ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 99
สรุปบท บทที่ 99 จิ้นเฟิงเฉินต้องเป็นของเธอเท่านั้น: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
สรุปเนื้อหา บทที่ 99 จิ้นเฟิงเฉินต้องเป็นของเธอเท่านั้น – ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดย เมียวเมียว
บท บทที่ 99 จิ้นเฟิงเฉินต้องเป็นของเธอเท่านั้น ของ ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ ในหมวดนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย เมียวเมียว อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บทที่ 99 จิ้นเฟิงเฉินต้องเป็นของเธอเท่านั้น
ไม่นานเสี่ยวเป่าก็หลับไป คืนนี้ จิ้นเฟิงเฉินแทบจะไม่ได้นอน เวลารุ่งสาง อาการไข้ของเจียงสื้อสื้อลดลงแล้ว เขาก็ทนไม่ไหว จึงหลับตาลงแล้วหลับไป
หลายชั่วโมงหลังจากนั้น เจียงสื้อสื้อก็ตื่นขึ้นมา ลืมตาขึ้นมาก็งง
ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ตรงหน้า ทำให้สมองเธอแทบจะลัดวงจร เจียงสื้อสื้อขยี้ตา ชั่วพริบตาแบบนี้ยังคิดว่าตนเองฝันไป
นี่……เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น??? ทำไมจิ้นเฟิงเฉินมาอยู่ที่นี่
เจียงสื้อสื้อออกมาจากอ้อมกอดของเขาเบาๆ จิ้นเฟิงเฉินหลับลึกมาก หลับตาไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ แต่ว่าเสี่ยวเป่าที่อยู่ข้างๆก็ตื่นแล้ว เขาพูดอย่างดีใจว่า : “น้าสื้อสื้อ คุณตื่นแล้ว คุณเป็นอย่างไรบ้าง? ยังมีตรงไหนที่ไม่สบายอยู่ไหม?”
เจียงสื้อสื้อหน้าแดงเล็กน้อย เธอพยักหน้า เพียงแค่รู้สึกนิดๆว่าแขนขาไม่มีแรง มึนๆหัว
“นี่ฉันเป็นอะไรไป?”
“เมื่อคืนคุณไม่สบาย เรียกก็ไม่ตื่น พวกเราเป็นห่วง แด๊ดดี้ดูแลทั้งคืนเลยนะ!” เสี่ยวเป่าพูดตอบกลับ
นี่เจียงสื้อสื้อแค่เพียงจำได้รางๆ ที่จริงเป็นเช่นนี้
ฉะนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้นอนทั้งคืนเลยหรอ? มิน่าล่ะนี่เขาถึงได้นอนหลับลึกขนาดนั้น ในใจของเจียงสื้อสื้อรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ที่ตนเองทำให้เขาตกอยู่ในความลำบากแบบนั้น แน่นอนในใจเธอยิ่งรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก
สักพักหนึ่ง เธอก็พูดเสียงเบาๆกับเสี่ยวเป่าว่า : “ฉันดีขึ้นมากแล้ว เราเบาเสียงนิดหนึ่ง อย่าเสียงดังรบกวนแด๊ดดี้คุณที่นอนหลับอยู่”
เสี่ยวเป่าพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็เตรียมอุ้มเขาลงจากเตียง
แต่ว่าการนอนหลับของจิ้นเฟิงเฉินค่อนข้างตื้น เจียงสื้อสื้อท้อเพิ่งจะลุกขึ้น เขาก็ตื่นแล้ว
เจียงสื้อสื้อก็หยุดทันที แค่ได้ยินเสียงเข้มๆของเขาเอ่ยปากถาม : “ดีขึ้นแล้วหรอ?”
เพราะว่าทั้งสามคนยังนั่งอยู่บนเตียง ทำไมเจียงสื้อสื้อจึงรู้สึกแปลกๆ เธอพยักหน้าอย่างเก้อเขิน : “ฉันไม่เป็นไรแล้ว ได้ยินเสี่ยวเป่าบอกว่าคุณดูแลฉันทั้งคืนเลย ขอบคุณนะ”
ถึงแม้ว่าเจียงสื้อสื้อบอกว่าตนเองไม่เป็นไรแล้ว แต่จิ้นเฟิงเฉินยังไม่วางใจ เขายื่นมือไปแตะที่หน้าผากของเธอ ฝ่ามือใหญ่คลุมอยู่บนหน้าผาก อบอุ่นมากๆ อดไม่ได้ที่เจียงสื้อสื้อจะนึกถึงเมื่อตอนตื่นขึ้นมาทั้งสองคนกอดกันอยู่ ฉับพลันใบหน้าก็แดง……
อุณหภูมิบนหน้าผากปกติแล้ว อันนี้จิ้นเฟิงเฉินจึงวางใจได้
