ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1003

เห็นฟางเถิงวิตกกังวล จิ้นเฟิงเฉินจึงให้คำแนะนำว่า “คุณน้าชายเล็กต้องเชื่อในตัวยู่เชินนะครับ เขามีความสามารถในการแก้ปัญหาทุกเรื่องให้เรียบร้อยได้ครับ”

“เขาเป็นลูกชายของฉัน แน่นอนว่าฉันเชื่อในตัวเขา เพียงแต่ฉันกลัว...”

ฟางเถิงถอนหายใจหนัก และไม่ได้มีการพูดต่ออีก

จิ้นเฟิงเฉินรู้ว่าเขาอยากพูดอะไร “ตอนนี้ที่ฟางอี้หมิงทำได้มีเพียงแค่รอ เขาไม่กล้าเคลื่อนไหวอะไรหรอกครับ”

ฟางเถิงพยักหน้า “งั้นก็ดี ฉันยังกลัวอยู่เลยว่าเขาจะทำร้ายยู่เชิน”

ที่จริงความกังวลของเขานั้นถูกต้อง

ด้วยนิสัยของฟางอี้หมิง ถ้าสุดท้ายแล้วเป้าหมายของเขาไม่ประสบความสำเร็จ เช่นนั้นเขาก็จะยอมเสี่ยงเพราะเข้าตาจนอย่างแน่นอน

เมื่อถึงเวลานั้นฟางยู่เชินก็จะมีอันตราย

“ผมจะส่งคนไปคอยคุ้มครองยู่เชินเองครับ” จิ้นเฟิงเฉินบอกเสียงต่ำ

ฟางเถิงมองเขาอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณเธอมากนะเฟิงเฉิน ถ้าไม่ได้เธอ ยู่เชินที่อยู่ท่ามกลางสถานการณ์วุ่นวายในฟางซื่อจะยิ่งลำบากกว่านี้แน่”

เพราะมีจิ้นกรุ๊ปคอยหนุนหลังอยู่ พวกกรรมการจึงไม่กล้าสร้างความลำบากให้ยู่เชินมากนัก

“สื้อสื้อบอกแล้วไงครับว่าครอบครัวเดียวกันไม่ต้องเกรงใจ”

คำพูดนี้ทำให้ฟางเถิงประทับใจมาก “ใช่แล้ว เป็นครอบครัวเดียวกัน เป็นครอบครัวเดียวกันนะ”

เจียงสื้อสื้อเห็นว่าพวกจิ้นเฟิงเฉินออกไปนานแล้วก็ยังไม่กลับมา จึงเดินออกมาด้วยความแปลกใจเพื่อจะไปดูว่าเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า

เธอเพิ่งออกมาจากห้องพักผู้ป่วย ก็เห็นฟางเถิงกับจิ้นเฟิงเฉินเดินมาทางนี้

“คุณน้าชายเล็ก”

รอจนกระทั่งอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ เธอก็ร้องเรียกอย่างน่ารัก

“ออกมาหาเฟิงเฉินเหรอ” ฟางเถิงยิ้มหยอกล้อ

เจียงสื้อสื้อยิ้มเขิน “ถูกคุณน้าชายเล็กมองออกซะแล้ว”

“งั้นฉันไม่กวนพวกเธอแล้ว”

มองดูฟางเถิงเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยแล้ว เจียงสื้อสื้อถึงได้ถอนสายตากลับมาก่อนจะถามเขาเสียงเบาว่า “คุณกับคุณน้าชายเล็กคุยอะไรกันตั้งนานเลยคะ”

“คุณว่าไงล่ะ” เฟิงเฉินไม่ตอบ สีหน้าอ่อนโยน

เจียงสื้อสื้อครุ่นคิดครู่หนึ่ง “คุยเรื่องญาติผู้พี่ของฉันเหรอคะ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า

“จริงๆ ด้วย” เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ “เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น คุณน้าชายเล็กต้องกังวลมากแน่ แต่ว่า...”

เธอเปลี่ยนน้ำเสียง มองเขาพลางยิ้มหวาน “มีคุณอยู่ ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอกค่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็เลิกคิ้ว “ทำไมรู้สึกว่าคุณคิดว่าผมเหมือนซุปเปอร์แมน ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้”

เจียงสื้อสื้อดึงมือเขามาจับประสานนิ้ว คู่ดวงตาใสจ้องมองตรงไปยังเขา พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ในสายตาของฉัน คุณเป็นซุปเปอร์แมนที่เก่งกาจที่สุดเลยค่ะ”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม ออกแรงข้อมือดึงเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน

ที่จริงคำพูดของเจียงสื้อสื้อเหมือนคำพูดของเด็กน้อย แต่สำหรับเขา มันส่งผลมากจริงๆ

อย่างน้อยในใจของเธอ เขาเป็นซุปเปอร์แมนที่สามารถปกป้องเธอได้

……

ตกค่ำ เจียงสื้อสื้ออยากอยู่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนแม่ ทว่าถูกปฏิเสธ

“ร่างกายแกยังไม่ค่อยดี ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันหรอก อีกอย่าง ฉันอยู่ที่นี่มีพยาบาลดูแล แกไม่ต้องห่วง”

ภายใต้การยืนกรานของแม่ เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินจึงกลับไปที่บ้านใหญ่ตระกูลฟางอย่างเชื่อฟัง

ฟางยู่เชินยังไม่กลับมา หลายวันมานี้เขาออกไปแต่เช้ากว่าจะกลับก็ค่ำ มันทำให้ซ่างหยิงเจ็บปวดใจจนจะตายอยู่รอมร่อ

“ญาติผู้พี่ของเธอยุ่งมากจนไม่ได้อยู่บ้านเลย” ซ่างหยิงพูดกับเจียงสื้อสื้อพลางส่ายหน้าและทอดถอนใจ