ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 99

บทที่ 99 จิ้นเฟิงเฉินต้องเป็นของเธอเท่านั้น

ไม่นานเสี่ยวเป่าก็หลับไป คืนนี้ จิ้นเฟิงเฉินแทบจะไม่ได้นอน เวลารุ่งสาง อาการไข้ของเจียงสื้อสื้อลดลงแล้ว เขาก็ทนไม่ไหว จึงหลับตาลงแล้วหลับไป

หลายชั่วโมงหลังจากนั้น เจียงสื้อสื้อก็ตื่นขึ้นมา ลืมตาขึ้นมาก็งง

ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ตรงหน้า ทำให้สมองเธอแทบจะลัดวงจร เจียงสื้อสื้อขยี้ตา ชั่วพริบตาแบบนี้ยังคิดว่าตนเองฝันไป

นี่……เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น??? ทำไมจิ้นเฟิงเฉินมาอยู่ที่นี่

เจียงสื้อสื้อออกมาจากอ้อมกอดของเขาเบาๆ จิ้นเฟิงเฉินหลับลึกมาก หลับตาไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ แต่ว่าเสี่ยวเป่าที่อยู่ข้างๆก็ตื่นแล้ว เขาพูดอย่างดีใจว่า : “น้าสื้อสื้อ คุณตื่นแล้ว คุณเป็นอย่างไรบ้าง? ยังมีตรงไหนที่ไม่สบายอยู่ไหม?”

เจียงสื้อสื้อหน้าแดงเล็กน้อย เธอพยักหน้า เพียงแค่รู้สึกนิดๆว่าแขนขาไม่มีแรง มึนๆหัว

“นี่ฉันเป็นอะไรไป?”

“เมื่อคืนคุณไม่สบาย เรียกก็ไม่ตื่น พวกเราเป็นห่วง แด๊ดดี้ดูแลทั้งคืนเลยนะ!” เสี่ยวเป่าพูดตอบกลับ

นี่เจียงสื้อสื้อแค่เพียงจำได้รางๆ ที่จริงเป็นเช่นนี้

ฉะนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้นอนทั้งคืนเลยหรอ? มิน่าล่ะนี่เขาถึงได้นอนหลับลึกขนาดนั้น ในใจของเจียงสื้อสื้อรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ที่ตนเองทำให้เขาตกอยู่ในความลำบากแบบนั้น แน่นอนในใจเธอยิ่งรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก

สักพักหนึ่ง เธอก็พูดเสียงเบาๆกับเสี่ยวเป่าว่า : “ฉันดีขึ้นมากแล้ว เราเบาเสียงนิดหนึ่ง อย่าเสียงดังรบกวนแด๊ดดี้คุณที่นอนหลับอยู่”

เสี่ยวเป่าพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็เตรียมอุ้มเขาลงจากเตียง

แต่ว่าการนอนหลับของจิ้นเฟิงเฉินค่อนข้างตื้น เจียงสื้อสื้อท้อเพิ่งจะลุกขึ้น เขาก็ตื่นแล้ว

เจียงสื้อสื้อก็หยุดทันที แค่ได้ยินเสียงเข้มๆของเขาเอ่ยปากถาม : “ดีขึ้นแล้วหรอ?”

เพราะว่าทั้งสามคนยังนั่งอยู่บนเตียง ทำไมเจียงสื้อสื้อจึงรู้สึกแปลกๆ เธอพยักหน้าอย่างเก้อเขิน : “ฉันไม่เป็นไรแล้ว ได้ยินเสี่ยวเป่าบอกว่าคุณดูแลฉันทั้งคืนเลย ขอบคุณนะ”

ถึงแม้ว่าเจียงสื้อสื้อบอกว่าตนเองไม่เป็นไรแล้ว แต่จิ้นเฟิงเฉินยังไม่วางใจ เขายื่นมือไปแตะที่หน้าผากของเธอ ฝ่ามือใหญ่คลุมอยู่บนหน้าผาก อบอุ่นมากๆ อดไม่ได้ที่เจียงสื้อสื้อจะนึกถึงเมื่อตอนตื่นขึ้นมาทั้งสองคนกอดกันอยู่ ฉับพลันใบหน้าก็แดง……

อุณหภูมิบนหน้าผากปกติแล้ว อันนี้จิ้นเฟิงเฉินจึงวางใจได้

หัวใจที่เต้นอยู่ของเจียงสื้อสื้อทว่ายิ่งเพิ่มความสุขมากขึ้น เวลานี้ ด้านนอกประตูมีเสียงดังขึ้น เจียงสื้อสื้อจึงรีบพูดว่า : “ฉันจะไปเปิดประตู”

พูดจบเธอก็อุ้มเสี่ยวเป่าลงจากเตียง เหมือนกับวิ่งหนี

อาจเป็นเพราะว่าเพิ่งตื่นนอน หรือสับสนเพราะพิษไข้ เจียงสื้อสื้อไม่อยากจะคิดมากขนาดนั้น เปิดประตูก็เห็นพ่อจิ้นแม่จิ้น ซูชิงหยิง ยังมีจิ้นเฟิงเหรายืนอยู่ด้านนอกประตู

เห็นหลายๆคน เจียงสื้อสื้อก็ตะลึง นี่รู้ตัวว่าเพิ่งตื่น อะไรก็ยังจัดไม่เป็นระเบียบ ยุ่งเหยิงไปหมด เสี่ยวเป่าในอ้อมแขนก็เช่นเดียวกัน ยังมีคนที่ตามหลังมาอีก……จิ้นเฟิงเฉิน

ชุดนอนที่ละหลวมของเขา ดูท่าทางของทั้งสามคนก็คือเพิ่งลุกขึ้นมาจากเตียง ภาพภาพนี้ ดูอย่างไรก็แปลกๆ

เจียงสื้อสื้อรู้สึกเขินอายทันที

เสี่ยวเป่าในอ้อมแขนยังยิ้มแล้วพูดทักทายว่า : “อรุณสวัสดิ์คุณตาคุณยาย”

“อรุณสวัสดิ์เด็กน้อย!” แม่จิ้นพูดตอบกลับ

สีหน้าพวกเขาประหลาดใจเล็กน้อย เดิมทีพวกเขามาเพื่อหาเสี่ยวเป่า ไม่คิดว่าจะมาเห็นฉากนี้……

สีหน้าของซูชิงหยิงซีดเล็กน้อย มือที่อยู่บนกระโปรงของเธอก็อดไม่ได้ที่จะกำแน่นขึ้น