ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 100

บทที่ 100 ยังชอบเขาอยู่ไหม?

เมื่อซูชิงหยิงกับซูซินหรุ่ยกำลังพูดคุยกัน จากนั้นแม่จิ้นได้เดินมา

มองเห็นความเศร้าเล็กน้อยในดวงตาของซูชิงหยิง เธอลูบมือของเธออย่างปลอบประโลม

แม่จิ้นมองเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินทิ้งไว้เบื้องหลัง แววตาของเธอก็มีความหมายลึกซึ้งเล็กน้อย

หลังจากรถเคลื่อนลับสายตาไป สักพัก แม่จิ้นยิ้มแล้วพูดว่า : “ชิงหยิง ไปกันเถอะ! ป้าถือโอกาสไปส่งพวกคุณกลับด้วย”

ซูชิงหยิงยิ้ม ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

“ขอบคุณคุณป้า”

ซูชิงหยิงหลับตาลง อารมณ์ของเธอสงบลงเล็กน้อย ถึงแม้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะชอบเจียงสื้อสื้ออย่างไร ขอเพียงแต่แม่จิ้นกับพ่อจิ้นไม่เห็นด้วย ขอเพียงแต่พวกเขายืนอยู่ข้างตนเองนี้ เธอก็มีชัยชนะมากกว่า

พอคิดจบ ซูชิงหยิงยิ้มและออกไปกับแม่จิ้นพร้อมคนอื่นๆ

……

ด้านนี้ ส่งเจียงสื้อสื้อที่ชั้นล่าง จิ้นเฟิงเฉินก็พูดว่า : “พักผ่อนนะ เย็นนี้ก็ไม่ต้องไปทำงาน มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉันนะ”

“อืม ฉันรู้แล้ว ขอบคุณนะที่คุณมาส่งฉัน”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า หลังจากขอบคุณเขาแล้วก็กลับขึ้นไปชั้นบน

……

จิ้นเฟิงเฉินมาถึงบริษัทไม่นานจิ้นเฟิงเหราก็ตามมา

ในห้องทำงาน แค่ได้ยินเขาก็ถามด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า : “เมื่อคืนให้คุณไปตรวจสอบเรื่องราวเป็นอย่างไรบ้าง?”

“พี่ คุณเดาไม่ผิดจริงๆ ที่แท้ซูซินหรุ่ยนั้นพูดโกหก”

สีหน้าจิ้นเฟิงเฉินนิ่งไปเล็กน้อย สีหน้าของเขาไม่แปลกใจมากนัก

แท้จริงแล้วจากเมื่อคืนวานก็มองออก แม้ว่าซูซินหรุ่ยจะทำตัวเหมือนไม่มีอะไร แต่ว่าจิ้นเฟิงเฉินยังคงสังเกตุเห็น เธอดูเคร่งเครียดมาก ดังนั้นที่เขาเดินออกไปจากนั้นจึงให้จิ้นเฟิงเหราไปตรวจสอบอีกที

เป็นดังที่คาดไว้ เรื่องนี้หนีไม่พ้นที่จะเกี่ยวข้องกับเธอ

จิ้นเฟิงเหราพูดต่อว่า : “ฉันไปตรวจสอบแล้ว ลูกพี่ลูกน้องที่เธอเรียกนั้น อันที่จริงมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ไม่ใช่หลี่มู่คนเมื่อคืนนั้นอย่างสิ้นเชิง ฉันดูกล้องวงจรปิด ที่จริงเมื่อคืนนี้เธอพบกับหลี่มู่ที่หน้าห้องน้ำ เวลานั้นพี่น้องตระกูลซูทั้งสองคนก็ยืนมองพี่สะใภ้อยู่ดาดฟ้าชั้นสาม นี่ก็ชัดเจนว่าซูซินหรุ่ยบอกให้หลี่มู่ไปหาพี่สะใภ้”

ได้ฟัง จิ้นเฟิงเฉินก็เม้มปากแล้วพูดว่า : “ซูชิงหยิงเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้งั้นหรอ?”

“อันนี้ก็ไม่รู้สิ เพียงแต่ไม่มากก็น้อยที่รู้เรื่องบ้าง! พี่ ตอนนี้จะทำอย่างไรดี? ถึงกระนั้นก็จะปล่อยซูซินหรุ่ยไปแบบนี้หรอ?”

ต้องการจัดการตระกูลซู ธรรมดาแล้วเป็นไปไม่ได้ ครุ่นคิดสักครู่ จิ้นเฟิงเฉินก็พูดว่า : “สภาพจิตใจตอนเด็กๆทว่าก็โหดเหี้ยมเช่นนี้ ให้บทเรียนสักหน่อยเถอะ! เรื่องนี้ฉันจะมอบให้คุณไปทำ จับตามองหน่อย อย่าให้เธอไปลงมือกับเจียงสื้อสื้ออีก”

“ฉันรู้แล้ว พี่” จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า จบหัวข้อสนทนานี้ เขามองพี่ชายตนเองอย่างสงสัยแล้วพูดว่า : “พี่ เมื่อคืนนี้คุณกับพี่สะใภ้……พวกคุณพัฒนากันไปถึงไหนแล้ว? ไม่ใช่ ฉันว่าพวกคุณไม่สามารถทำอะไรอย่างนั้นต่อหน้าเสี่ยวเป่าได้นะ! ทีหลังจำไว้ว่าเอาเสี่ยวเป่ามาให้ฉันดูแลก่อน”

จิ้นเฟิงเฉินมองตาเขาไม่พูดอะไร แล้วพูดเรียบๆว่า : “เมื่อคืนเธอเป็นไข้ ฉันดูแลเธออยู่ในห้อง”

“แล้วก็หมดแล้วหรอ?”

“ไม่เป็นอย่างนั้นนะหรอ?”

จิ้นเฟิงเหรา : “……”

เดิมทีพวกเขาคิดกันมากไปแล้ว! เพียงแต่ว่าฉากเมื่อเช้านี้ยากที่ไม่ให้คนคิดมาก นึกถึงคำพูดของพ่อแม่เมื่อเช้า จิ้นเฟิงเหราก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า : “พอกลับมาพูด พี่ พ่อแม่แทบจะไม่เห็นด้วยที่คุณกับพี่สะใภ้อยู่ด้วยกัน!”

จิ้นเฟิงเฉินหลับตา เม้มปาก : “ฉันมีวิธีที่จะทำให้พวกเขาเห็นด้วย”

คิดๆดูแล้ว ฉับพลันจิ้นเฟิงเหรารู้สึกว่าตนเองเป็นห่วง จริงๆพี่ชายของเขาต้องการอยากจะอยู่ด้วยกันกับพี่สะใภ้ ใครจะสามารถขัดขวางได้! ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าพี่สะใภ้เต็มใจหรือไม่

……