลึกเท่ากับทะเล

ชุดสูทหรูหราชุดหนึ่งปกคลุมร่างกายสูงโปร่งของเขาไว้ ดูแล้วรู้สึกทั้งหล่อทั้งกระปรี้กระเปร่ามีชีวิตชีวา ส่วนขาคู่หนึ่งของเขาที่ถูกกางเกงยาวปกคลุมอยู่นั้นก็ยาวเรียวเข่นกัน ไม่ว่าจะเป็นบุคลิกภายนอกหรือรูปร่างหน้าตาของเขาล้วนสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเจียงสื้อสื้อที่ได้เห็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้

จนทำให้เธอมึงงงไปลืมว่าจะต้องทำอะไรต่อ

กว่าจะฟื้นสติมาได้ พอเธอกำลังที่จะถามผู้ชายว่าคือใคร ก็ได้ยินข้างหลังมีเสียง'ปัง'ส่งมา

เจียงสื้อสื้อรีบหันไปมอง ก็เห็นหนุ่มน้อยกำลังโยนช้อนทิ้งไว้บนโต๊ะ และเอ่ยเสียง'เฮ่อ'ออกมาอย่างหยิ่ง จากนั้นก็ใช้ขาสั้นของตนเองวิ่งเข้าไปในห้อง

ยังล็อคประตูไว้ด้วย!