ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1009

“ครื้นเครงหน่อยงั้นเหรอ”

ซ่างหยิงแค่นยิ้ม “แล้วคุณไม่นึกถึงคุณพ่อที่นอนอยู่โรงพยาบาลคนเดียวบ้างเลยเหรอ”

ทันทีที่เฉินหยุนได้ยินคำพูดนี้ก็ไม่พอใจ “น้องสะใภ้ วันนี้เป็นวันเกิดของพี่รองของเธอ เธอไม่พูดเรื่องที่ไม่เข้าหูพวกเราได้ไหม”

“ฉันพูดไม่เข้าหูพวกคุณยังไง หรือว่าฉันพูดผิด”

เมื่อเห็นว่ากำลังจะทะเลาะกัน เจียงสื้อสื้อจึงรีบเข้ามาห้ามทัพ “เอาล่ะค่ะ ทุกคนพอเถอะ ให้คนอื่นดูเรื่องตลกมันไม่ดีนะคะ”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ซ่างหยิงกับเฉินหยุนก็สงบลง

ซ่างหยินสูดหายใจเข้าลึก “ช่างเถอะ ยังไงในใจพวกคุณก็ไม่มีคุณพ่อยู่แล้ว”

“น้องสะใภ้ เธอพูดอะไร” เฉินหยุนไม่พอใจขึ้นมาอีกครั้ง

“น้าสะใภ้รองคะ น้าสะใภ้เล็กก็อารมณ์ไม่ดีเหมือนกัน อย่าโมโหเลยนะคะ ยังต้องต้อนรับแขกอีก” เจียงสื้อสื้อพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบเพื่อโน้มน้าว

ซ่างหยิงไม่สามารถกล้ำกลืนอารมณ์โมโหลงไปได้ เธอดึงเจียงสื้อสื้อไป “สื้อสื้อ เรากลับกันเถอะ”

แต่เธอยังไปไม่ได้

การแสดงยังไม่เริ่ม เธอจะไปได้อย่างไร

เจียงสื้อสื้อจับซ่างหยิงไว้ “น้าสะใภ้เล็กคะ ถ้าคุณกลับตอนนี้แขกก็จะเห็น ต้องเอาไปพูดลับหลังแน่ มีเรื่องอะไร รอจบวันแล้วค่อยว่ากันนะคะ”

“แต่...”

ซ่างหยิงโมโหที่ฟางรุ่ยกับภรรยาไร้จิตสำนึก คุณพ่อนอนอยู่โรงพยาบาล พวกเขาอยู่ที่นี่จัดงานเลี้ยงใหญ่โต นี่มันไร้สาระเกินไปแล้ว

“คุณอย่าอารมณ์เสียอีกเลยนะคะ อารมณ์เสียไปก็ไม่ดีกับสุขภาพของคุณเอง”

ด้วยการโน้มน้าวของเจียงสื้อสื้อ ซ่างหยิงจึงใจเย็นลงในที่สุด

แต่ก็ไม่มีอารมณ์ที่จะต้อนรับแขกแล้ว เธอจึงลากซ่างหยิงไปพักผ่อนที่สวนดอกไม้หลังบ้าน

ใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ เจียงสื้อสื้อกดโทรออก หลังจากที่มีคนยืนยันมาทางปลายสาย ถึงได้วางใจตัดสายไป

ใกล้จะเริ่มงานเลี้ยงวันเกิดแล้ว ในที่สุดจิ้นเฟิงเฉินก็มาถึง

ฟางรุ่ยกับเฉินหยุนทักทายอย่างอบอุ่น

“เฟิงเฉิน ในที่สุดเธอก็มาจนได้ น้าชายรองรอเธอจนนั่งไม่ติดเลย” ฟางรุ่ยพูดจายิ้มแย้ม

จิ้นเฟิงเฉินเอาของขวัญที่นำมายื่นให้ “สิ่งนี้คุณพ่อของผมให้คุณครับ สุขสันต์วันเกิด อายุมั่นขวัญยืนนะครับ”

ทันทีที่ได้ยินว่าพ่อของเขาให้ ฟางรุ่ยก็รับมาโดยไม่รีรอ พูดด้วยความปลื้มปีติว่า “ขอโทษจริงที่ทำให้พ่อของเธอต้องสิ้นเปลือง ฝากขอบคุณเขาด้วยนะ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า

และจากนั้นเขาก็มองไปรอบๆ เพื่อหาตัวเจียงสื้อสื้อ

“สื้อสื้ออยู่ตรงนั้นน่ะ”

เขามองตามทิศทางที่เฉินหยุนชี้ไป เมื่อเห็นเจียงสื้อสื้อแน่นอนแล้วจึงรีบเดินเข้าไปหา

เจียงสื้อสื้อกำลังช่วยจัดอาหารบุฟเฟ่ต์ ทันทีที่หันมาก็เกือบชนเข้ากับใครบางคน

เธอรีบก้าวถอยหลัง รีบขอโทษทันที “ขอโทษค่ะ ขอโทษนะคะ”

แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นเหนือศีรษะ

มันคุ้นมาก!

เธอเงยหน้าขึ้น สบตาเข้ากับดวงตาคู่หนึ่งที่กำลังยิ้มแย้ม ริมฝีปากแดงเรื่อจึงค่อยๆ ยกยิ้ม “คุณมาแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินเห็นถาดในมือของเธอ ก็พลันคิ้วขมวดเล็กน้อย “คุณทำทำไม”

“เพราะว่าเบื่อน่ะสิ” เจียงสื้อสื้อยักไหล่ “มาตั้งแต่เช้าแล้ว ที่นี่ไม่มีคนให้คุยด้วยเลย ฉันเลยได้แต่ต้องหางานอดิเรกให้ตัวเองน่ะ”

จิ้นเฟิงเฉินเลิกคิ้ว “ตอนนี้ผมมาแล้ว คุณอยู่เป็นเพื่อนผมได้ไหม”

เจียงสื้อสื้อให้ถาดกับคนรับใช้ แล้วคล้องแขนของเขาพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม “ได้แน่นอนอยู่แล้ว”

หนึ่งทุ่มตรง งานเลี้ยงวันเกิดเริ่มขึ้น

เจียงสื้อสื้อคิดไม่ถึงว่าซ่างกวนเซียนกับซ่างกวนหยวนก็ถูกเชิญมาด้วย ตอนที่เห็นพวกเขานั้นทั้งรู้สึกประหลาดใจและยินดี

“หยวนหยวน”