ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1006
ไม่นาน เจียงสื้อสื้อก็เดินออกมาจากห้องลองชุด
ตะเข็บตัดเย็บอย่างประณีตเข้ารูปเอวเรียวของเธอ สีเหลืองสว่างที่สง่างามทำให้เธอดูนุ่มนวลและสดใส ดูดีไปทั้งตัวพาให้คนมองใจสั่น
ซ่างหยิงเกิดประกายร่องรอยความประหลาดใจในดวงตา แล้วเอ่ยชมว่า “สื้อสื้อ ชุดนี้เธอดูดีมากจริงๆ!”
“จริงเหรอคะ”
สื้อสื้ออดจะยิ้มไม่ได้ เหลือบมองตัวเองในกระจกเต็มตัว
“ดูดีมากจริงๆ ค่ะ” พนักงานร้านที่อยู่ข้างๆ ก็อุทานออกมาเช่นกัน
เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่ามันไม่เลว เธอจึงพยักหน้า “งั้นเอาตัวนี้ค่ะ”
“ไม่ดูตัวอื่นอีกเหรอจ๊ะ” ซ่างหยิงถาม
ถึงแม้ชุดกระโปรงนี้จะดูดีกับเธอจริง แต่เหมือนว่าแบบมันจะเชยไปหน่อย
เจียงสื้อสื้อไม่อยากลองอีกแล้ว เธอโอบไหล่ซ่างหยิงพลางออดอ้อนว่า “คุณน้าสะใภ้เล็กคะ เราไม่เลือกอีกแล้วได้ไหมคะ แค่ตัวนี้เถอะ ฉันชอบมากค่ะ”
ซ่างหยิงทำได้แค่ยอมตามใจ แล้วจิ้มไปที่หน้าผากของเธอ “งั้นก็เอาเถอะจ้ะ เธอชอบคือสิ่งสำคัญที่สุด”
เธอหันหน้าไปบอกให้พนักงานร้านเอาไปแพ็ค ขณะที่เตรียมจะจ่ายเงิน ก็ถูกเจียงสื้อสื้อห้ามไว้
“คุณน้าสะใภ้เล็กคะ ฉันเองค่ะ”
พูดอย่างนั้นแล้วเธอก็ดึงบัตรเครดิตออกมายื่นให้พนักงานร้าน
ซ่างหยิงหันมองเธอทันที “เด็กคนนี้นี่ ฉันเป็นคนจ่ายต่างกันยังไง”
“ฉันโตแล้วนะคะ ฉันมีเงินค่ะ”
ซ่างหยิงหัวเราะ “นั่นคือของขวัญที่ฉันให้เธอ ไม่ได้เหรอ”
เจียงสื้อสื้อคิดอย่างจริงจัง “ถ้าคุณอยากให้ของขวัญฉัน ให้อย่างอื่นก็ได้ค่ะ”
“งั้นเธอชอบอะไรจ๊ะ” ซ่างหยิงถามตามคำพูดของเธอ
“สิ่งที่ฉันชอบมีเยอะแยะเลยค่ะ เดี๋ยวจะค่อยๆ บอกนะคะ”
ซ่างหยิงยังอยากถามให้ชัดเจนต่อ แต่พนักงานร้านก็เดินนำถุงช็อปปิ้งที่มีชุดกระโปรงอยู่ภายในเข้ามาพอดี
“คุณผู้หญิงคะ นี่ชุดกระโปรงของคุณค่ะ”
เจียงสื้อสื้อรับมา “ขอบคุณค่ะ”
ออกมาจากร้าน เจียงสื้อสื้อก็มองไปรอบๆ แล้วหันหน้าไปถามความเห็นของซ่างหยิง “เราจะไปซื้อของขวัญที่ไหนคะ น้าชายรองเขาชอบอะไรเหรอ”
“ที่น้าชายรองของเธอชอบที่สุดก็คือการดื่มชาจ้ะ”
เมื่อได้ยินดังนั้นเจียงสื้อสื้อจึงเลิกคิ้ว “งั้นเราให้ใบชาไหมคะ”
ซ่างหยิงส่ายหน้า “ใบชามีคนอื่นให้อยู่แล้ว เธอให้ชุดน้ำชาไหมล่ะ ฉันจะพาเธอไปร้านหนึ่ง ที่นั่นขายชุดน้ำชาโดยเฉพาะ”
เมื่อพูดจบ ซ่างหยิงก็พาเธอเดินไปที่ลิฟต์
“น้าสะใภ้เล็กคะ ร้านที่คุณพูดถึงอยู่ที่ไหนคะ” เจียงสื้อสื้อเดินไปถามไป
“อยู่ที่ถนนสายเก่าหลังห้างสรรพสินค้าจ้ะ”
สภานที่ที่ซ่างหยิงบอก เจียงสื้อสื้อรู้จัก
ถนนสายเก่ามีชื่อเสียงในเมืองหลวง ที่นั่นมีร้านค้าของเก่ามากมาย แต่ว่าไม่เคยเห็นร้านชุดน้ำชาอะไรนั่นเลย
ช่วงเช้าบนถนนสายเก่าคนไม่พลุกพล่าน บางร้านก็ยังไม่เปิด
“อยู่ตรงไหนเหรอคะน้าสะใภ้เล็ก” เจียงสื้อสื้อมองซ้ายทีขวาที ก็ไม่เห็นร้านชุดน้ำชา
ซ่างหยิงพยักเพยิดคาง “อยู่ข้างหน้านั่นน่ะจ้ะ”
เจียงสื้อสื้อมองตามทิศทางที่เธอบอกแล้วก็ยังไม่เห็นร้านชุดน้ำชา
เดินไปประมาณสองถึงสามนาที ในที่สุดพวกเธอก็มาถึงหน้าประตูของร้านชุดน้ำชา
เป็นร้านเล็กๆ ที่ดูเก่ามาก
“เราเข้าไปกันเถอะจ้ะ”
ซ่างหยิงจูงเจียงสื้อสื้อเข้าไปในร้าน
ในร้านมีเพียงชายชราหนึ่งคน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！