ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1004
ตั้งแต่สั่งสมุนไพรล็อตนั้นมาแล้ว จอห์นก็มองหาโอกาสในการพยายามกอบกู้การร่วมมือกับเบอร์เกนอยู่ตลอด
เขาให้พิเอร์สติดต่อกับคนของเบอร์เกน แต่อีกฝ่ายให้คำตอบว่าตอนนี้เบอร์เกนไม่อยากเจอเขา
“คุณจอห์น เราต้องร่วมมือกับเบอร์เกนด้วยเหรอครับ”
พิเอร์สที่เจอความเย็นชาตอกย้ำกลับมาหลายครั้งแล้ว รู้สึกโมโหกับทีมเบอร์เกนมานาน แทบรอไม่ไหวว่าทั้งสองฝ่ายจะไม่ต้องร่วมมือกัน
จอห์นหันหน้ามองจ้องเขาอย่างเย็นชา “ถ้าไม่ร่วมมือ นายคิดว่าเราสามารถวิจัยออกมาได้ด้วยตัวเองหรือไง”
พิเอร์สถูกขัดจนพูดไม่ออก
นักวิจัยไวรัสที่เก่งกาจที่สุดในโลกเกือบทั้งหมดล้วนอยู่กับเบอร์เกน หากพวกเขาต้องการพัฒนายาที่พวกเขาต้องการ ในความเป็นจริงก็ยังต้องพึ่งพาทีมของเบอร์เกน
ตอนนี้มีเพียงการร่วมมือ ถึงจะได้ผลประโยชน์ร่วมกัน
จอห์นคิดอย่างนี้ ถึงได้อยากกลับไปกอบกู้ความสัมพันธ์กับเบอร์เกน
“ไม่ได้ ฉันต้องไปหาเบอร์เกนด้วยตัวเอง” จอห์นบอก
“ได้ยินว่าช่วงนี้เบอร์เกนอยู่ในอิตาลีครับ บางทีเราอาจจะให้คนสืบหาที่พักของเขาได้” พิเอร์สแนะนำ
“งั้นยังไม่รีบไปอีก” จอห์นสั่งเสียงเข้ม
“ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
พิเอร์สรีบหันหลังเดินออกไป
จอห์นหรี่ตา ไม่ว่ายังไง ครั้งนี้เขาต้องกลับไปร่วมมือกับเบอร์เกนอีกครั้งให้ได้
ไม่นาน พิเอร์สก็สืบพบที่พักของเบอร์เกน หลังจากนั้นเขาจึงรีบรายงานต่อจอห์นทันที
จอห์นนำคนไปยังโรงแรมที่เบอร์เกนอยู่โดยไม่รีรอ
เมื่อเจอจอห์นอีก เบอร์เกนก็สีหน้าไม่สบอารมณ์ “คุณจอห์น ผมคิดว่าผมได้พูดไปอย่างชัดเจนแล้วนะ คิดไม่ถึงว่าคุณยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจอีก”
เขาพูดหลายครั้งแล้วว่าเขาไม่อยากเจอจอห์นอีก และจะไม่ร่วมมือกับSAอีกแล้ว
แต่เห็นได้ชัดว่าจอห์นไม่เข้าใจคำพูดคน
“คุณเบอร์เกน ผมมาโดยไม่ได้รับเชิญต้องขออภัย”
บนใบหน้าจอห์นเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบ “ผมมาที่นี่เพื่อจะบอกคุณโดยเฉพาะว่าผมสั่งสมุนไพรล็อตใหม่มาแล้ว”
“หืม” เบอร์เกนเลิกคิ้ว “สั่งมาใหม่งั้นเหรอ”
เป็นคำพูดที่กัดเน้นหนักมาก
ทว่าจอห์นฟังไม่ออก จึงพูดกลั้วหัวเราะว่า “ใช่แล้ว ผมเพิ่งสั่งซื้อจากคุณฟางเมื่อไม่นานมานี้เอง”
“คุณฟาง?”
“เป็นพ่อค้ายาคนหนึ่ง อดีตหุ้นส่วนของคุณเฟิง”
“สมุนไพรชนิดเดียวกันเหรอ” เบอร์เกนถาม
จอห์นรีบพยักหน้า “อืม ชนิดเดียวกัน”
เบอร์เกนครุ่นคิดสักพัก หลังจากนั้นจึงสอบถามว่า “ทำไมจู่ๆ คิดอยากร่วมมือกับผม”
“เรื่องนี้...”
เบอร์เกนยิ้มเยาะขัดจังหวะ “จากระดับการวิจัยในปัจจุบันของกรุ๊ปคุณ เกรงว่าคงจะไม่สามารถวิจัยอะไรออกมาได้สินะ”
จอห์นหัวเราะแห้งที่ถูกแทงใจดำ “คุณพูดไม่ผิด ระดับของการวิจัยในSAกรุ๊ปไม่สูงจริงๆ”
“งั้นคุณคิดว่าผมยังจะตกลงร่วมมือกับคุณอีกเหรอ” เบอร์เกนมองเขาอย่างเย็นชา
“ผม...” จอห์นมีเหงื่อเย็นผุดออกหน้าผาก
ทั้งทั้งที่เขาเป็นผู้นำกรุ๊ป แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเบอร์เกนพลังของเขากลับยังต่ำกว่าเล็กน้อย ยังคงรู้สึกหวาดๆ
“ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ใช่ไหม” เบอร์เกนกระตุกมุมปากยิ้มเยาะ “คุณคิดว่าผมต้องการสมุนไพรพวกนั้นเหรอ ถึงได้มั่นใจคิดจะร่วมมือต่อ”
“คุณเบอร์เกนยังร้ายกาจเหมือนเดิม เพียงแวบเดียวก็มองออก” จอห์นยิ้มอย่างจำยอม
“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผมไม่มีสมุนไพรพวกนั้น”
เมื่อเบอร์เกนพูดแบบนี้ จอห์นก็ยิ้มค้างโดยฉับพลัน
นั่นสิ ทำไมเขาถึงได้ลืมพิจารณาเรื่องนี้ไป
ก่อนหน้านี้คุณเฟิงบอกว่ามีคนมาเสนอซื้อสมุนไพรในราคาที่สูงกว่าไป ตอนนี้ดูเหมือนว่าความสงสัยในตอนแรกของเขานั้นไม่ผิด
“แล้วคุณมีสมุนไพรไหม” จอห์นถามอย่างลองเชิง
เบอร์เกนไม่ตอบโดยตรง “คุณว่าไงล่ะ”
เขาหันหลัง “จอห์น ถ้าคุณฉลาดพอ ก็ไม่ควรเล่นแง่กับผม”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！