ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1008

โดยไม่รอให้เจียงสื้อสื้อคิดคำพูดดีๆ ซ่างหยิงก็พูดขึ้นมาก่อน “เฟิงเฉินเชื่อใจพวกเธอสองคน ถึงได้มอบทุกเรื่องในบริษัทให้พวกเธอทั้งคู่จัดการ”

เจียงสื้อสื้อรีบสำทับด้วยว่า “ใช่ค่ะ เป็นเพราะเชื่อใจพวกคุณ”

“สามารถได้รับความเชื่อใจจากประธานจิ้น นับเป็นเกียรติอย่างสูงค่ะ” ซ่างกวนหยวนยิ้มและไม่พูดอะไรอีก

หลังจากทานเสร็จก็บ่ายโมงแล้ว เพิ่งออกจากร้านอาหาร ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเจียงสื้อสื้อก็ดังขึ้น

เป็นจิ้นเฟิงเฉินโทรเข้ามา

“เฟิงเฉินเหรอจ๊ะ” ซ่างหยิงถาม

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า หลังจากนั้นจึงถือโทรศัพท์มือถือเดินออกไปอีกทาง

พวกเธอไม่ทันได้สังเกตว่าจู่ๆ สีหน้าของซ่างกวนหยวนก็ผิดแปลกไปตอนที่ได้ยินสองคำว่า ‘เฟิงเฉิน’

เจียงสื้อสื้อรับสาย เสียงทุ้มต่ำลุ่มลึกของจิ้นเฟิงเฉินดังมาจากปลายสายอีกฝั่ง “จะกลับบ้านเลยไหม”

“ค่ะ เดี๋ยวก็กลับแล้ว”

“จะให้ผมไปรับพวกคุณไหม”

เจียงสื้อสื้อหันมองไปทางซ่างหยิงแล้วตอบว่า “ถ้าคุณไม่สะดวกก็ไม่ต้องหรอก”

“อยู่ตรงไหน” จิ้นเฟิงเฉินไม่พูดไร้สาระ ถามตรงๆ

หลังจากเจียงสื้อสื้อให้ที่อยู่กับเขาแล้วจึงวางสาย

เธอเดินกลับไปหาซ่างหยิง “คุณน้าสะใภ้เล็กคะ เฟิงเฉินจะมารับเราค่ะ”

ซ่างหยิงขมวดคิ้ว “จะไม่รบกวนเกินไปเหรอ”

“เขาออกมาแล้วค่ะ” เจียงสื้อสื้อบอก

ซ่างหยิงเผยยิ้มอ่อนใจ “โอเคจ้ะ งั้นเราไปรอเขาด้านหน้ากันเถอะ”

แล้วเธอก็พูดกับซ่างกวนหยวนว่า “หยวนหยวน พวกเราไปก่อนนะ เธอกลับไปที่ร้านของคุณปู่เธอเถอะจ้ะ”

“ฉันไม่กลับร้านแล้วค่ะ กำลังจะไปด้านหน้าพอดี เราไปด้วยกันเถอะค่ะ”

พูดอย่างนั้นแล้วซ่างกวนหยวนก็คล้องแขนเธออย่างสนิทสนมเดินไปที่ด้านหน้า

ซ่างหยิงงุนงงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

เมื่อทั้งสามคนมาที่ประตูหลักของห้างสรรพสินค้าแล้ว เจียงสื้อสื้อรีบเอ่ยบอกทันที “หยวนหยวน เฟิงเฉินไม่ได้มาเร็วขนาดนั้น คุณมีธุระก็ไปทำก่อนเถอะ”

ซ่างกวนหยวนยิ้ม “ฉันไม่รีบ ฉันเห็นพวกคุณขึ้นรถก่อนค่อยไป”

เห็นเธอมีมารยาทมาก ซ่างหยิงก็ยิ่งพึงพอใจในตัวเธอ ปรารถนาจะสามารถแนะนำลูกชายให้เธอได้

“หยวนหยวน ไว้ต่อไปมีโอกาสมาที่บ้านฉันสิ ป้าจะทำอาหารอร่อยๆ ให้เธอทาน” ซ่างหยิงอดกลั้นความคิด ตบมือซ่างกวนหยวนเบาๆ พลางพูด

“ได้ค่ะ ไว้มีโอกาสฉันจะไปแน่นอนค่ะ” ซ่างกวนหยวนตอบรับอย่างไม่ลังเล

ผ่านไปประมาณสิบนาที จิ้นเฟิงเฉินก็มาถึง

เขาจอดรถข้างทาง เปิดประตูรถลงมาและมุ่งหน้ามาหาพวกสื้อสื้อ

เขาเดินไปตรงหน้าสื้อสื้อ หยิบถุงในมือของเธอไปอย่างเป็นธรรมชาติ

เห็นดังนั้น ซ่างหยิงจึงอดจะยิ้มล้อไม่ได้ “เฟิงเฉิน เธอนี่รักสื้อสื้อเหลือเกินนะจ๊ะ”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มมุมปากเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร

จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ต่อหน้าเจียงสื้อสื้อนั้นแตกต่าง ความเคร่งขรึมทางสีหน้าลดลงกว่าปกติ ค่อนข้างอ่อนโยนขึ้น

ซ่างกวนหยวนกำมือแน่น กดเก็บความริษยาในหัวใจ ฉีกยิ้มร้องเรียกน้ำเสียงกระตือรือร้น “ประธานจิ้น”

จิ้นเฟิงเฉินเลื่อนสายตาขึ้นเล็กน้อย เหลือบมองเธอนิดหน่อย “สวัสดี คุณซ่างกวน”

เป็นโทนเสียงที่ห่างเหินเฉยเมยไม่แยแส

ซ่างกวนหยวนหายใจไม่ออก เริ่มยิ้มฝืน “สวัสดีค่ะ”

จิ้นเฟิงเฉินจับมือของเจียงสื้อสื้อ และพูดกับซ่างหยิงว่า “คุณน้าสะใภ้เล็กครับ เรากลับกันเถอะ”

“จ้ะ” ซ่างหยิงหันหน้าไปมองซ่างกวนหยวน ถึงได้พบว่าสีหน้าเธอไม่ค่อยดี จึงรีบถามอย่างเอาใจใส่ “หยวนหยวน เธอเป็นอะไรไปจ๊ะ”

ซ่างกวนหยวนส่ายหน้า “ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ พวกคุณเดินทางระวังนะคะ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มให้เธอ “คุณก็ระวังด้วยนะ”