ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 98

บทที่ 98 อย่าเอาเขาไป

ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินให้ตนไปตรวจสอบกล้องวงจรปิด ในสายตาจิ้นเฟิงเหราก็ปรากฎความแปลกใจเล็กน้อย “พี่ คุณสงสัยคำพูดที่ซูซินหรุ่ยพูดหรอ?”

เขายังคิดว่า เมื่อกี้ที่พี่ชายเขาจัดการกับหลี่มู่เพื่อคิดแผนที่จะปล่อยซูซินหรุ่ยไป

จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “คนไหนพูดโกหกไม่โกหก แค่มองก็รู้แล้ว”

แค่พยานหลักฐานฝ่ายเดียวจองซูซินหรุ่ย จิ้นเฟิงเฉินจะเชื่อได้อย่างไรว่าเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ใครก็ตามที่คิดจะทำร้ายเจียงสื้อสื้อ เขาไม่ปล่อยไปแน่

“ได้ ฉันรู้แล้ว จะไปทันที” จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า รับคำแล้วออกไป

หลังจากที่เขาเดินออกมา จิ้นเฟิงเฉินก็เดินมาถึงห้องของเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จได้ไม่นาน เธอเห็นจิ้นเฟิงเฉินก็อยากจะขอบคุณเขาอีกครั้ง

“ไม่ต้องขอบคุณ ฉันควรจะเป็นฝ่ายขอโทษ ที่ทำให้คุณเกิดเรื่องราวเหล่านี้อยู่ที่นี่” จิ้นเฟิงเฉินพูดตอบกลับ

ทั้งหมดเป็นความสะเพร่าของเขา ที่ให้คนตระกูลหลานขึ้นบนเรือ อีกทั้งไม่ระวังทำให้เจียงสื้อสื้อตกลงไปในทะเล

“นี่จะตำหนิคุณได้อย่างไรล่ะ!”

หากว่าไม่ใช่เขา ไม่รู้ว่าตนเองจะถูกน้ำทะเลพัดไปถึงไหนแล้ว อีกทั้งตอนนี้จะสามารถมายืนอยู่ที่นี่อย่างปลอดภัยได้อย่างไรล่ะ!

จิ้นเฟิงเฉินถอนหายใจ “อย่าคิดมากเลย ดึกแล้ว นอนก่อนเถอะ”

“อืม”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า หลังจากเดินไปส่งจิ้นเฟิงเฉินแล้ว ก็มานอนบนเตียง เสี่ยวเป่านอนหลับอย่างสบายอยู่ด้านข้าง ดวงตาของเจียงสื้อสื้อเปลี่ยนเป็นอ่อนลง แล้วเธอก็หลับลงไป

……

ในกลางดึก เจียงสื้อสื้อได้หลับแล้วฝันไป ในฝัน เธอนอนอยู่บนเตียงที่ขาวสะอาด พักหนึ่งความรู้สึกปวดก็แผ่ซ่านมาที่ช่องท้อง เด็กที่คลอดออกมา……ถูกคนอุ้มเอาไป

วันนั้นเมื่อห้าปีที่แล้วปรากฏขึ้นซ้ำๆอยู่ในหัว เจียงสื้อสื้อเหงื่อออกเต็มตัว เจ็บปวดจนหายใจไม่ออก

“อย่า อย่าเอาเขาไป……”

ลูกของเธอ นั่นคือลูกของเธอ

“อย่า……”

เสี่ยวเป่าได้ยินเสียงก็ค่อๆลืมตาตื่นขึ้นมา เขาลุกขึ้นจากเตียงอย่างงัวเงียแล้วพูดว่า : “น้าสื้อสื้อ”

ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ

เสี่ยวเป่าสังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติ ยื่นมือไปแตะหน้าของเจียงสื้อสื้อ อุณหภูมิวามร้อนผ่าวก็แผ่ออกมา เขาเป็นกังวลขึ้นอย่างฉับพลัน

เจ้าตัวเล็กรีบวิ่งลงจากเตียงไปเคาะประตูห้องของจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งนอนไปได้ไม่นาน เขาก็ไปเปิดห้อง ก็ปรากฏว่าเสี่ยวเป่ายืนอยู่หน้าประตู เขาใส่ชุดนอน สีหน้าร้อนรน รองเท้าก็ไม่ได้สวม ดูเหมือนว่าจะรีบวิ่งออกมา

“มีอะไรหรอ?”จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยและถาม

“น้าสื้อสื้อมีไข้ ตัวร้อนมากเลย!”เสี่ยวเป่าเอ่ยปากอย่างร้อนใจ

เมื่อได้ยิน สีหน้าจิ้นเฟิงเฉินก็เปลี่ยนไป เขารีบอุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมา แล้วมาที่ห้องข้างๆ

เป็นอย่างที่คาดไว้ เจียงสื้อสื้อกำลังตัวร้อนมาก ไม่เพียงแค่นั้น ดูเหมือนว่ายังจมดิ่งอยู่กับฝันร้าย ละเมอไม่หยุด

“แด๊ดดี้ ทำอย่างไรดี? น้าสื้อสื้อดูเหมือนทรมานอยู่!”เสี่ยวเป่ามองไปที่ใบหน้าของเจียงสื้อสื้ออย่างทุกข์ใจ

จิ้นเฟิงเฉินรีบโทรศัพท์หาเซิ่มมู่ป๋าย โทรศัพท์ดังขึ้นไม่นานก็ถูกรับ เสียงง่วงนอนด้านนั้นของเซิ่นมู่ป๋ายก็ดังขึ้น : “คุณชายใหญ่ ดึกขนาดนี้ นี่มีเรื่องอะไรพรุ่งนี้คุณค่อยบอกไม่ได้หรอ?”

“เจียงสื้อสื้อเป็นไข้ คุณรีบมาดูหน่อย”

คำพูดสั้นๆ โกรธมากจนเซิ่นมู่ป๋ายแทบจะกระอักเลือด เขาพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ : “ฉันเป็นหมอด้านจิตวิทยา กรุณาเคารพอาชีพนี้สักนิด ควรจะเรียกหมอคนอื่นดีกว่าไหม?”