ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1005

ฝู้จิงเหวินที่ได้รับอนุญาตจากเบอร์เกน พักผ่อนตลอดทั้งหนึ่งสัปดาห์เต็มก่อนจะกลับไปเริ่มงานทีมวิจัยใหม่

ครั้งนี้เขาเข้าร่วมทีมของศาสตราจารย์คูรี่

ทีมของศาสตราจารย์คูรี่เชี่ยวชาญด้านไวรัสสายพันธุ์ใหม่ ในเวลาเดียวกันได้ทำการศึกษายาต้านไวรัสด้วย

ในที่สุดเขาก็ได้สมดังใจหวัง

เข้าไปในห้องแล็บ ฝู้จิงเหวินมองอุปกรณ์ทดลองที่คุ้นเคยรอบห้อง ในใจตื่นเต้นจนควบคุมไว้ไม่อยู่

แต่ไม่มีการแสดงออกทางสีหน้าแม้แต่น้อย

“ศาสตราจารย์คูรี่”

ต่อหน้าศาสตราจารย์คูรี่ สีหน้าเขาเรียบราวกับน้ำนิ่ง สายตามองตรงไม่วอกแวก

ศาสตราจารย์คูรี่เหลือบมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้าไปพูดกับคนข้างๆ ว่า “ภารกิจในวันนี้คือการสร้างไวรัสสายพันธุ์ใหม่ คอยสังเกตพฤติกรรมของมัน”

เขาไม่สนใจฝู้จิงเหวิน ทำเหมือนฝู้จิงเหวินไม่มีตัวตน

ฝู้จิงเหวินก็ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่มีความหงุดหงิดหรือโมโห ขณะนี้ ข่ายสื้อลินเดินเข้ามา เห็นเขายืนนิ่ง ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“คุณทำอะไรอยู่” เธอเดินไปหาฝู้จิงเหวิน และส่งเสียงถามออกมา

ฝู้จิงเหวินเหลือบมองเธอแล้วตอบอย่างใจเย็น “กำลังรอให้ศาสตราจารย์คูรี่มอบหมายงาน”

เมื่อได้ยินดังนั้นข่ายสื้อลินจึงหันไปมองศาสตราจารย์คูรี่ที่กำลังคุยกับคนอื่นๆ แล้วมุมปากก็กระตุกยิ้มเยาะสะใจ “เขาไม่สนใจคุณ ถูกไหม”

ฝู้จิงเหวินดวงตาแวบแสงเล็กน้อย ไม่ตอบคำ

ข่ายสื้อลินกอดอกพลางส่ายหน้าและส่งเสียงจุ๊ๆ “เห็นได้ชัดว่าคุณกำลังนำความอัปยศมาสู่ตัวเอง คุณน่าจะรู้ดีว่าศาตราจารย์คูรี่เป็นพวกลำเอียง วันนั้นที่คุณทะเลาะกับชาร์ส ใจเขาต้องเกลียดคุณเข้ากระดูกดำไปแล้ว

ไม่อยากเชื่อว่าคุณยังยื่นคำร้องไปยังคุณเบอร์เกนว่าขอเข้าทีมเขา สมองไม่ฉลาดเลยนะ”

ฝู้จิงเหวินฟังเงียบๆ ไม่มีการโต้แย้ง เพราะว่าเธอพูดไม่ผิด

ศาสตราจารย์คูรี่กำลังกดให้เขารู้สึกแย่ ให้เขารู้ว่าในสถาบันวิจัยนี้ใครมีอิทธิพลที่สุด

เห็นเขาเงียบ เปลวไฟที่ไม่รู้จักก็พุ่งเข้ามาในจิตใจ ข่ายสื้อลินสูดหายใจเข้าลึกอดกลั้น “ถ้าคุณไม่อยากขายหน้าไปมากกว่านี้ ก็ออกไปจากที่นี่ด้วยตัวเองเถอะ”

ฝู้จิงเหวินลดสายตาลงมองเธออย่างเย็นชา และพูดเน้นย้ำทีละคำว่า “ผมออกไปไม่ได้”

กว่าเขาจะยื่นคำร้องเข้าทีมนี้ได้มันไม่ง่าย ถ้ายังไม่ได้ยากำจัดไวรัสในตัวสื้อสื้อ เขาไม่มีทางออกไป

เพราะรู้ความปรารถนาในใจเขาอย่างชัดเจน ข่ายสื้อลินจึงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอพูดเสียงกดต่ำอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “ไม่รู้จริงๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นมีดีอะไร ถึงทำให้คุณตกอยู่ในสภาพนี้ได้”

“ความดีของเธอ คุณไม่สมควรรู้”

ฝู้จิงเหวินเหลือบมองเธออย่างเย็นชา เขาเดินผ่านหน้าเธอที่กำลังโกรธจัดไปหาศาสตราจารย์คูรี่

ผู้ชายเฮงซวย!

ข่ายสื้อลินหันหน้าไปจ้องเขาอย่างเกลียดๆ จ้องอย่างหวังว่าจะทะลุแผ่นหลังเขาได้

เมื่อฝู้จิงเหวินเข้ามาหา ศาสตราจารย์คูรี่เหลือบมองเห็นเขาจากหางตา เดิมทีที่ยังมีสีหน้ายิ้มแย้มก็เย็นชาลงฉับพลัน

“ศาสตราจารย์คูรี่” ฝู้จิงเหวินหยุดโดยห่างจากเขาสองก้าว

ศาสตราจารย์คูรี่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน หันหน้าไปเตรียมจะคุยกับคนอื่น

เมื่อเห็นดังนั้น ฝู้จิงเหวินจึงรีบเอ่ยปากว่า “ศาสตราจารย์คูรี่ คุณเบอร์เกนให้ผมเข้าร่วมทีมคุณ หากคุณต้องการอะไรก็สั่งผมได้”

นี่เอาเบอร์เกนมากดดันตนงั้นเหรอ

ศาสตราจารย์คูรี่หรี่ตา หันหน้าไปจ้องฝู้จิงเหวินด้วยสายตาคมเฉียบ “คุณใหญ่ขนาดนั้น ผมไม่กล้าสั่งคุณหรอก ไม่อย่างนั้นเกรงว่าผมคงต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานไปทั้งตัว”

น้ำเสียงมีแต่ความเย้ยหยันเหน็บแนม

ฝู้จิงเหวินไม่สนใจ ยิ้มอ่อนและพูดว่า “เรื่องวันนั้นผมใจร้อนเกินไป ขอศาสตราจารย์คูรี่อย่าถือสาหาความผม”

ศาสตราจารย์คูรี่สีหน้าเย็นชาไม่ตอบอะไร

ฝู้จิงเหวินมองคนอื่นแล้วพูดต่อไปว่า “พวกเราล้วนแล้วแต่ทำงานให้คุณเบอร์เกน ผมหวังว่าเราจะสามารถเข้ากันได้ ปล่อยเรื่องไม่ดีในอดีตให้มันผ่านไป”

เขาที่เป็นคนอายุน้อยสามารถพูดแบบนี้ออกมาได้ ถ้าตนใช้ทัศนคติแบบนั้นกับเขาอีกครั้ง จะไม่เป็นการแสดงให้เห็นว่าตนเป็นคนใจแคบหรอกหรือ