ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 100
สรุปบท บทที่ 100 ยังชอบเขาอยู่ไหม?: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
สรุปตอน บทที่ 100 ยังชอบเขาอยู่ไหม? – จากเรื่อง ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดย เมียวเมียว
ตอน บทที่ 100 ยังชอบเขาอยู่ไหม? ของนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์เรื่องดัง ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดยนักเขียน เมียวเมียว เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
บทที่ 100 ยังชอบเขาอยู่ไหม?
เมื่อซูชิงหยิงกับซูซินหรุ่ยกำลังพูดคุยกัน จากนั้นแม่จิ้นได้เดินมา
มองเห็นความเศร้าเล็กน้อยในดวงตาของซูชิงหยิง เธอลูบมือของเธออย่างปลอบประโลม
แม่จิ้นมองเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินทิ้งไว้เบื้องหลัง แววตาของเธอก็มีความหมายลึกซึ้งเล็กน้อย
หลังจากรถเคลื่อนลับสายตาไป สักพัก แม่จิ้นยิ้มแล้วพูดว่า : “ชิงหยิง ไปกันเถอะ! ป้าถือโอกาสไปส่งพวกคุณกลับด้วย”
ซูชิงหยิงยิ้ม ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
“ขอบคุณคุณป้า”
ซูชิงหยิงหลับตาลง อารมณ์ของเธอสงบลงเล็กน้อย ถึงแม้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะชอบเจียงสื้อสื้ออย่างไร ขอเพียงแต่แม่จิ้นกับพ่อจิ้นไม่เห็นด้วย ขอเพียงแต่พวกเขายืนอยู่ข้างตนเองนี้ เธอก็มีชัยชนะมากกว่า
พอคิดจบ ซูชิงหยิงยิ้มและออกไปกับแม่จิ้นพร้อมคนอื่นๆ
……
ด้านนี้ ส่งเจียงสื้อสื้อที่ชั้นล่าง จิ้นเฟิงเฉินก็พูดว่า : “พักผ่อนนะ เย็นนี้ก็ไม่ต้องไปทำงาน มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉันนะ”
“อืม ฉันรู้แล้ว ขอบคุณนะที่คุณมาส่งฉัน”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า หลังจากขอบคุณเขาแล้วก็กลับขึ้นไปชั้นบน
……
จิ้นเฟิงเฉินมาถึงบริษัทไม่นานจิ้นเฟิงเหราก็ตามมา
ในห้องทำงาน แค่ได้ยินเขาก็ถามด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า : “เมื่อคืนให้คุณไปตรวจสอบเรื่องราวเป็นอย่างไรบ้าง?”
“พี่ คุณเดาไม่ผิดจริงๆ ที่แท้ซูซินหรุ่ยนั้นพูดโกหก”
สีหน้าจิ้นเฟิงเฉินนิ่งไปเล็กน้อย สีหน้าของเขาไม่แปลกใจมากนัก
แท้จริงแล้วจากเมื่อคืนวานก็มองออก แม้ว่าซูซินหรุ่ยจะทำตัวเหมือนไม่มีอะไร แต่ว่าจิ้นเฟิงเฉินยังคงสังเกตุเห็น เธอดูเคร่งเครียดมาก ดังนั้นที่เขาเดินออกไปจากนั้นจึงให้จิ้นเฟิงเหราไปตรวจสอบอีกที
เป็นดังที่คาดไว้ เรื่องนี้หนีไม่พ้นที่จะเกี่ยวข้องกับเธอ
จิ้นเฟิงเหราพูดต่อว่า : “ฉันไปตรวจสอบแล้ว ลูกพี่ลูกน้องที่เธอเรียกนั้น อันที่จริงมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ไม่ใช่หลี่มู่คนเมื่อคืนนั้นอย่างสิ้นเชิง ฉันดูกล้องวงจรปิด ที่จริงเมื่อคืนนี้เธอพบกับหลี่มู่ที่หน้าห้องน้ำ เวลานั้นพี่น้องตระกูลซูทั้งสองคนก็ยืนมองพี่สะใภ้อยู่ดาดฟ้าชั้นสาม นี่ก็ชัดเจนว่าซูซินหรุ่ยบอกให้หลี่มู่ไปหาพี่สะใภ้”
ได้ฟัง จิ้นเฟิงเฉินก็เม้มปากแล้วพูดว่า : “ซูชิงหยิงเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้งั้นหรอ?”
“อันนี้ก็ไม่รู้สิ เพียงแต่ไม่มากก็น้อยที่รู้เรื่องบ้าง! พี่ ตอนนี้จะทำอย่างไรดี? ถึงกระนั้นก็จะปล่อยซูซินหรุ่ยไปแบบนี้หรอ?”