หัวใจที่เต้นอยู่ของเจียงสื้อสื้อทว่ายิ่งเพิ่มความสุขมากขึ้น เวลานี้ ด้านนอกประตูมีเสียงดังขึ้น เจียงสื้อสื้อจึงรีบพูดว่า : “ฉันจะไปเปิดประตู”
พูดจบเธอก็อุ้มเสี่ยวเป่าลงจากเตียง เหมือนกับวิ่งหนี
อาจเป็นเพราะว่าเพิ่งตื่นนอน หรือสับสนเพราะพิษไข้ เจียงสื้อสื้อไม่อยากจะคิดมากขนาดนั้น เปิดประตูก็เห็นพ่อจิ้นแม่จิ้น ซูชิงหยิง ยังมีจิ้นเฟิงเหรายืนอยู่ด้านนอกประตู
เห็นหลายๆคน เจียงสื้อสื้อก็ตะลึง นี่รู้ตัวว่าเพิ่งตื่น อะไรก็ยังจัดไม่เป็นระเบียบ ยุ่งเหยิงไปหมด เสี่ยวเป่าในอ้อมแขนก็เช่นเดียวกัน ยังมีคนที่ตามหลังมาอีก……จิ้นเฟิงเฉิน
ชุดนอนที่ละหลวมของเขา ดูท่าทางของทั้งสามคนก็คือเพิ่งลุกขึ้นมาจากเตียง ภาพภาพนี้ ดูอย่างไรก็แปลกๆ
เจียงสื้อสื้อรู้สึกเขินอายทันที
เสี่ยวเป่าในอ้อมแขนยังยิ้มแล้วพูดทักทายว่า : “อรุณสวัสดิ์คุณตาคุณยาย”
“อรุณสวัสดิ์เด็กน้อย!” แม่จิ้นพูดตอบกลับ
สีหน้าพวกเขาประหลาดใจเล็กน้อย เดิมทีพวกเขามาเพื่อหาเสี่ยวเป่า ไม่คิดว่าจะมาเห็นฉากนี้……
สีหน้าของซูชิงหยิงซีดเล็กน้อย มือที่อยู่บนกระโปรงของเธอก็อดไม่ได้ที่จะกำแน่นขึ้น
พัฒนาแบบนี้ ไม่ช้าก็เร็วพี่ชายเขากับพี่สะใภ้ต้องอยู่ด้วยกัน จิ้นเฟิงเหราจับมือแม่ของตนแล้วพูดว่า : “แม่ พวกคุณอย่ากังวลขนาดนั้นเลย รอให้พี่ชายแต่งงานไม่ใช่หรอ?”
แม่จิ้นถอนหายใจ พวกเขาจะไม่สนใจได้อย่างไร เบื้องหลังของเจียงสื้อสื้อซับซ้อนขนาดนั้น ยังเกี่ยวข้องถึงตระกูลหลานกับตระกูลเจียงด้วย พวกเขาจะวางใจกับคนคนนี้ได้อย่างไร อยู่ข้างกายจิ้นเฟิงเฉินกับเสี่ยวเป่า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าแต่งงานเข้าตระกูลจิ้นเลย
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าการพัฒนาก็ไม่ใช่การควบคุมของพวกเขาแล้ว
……
หลังจากเตรียมพร้อมแล้ว ทุกคนก็ลงจากเรือ
จิ้นเฟิงเฉินเปิดประตูรถ ส่งเจียงสื้อสื้อกลับบ้าน ไม่ได้สนใจซูชิงหยิงที่อยู่ข้างๆ
ซูชิงหยิงยืนอยู่ที่เดิม มองดูรถที่ขับห่างออกไป เธอกำมือแน่น สายตาเต็มไปด้วยความไม่ยอม
แท้ที่จริงเจียงสื้อสื้อผู้หญิงคนนี้มีอะไรดี ทำให้จิ้นเฟิงเฉินถึงปฏิบัติต่อเธอขนาดนี้ ทำให้ซูซินหรุ่ยที่ยืนข้างๆโกรธมากขึ้นพูดว่า : “พี่ คุณดูผู้หญิงคนนั้นสิ เธอมีคุณสมบัติอะไรถึงได้นั่งที่นั่งคู่กับพี่เฟิงเฉิน! ยังทำให้พี่เฟิงเฉินส่งเธอกลับบ้าน ช่างสารเลวซะจริงๆ!”
เรื่องเมื่อคืนก็ผ่านไปแล้ว ซูซินหรุ่ยก็ลืมความอัปยศอดสูไปแล้ว พูดด้วยความเดือดดาลจบก็เอ่ยว่า : “พี่ คุณรอฉันไปตรวจสอบก่อนว่าผู้หญิงคนนั้นทำงานที่ไหน ฉันต้องสั่งสอนเธออย่างแน่นอน”
เธอไม่เชื่อหรอก ว่าจะเป็นลูกสาวคนโตที่ถูกทอดทิ้ง ตนเองยังไม่มีวิธีทำให้เธอจดจำได้
“พอแล้ว เมื่อคืนคุณยังไม่วุ่นวายพอใช่ไหม? ยังคิดจะให้ฉันจัดการเรื่องยุ่งๆของคุณอีกหรอ?” ซูชิงหยิงดุด่าด้วยเสียงเยือกเย็น
“ฉัน……พี่ นี่ไม่ใช่ฉันมองไม่ออกหรือไง? เป็นอย่างนี้ต่อไป ผู้ชายของคุณจะถูกผู้หญิงคนนั้นฉกไปไม่ช้าก็เร็ว” ซูซินหรุ่ยพูดเสียงเล็กเสียงน้อย
“เป็นไปไม่ได้”
ความทุกข์เกิดขึ้นในสายตาของซูชิงหยิงเล็กน้อย จิ้นเฟิงเฉินต้องเป็นของเธอเท่านั้น
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！