ต้องการจัดการตระกูลซู ธรรมดาแล้วเป็นไปไม่ได้ ครุ่นคิดสักครู่ จิ้นเฟิงเฉินก็พูดว่า : “สภาพจิตใจตอนเด็กๆทว่าก็โหดเหี้ยมเช่นนี้ ให้บทเรียนสักหน่อยเถอะ! เรื่องนี้ฉันจะมอบให้คุณไปทำ จับตามองหน่อย อย่าให้เธอไปลงมือกับเจียงสื้อสื้ออีก”
“ฉันรู้แล้ว พี่” จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า จบหัวข้อสนทนานี้ เขามองพี่ชายตนเองอย่างสงสัยแล้วพูดว่า : “พี่ เมื่อคืนนี้คุณกับพี่สะใภ้……พวกคุณพัฒนากันไปถึงไหนแล้ว? ไม่ใช่ ฉันว่าพวกคุณไม่สามารถทำอะไรอย่างนั้นต่อหน้าเสี่ยวเป่าได้นะ! ทีหลังจำไว้ว่าเอาเสี่ยวเป่ามาให้ฉันดูแลก่อน”
จิ้นเฟิงเฉินมองตาเขาไม่พูดอะไร แล้วพูดเรียบๆว่า : “เมื่อคืนเธอเป็นไข้ ฉันดูแลเธออยู่ในห้อง”
“แล้วก็หมดแล้วหรอ?”
“ไม่เป็นอย่างนั้นนะหรอ?”
จิ้นเฟิงเหรา : “……”
เดิมทีพวกเขาคิดกันมากไปแล้ว! เพียงแต่ว่าฉากเมื่อเช้านี้ยากที่ไม่ให้คนคิดมาก นึกถึงคำพูดของพ่อแม่เมื่อเช้า จิ้นเฟิงเหราก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า : “พอกลับมาพูด พี่ พ่อแม่แทบจะไม่เห็นด้วยที่คุณกับพี่สะใภ้อยู่ด้วยกัน!”
จิ้นเฟิงเฉินหลับตา เม้มปาก : “ฉันมีวิธีที่จะทำให้พวกเขาเห็นด้วย”
คิดๆดูแล้ว ฉับพลันจิ้นเฟิงเหรารู้สึกว่าตนเองเป็นห่วง จริงๆพี่ชายของเขาต้องการอยากจะอยู่ด้วยกันกับพี่สะใภ้ ใครจะสามารถขัดขวางได้! ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าพี่สะใภ้เต็มใจหรือไม่
……
คำพูดปลอบขวัญของเขาลอยมา ในใจเจียงสื้อสื้อรู้สึกอบอุ่น แต่ทว่าไม่กล้าเพ้อฝันมากเกินไป
“เปล่า ดีขึ้นมากแล้ว คุณสบายใจเถอะ!”
จิ้นเฟิงเฉินเวลานี้กำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องส่วนตัว ได้ยินเสียงของเจียงสื้อสื้อ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นอบอุ่นขึ้น เขาเม้มปากแล้วพูดตอบกลับว่า : “งั้นก็ดีแล้ว ดูแลตัวเองด้วย พักผ่อนเร็วหน่อย”
“อืม คุณก็เช่นกัน”
หลังจากวางสาย เจียงสื้อสื้อก็ถอนหายใจ ใจของเธอก็หมกมุ่นพัลวันกันอีกครั้ง
ฉากจากงานเลี้ยงดูเหมือนตอนนี้จะยังคงอยู่ในหัว เขากระโดดลงไปในทะเลเพื่อช่วยฉันโดยไม่ห่วงความปลอดภัยของตน เขาดูแลตนตลอดทั้งคืน……ในใจของเจียงสื้อสื้อรู้สึกซาบซึ้ง แต่ว่า คำพูดของพ่อจิ้นว่ายังก้องอยู่ในหู
คำเหล่านั้นก็เหมือนกับบอกกับเธอว่า ต้องยอมรับและเข้าใจความเป็นจริง
เจียงสื้อสื้อบังคับตัวเองให้หยุดคิดมาก ทุกสิ่งทุกอย่างแค่ปล่อยเป็นไปตามธรรมชาติ
นอนอยู่บนเตียงไม่นาน เธอก็หลับไป
……
วันต่อมา เจียงสื้อสื้อก็มาทำงานทีบริษัทตามปกติ เช้าที่วุ่นวายผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนเที่ยงเมื่อเธอกำลังจะไปทานข้าวกับเพื่อนร่วมงานของเธอ ทว่าโทรศัพท์ด้านข้างก็ดังขึ้น เบอร์แปลกๆกะพริบอยู่บนหน้าจอ
เจียงสื้อสื้อรับสาย น้ำเสียงผู้หญิงคนหนึ่งทางโทรศัพท์ทอดออกมา : “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใช่คุณเจียงไหม?”
เจียงสื้อสื้อหยุดไปนิดหนึ่ง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สงสัยว่า : “คุณน้าจิ้นหรอคะ?”
ถึงแม้ว่าจะเคยเจอแม่จิ้นไม่กี่ครั้ง แต่ว่าเจียงสื้อสื้อยังฟังเสียงเธอออก
“ใช่ฉันเอง คุณเจียง ฉันอยู่ใกล้ๆบริษัทของคุณ คุณพอมีเวลาที่จะมาเจอกันหน่อยไหม?”
เจียงสื้อสื้อพอจะเดาได้ว่าแม่จิ้นมาพบเธอมีเรื่องอะไร เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ แล้วถามสถานที่ที่จะเจอกัน
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！